Semua Bab พุทธศักราช 2525 โปรดอ่อนโยนกับฉันหน่อย: Bab 61 - Bab 70

“มีอะไรโหวกเหวกเสียงดัง” วิบูลย์ครูผู้สอนประจำโรงเรียนรีบวิ่งเข้ามาดู“คุณคงเป็นครูที่นี่สินะ คุณไม่รู้เหรอว่าลูกศิษย์คุณคนนี้มันทำอาชีพขายบริการ”“ทำไมโรงเรียนถึงรับลูกศิษย์ที่มีประวัติเน่าเฟะแบบนี้ได้ ไม่กลัวเสียชื่อเสียเกียรติของโรงเรียนที่สั่งสมมาตั้งนานเหรอ หรือคิดจะเอาแต่เงินเลยไม่สนใจตรวจสอบเรื่องอื่นอีก”“คุณเป็นใครถึงมาหมิ่นประมาททั้งโรงเรียน ทั้งเด็กนักเรียนของผมโดยไม่มีมูลแบบนี้ ผมสามารถเรียกตำรวจมาจัดการกับคุณได้เลยนะ”  วิบูลย์พูดเสียงเรียบขรึม“แต่ผมไม่อยากให้มีเรื่องราวใหญ่โต ถือว่าผมขอร้อง คุณช่วยออกไปจากบริเวณโรงเรียนนี้ได้แล้ว โรงเรียนกำลังจะมีการเรียนการสอนในอีกไม่กี่นาทีนี้ คุณมาตะโกนโหวกเหวกโวยวายทำให้นักเรียนของผมไม่มีสมาธิ เชิญคุณออกไปได้แล้ว” คราวนี้น้ำเสียงของวิบูลย์เฉียบขาดมากกว่าปกติ“ไป! พรรณ คุณออกไปกับผมเดี๋ยวนี้” แดนดินลากแขนแพรวพรรณให้เดินออกจากประตูโรงเรียนไปด้วยกัน“แก้ว เลิกเรียนแล้วรอพี่เหมือนเดิมนะ พี่จะมารับ” ก่อนจากไปก็ไม่ลืมที่จะกำชับปิ่นแก้วอีกครั้งปิ่นแก้วถอนหายใจเฮือกใหญ

ปิ่นแก้วเดินไปหน้าห้องพร้อมกับกวาดตามองเพื่อนทุกคนที่นั่งอยู่ก่อนพูด “แก้วขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้บอกเล่าเรื่องนี้ให้ทุกคนทราบตั้งแต่แรก อาจเพราะเห็นว่าไม่จำเป็น แก้วตั้งใจมาเรียนเพื่อเพิ่มความรู้ ต้องการมาเรียนเพื่อให้ได้วุฒิ ม.6 เพราะอยากสอบเข้ามหาวิทยาลัยต่อ ถึงแม้จะยากแต่มันเป็นเรื่องที่แก้วใฝ่ฝันมาโดยตลอดและแก้วก็ตั้งใจจะทำให้สำเร็จให้ได้”“เพราะในอดีตแก้วมีพื้นฐานหลาย ๆ อย่างที่ไม่ดีจึงไม่สามารถเรียนในระบบได้อย่างนักเรียนคนอื่น ซึ่งแก้วก็คิดว่าทุกคนในที่นี้ก็เป็นแบบแก้ว”“แก้วต่อสู้ด้วยตัวเองอยู่หลายเดือนจนมีเงินก้อนมาเปิดร้านขนม แก้วขอยืนยันตรงนี้ว่าไม่ใช่อาชีพอย่างว่าแน่นอน แต่ถ้าคิดอีกแง่ ถึงแม้แก้วจะเคยทำอาชีพอย่างว่ามาก่อนแล้วถึงมาเปิดร้านขนม มันก็เปลี่ยนความจริงไปไม่ได้ไม่ใช่เหรอว่าตอนนี้แก้วเป็นเจ้าของร้านที่ว่าทั้งสองร้านจริง ๆ”“คนเราหลาย ๆ คนอาจต้องมีอุบัติเหตุหรือมีเรื่องราวในอดีตที่ทำให้ชีวิตไม่สามารถก้าวไปตามขั้นบันไดได้ แต่ในเมื่อตอนนี้เราสามารถดึงตัวเองกลับมายืนที่บันไดได้อีกครั้ง ทุกคนควรชื่นชมถึงจะถูก”

“ที่แท้ก็ชอบแบบนี้ งานสบายในห้องแอร์ไม่สนใจ ชอบที่จะมานั่งอาบเหงื่อและคลุกฝุ่นแบบนี้นี่เอง คนเขาถึงว่าสันดานมันขุดไม่ได้” แพรวพรรณเอ่ยเสียงหยันมาแต่ไกลแดนดินและปิ่นแก้วต่างหันหน้ามามองกันพร้อมกันถอนหายใจยาวอย่างเบื่อหน่าย“ผู้ชายคนนี้เหรอยายพรรณที่หักอกแก” ผู้ชายที่มาด้วยพูดด้วยน้ำเสียงยียวนไม่แพ้กัน“เอ๊ะ! พี่พจน์ มันหักอกฉันที่ไหนกัน เป็นฉันต่างหากที่ไม่ยอมคบเพราะนิสัยไม่รักความก้าวหน้าของมันต่างหาก” แพรวพรรณตวาดแหวใส่พี่ชายอย่างหงุดหงิดในใจ“ผมยังขายของอยู่ หากคุณไม่คิดจะซื้อก็ไปซะ” แดนดินไล่อย่างไม่ไว้หน้า “โธ่เอ๊ย แค่ผลไม้ถูก ๆ กลับทำน้ำเสียงเหมือนขายของแพงเป็นหมื่นเป็นล้าน โอ๊ะ! แต่อย่างว่าแหละนะ ฐานะอย่างนายเงินแค่บาทเดียวมันก็มีค่าเหมือนเงินล้านอยู่แล้วนี่”“เรียนจบสูงเสียเปล่าแต่กลับไม่มีหัวคิด ชอบทำแต่งานต่ำ ๆ งานน่าละอายแบบนี้”ปิ่นแก้วเลือดขึ้นหน้าแล้วในตอนนี้ หญิงสาวเดินตรงไปยังที่แพรวพรรณยืนอยู่ก่อนยกนิ้วชี้หน้า “คนจิตใจสกปรก! ไม่รู้ที่บ้านสั่งสอนกันมายังไงถึงได้เป็นคนเที่ยวดูถูก เที่ยวเหยียดหยามอ

“น้องชาย ผมขอถามอะไรหน่อยได้หรือเปล่า”แดนดินหันไปมองชายวัยกลางคนที่แต่งกายภูมิฐานคนนี้อย่างแปลกใจ ในขณะที่มือยังคงสาวะวนหยิบผลไม้ใส่ถุงให้ลูกค้าไม่หยุดวันนี้แม้จะเป็นวันอาทิตย์ซึ่งเป็นวันปราบเซียนสำหรับบรรดาพ่อค้าแม่ค้าแถวตลาดเนื่องจากมีคนออกมาจับจ่ายซื้อของกันน้อย แต่สถานการณ์แผงขายผลไม้ของชายหนุ่มกลับแตกต่างออกไปทันทีที่ขับรถมาเลียบจอดข้างทางเท้า ฝูงชนที่กำลังยืนรออยู่ต่างเข้ามารุมล้อมและปากก็สั่งจำนวนผลไม้ที่ต้องการราวกับว่าเป็นผลไม้แจกฟรีเสียอย่างนั้นและเสียงเซ็งแซ่เหล่านี้ได้สร้างความสนใจใคร่รู้ให้กับชายที่กำลังนั่งกินโจ๊กอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ดำรงนั่งมองเหตุการณ์อยู่ครู่ใหญ่และอดไม่ได้ที่จะเดินข้ามถนนเพื่อมาดูใกล้ ๆ เมื่อได้เห็นเขาถึงกับอ้าปากค้างอย่างตกตะลึงเปล่าหรอก เขาไม่ได้ตกตะลึงกับจำนวนคนที่รุมล้อมพ่อค้าแม่ค้าหนุ่มสาวทั้งสองคนนั้น เขาตะลึงเพราะเห็นผลไม้หลากชนิดที่ทั้งคู่กำลังหยิบใส่ถุงต่างหากเขาสาบานได้เลยว่าไม่เคยเห็นผลไม้ที่ทั้งดูสดและน่ากินแบบนี้มาก่อน ทั้ง ๆ ที่เขามาจากเมืองหลวง เม

ฟากปิ่นแก้วนั้น เมื่อเห็นแดนดินเดินจากไปไกลแล้ว เธอจึงรีบวิ่งเข้าไปในห้องนอนก่อนจะตรงดิ่งเข้าไปในพื้นที่ว่างเพื่อดูไข่ไก่ทั้งหมดที่มีจากจำนวนไข่ห้าหมื่นฟองตอนนี้เหลือประมาณแค่หมื่นนิด ๆ เพราะเธอได้นำไปใช้เพื่อทดลองสูตรขนมอยู่หลายรอบแล้ว แม้ไม่เต็มใจจะนำออกไปใช้ข้างนอกแต่ในยามจำเป็นแบบนี้จึงเลี่ยงไม่ได้ เธอค่อย ๆ ลำเลียงนำไข่จำนวนห้าร้อยฟองซึ่งเพียงพอใช้ได้สองวันออกจากพื้นที่อย่างระมัดระวัง“แก้วได้ไข่มาไวจัง” แดนดินที่กลับมาในหนึ่งชั่วโมงให้หลังเอ่ยปากพูดยิ้ม ๆ“อาชาตรีค่อนข้างกว้างขวางน่ะค่ะ” หญิงสาวยิ้มแหยชายหนุ่มไม่ต่อปากต่อคำอีก เขารีบช่วยเธอลำเลียงไข่ใส่หลังรถกระบะเพื่อไปส่งที่ร้านหวานใจ ในยามนี้เรื่องนี้สำคัญที่สุด“พี่ดินแน่ใจเหรอคะ” และเมื่อกลับมาจากร้านขนม แดนดินก็ได้เล่าเรื่องที่รับรู้มาทั้งหมดให้ฟัง“พี่แน่ใจ คนที่พี่จ้างไว้เขาบอกอย่างละเอียด เพียงแต่เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเกี่ยวข้องกับที่พี่ให้สืบ เขาเลยไม่ได้รายงาน”“ทำไมเขาคิดกลั่นแกล้งกันแบบนี้ ถึงกับบังคับไม่ให้ร้านส่งไข่ให้ นี่เท่ากับต้องการตัดทางทำมา