บททั้งหมดของ เล่ห์ร้ายกลายรักในต้าเซียง: บทที่ 31 - บทที่ 40

คนร้ายที่จับตัวอิงฮวาไป พวกเขาเข้าไปถึงป่าลึกแห่งหนึ่ง โดยไม่รู้เลยว่าคนของไป๋จิ่นหลินต่างซ่อนตัวเพื่อเฝ้าระวังความปลอดภัยให้นายตนและองค์ชายรองตามคำสั่ง เมื่อพวกเขาเห็นร่างอิงฮวาที่ถูกแบกมา หัวหน้าหน่วยหันไปสั่งการลูกน้องให้ไปแจ้งข่าวอย่างรวดเร็ว ตอนนี้พวกเขายังไม่สามารถเข้าไปช่วยอิงฮวาได้ จนกว่าจะได้รับคำสั่งหรืออิงฮวาอยู่ในอันตรายถึงชีวิต แต่เท่าที่พวกเขาเห็นก็เพียงแค่อิงฮวายังคงสลบอยู่เท่านั้น“หัวหน้า แน่ใจหรือว่าจะไม่เข้าไปช่วยคุณหนูอิง” ลูกน้องคนหนึ่งกระซิบถาม“รอดูสถานการณ์ก่อน เจ้าก็เห็นว่าพวกมันมีกันมากถึง 30 คน เรามีเพียงสิบคนจะเข้าไปช่วยนางได้อย่างไร รอคำสั่งจากนายท่านก่อน” หัวหน้ากล่าว“ขอรับ เช่นนั้นพวกข้าจะระวังไม่ให้มันพบเห็น ข้ากลัวว่าพวกมันจะใช้คุณหนูอิงเป็นโล่ป้องกันการโจมตีของพวกเรา” ลูกน้องอีกคนกระซิบขึ้น“พวกเจ้าเข้าใจก็ดีแล้ว เตรียมลูกธนูและอาวุธลับให้พร้อมก่อนเถอะ เผื่อมีเหตุการณ์ไม่คาดคิด

หมอหลวงใช้เวลารักษาบาดแผลให้อิงฮวาไม่นานนัก ก่อนที่เขาจะส่งครีมทารักษาแผลเป็นเอาไว้ให้หมัวมัวคอยทาให้นางในภายหลัง“ยาทานี้พวกท่านทาวันละ 2 ครั้ง เช้ากับก่อนนอนนะขอรับ ข้าขอตัวกลับไปรายงานฮองเฮากับฝ่าบาทก่อน” หมอหลวงค้อมกายคำนับลาออกไป“ขอบคุณท่านหมอมากเจ้าค่ะ/ขอรับ” ทุกคนในกระโจมคำนับคืนหมอหลวง“เอ๊ะ! คุณหนูจะลุกไปที่ใดอีกเจ้าคะ” นางกำนัลอาวุโสนางหนึ่งเห็นอิงฮวากำลังจะลุกลงจากเตียงจึงรีบถามออกไปก่อน“ข้าจะนำเห็ดที่หามาเมื่อเช้าไปทำอาหารให้พวกท่านกินเที่ยงนี้น่ะสิ” อิงฮวากล่าวอย่างร่าเริงหลังจากที่นางคิดว่าองค์ชายรองน่าจะออกไปล่าสัตว์แล้ว“ไม่ได้นะเจ้าคะ หากองค์ชายรองรู้เข้า คุณหนูกับพวกเราต้องถูกลงโทษแน่”“พวกท่านจะคิดมากไปทำไม พระองค์ไม่กล้าลงโทษข้าหรอกน่า อีกอย่างข้าอยากนำอาหารจากเห็ดที่หามาได้ทำให้ฮองเฮาลองเสวยบ้าง”

ยามเซิน ทุกคนที่ออกไปล่าสัตว์ต่างกลับมาถึงพื้นที่ค่ายพักทั้งหมดแล้ว กลุ่มที่ล่าสัตว์ได้มากที่สุดยังคงเป็นกลุ่มขององค์ชายรอง ถึงแม้ว่าจะออกเดินทางล่าช้ากว่ากลุ่มอื่น ๆ ก็ตามทีพ่อครัวหลวงรับสัตว์ป่าจากกลุ่มต่าง ๆ มาทำอาหารให้ทุกคนในมื้อค่ำพร้อมรอยยิ้มกว้าง สัตว์ป่ามากมายเช่นนี้ทำให้พวกเขารู้สึกสนุกกับการทำอาหาร ไม่ต่างจากทุกปีที่พวกเขาจะได้คิดค้นอาหารอร่อย ๆ จากสัตว์ป่าให้ทุกคนลิ้มลององค์ชายรองกับไป๋จิ่นหลินแยกย้ายกันกลับกระโจมเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าหลังกลับมาถึงค่ายพัก พวกเขานัดกันจะไปเยี่ยมอิงฮวาที่กระโจมด้วยกันก่อนที่จะถึงเวลาอาหารค่ำในอีกสองชั่วยามข้างหน้าอิงฮวาที่ได้นอนพักผ่อนยามบ่ายตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวตามที่หมัวมัวและนางกำนัลอาวุโสบอกเอาไว้ก่อนนอน อย่างไรพวกนางก็ต้องเข้าร่วมงานเลี้ยงจึงต้องแต่งกายให้เหมาะสม เรื่องนี้อิงฮวาเริ่มเคยชินกับการดูแลของเหล่าหมัวมัวแล้ว นางจึงไม่อิดออดและลุกขึ้นมาตรงเวลาหลังจากอิงฮวาแต่งตัวเสร็จไม่นาน เสียงขานบอกว

รุ่งเช้าวันต่อมา อิงฮวากับผู้ที่จะติดตามนางขึ้นเขาต่างกินโจ๊กคนละถ้วยก่อนออกเดินทางเท่านั้น บริเวณที่มีต้นไผ่อยู่ห่างจากจุดที่นางเก็บเห็ดเมื่อวานนี้ไปอีกด้านหนึ่ง ทำให้พวกนางต้องรีบออกเดินทางแต่เช้า เพื่อจะกลับมาทำอาหารเที่ยงให้ทุกคนได้กินเหมือนเช่นเมื่อวาน ครานี้องครักษ์ทั้ง 20 คน ต่างติดตามอิงฮวาอย่างใกล้ชิดและไม่ให้คลาดสายตา ถึงอิงฮวาจะอึดอัดที่มีคนคอยจ้องมอง แต่นางก็รู้ดีว่าทุกคนทำไปเพราะหวังดีกับนางองค์ชายรองกับไป๋จิ่นหลินได้รับรายงานก่อนหน้าแล้วว่าอิงฮวากำลังเข้าป่าไปอีกครั้ง คนของพระองค์และไป๋จิ่นหลินติดตามไปห่าง ๆ ตามคำสั่ง พวกเขาแอบซ่อนตัวไม่ให้พวกอิงฮวารู้ตัวเมื่อไปถึงป่าไผ่ที่ไป๋จิ่นหลินบอกเอาไว้ อิงฮวาก็ลงมือขุดหน่อไม้ที่ขึ้นอยู่ในดงไผ่จำนวนมากพร้อมรอยยิ้ม คนอื่น ๆ ที่ไม่มีหน้าที่ดูแลอิงฮวาเองก็ช่วยกันขุดหน่อไม้อย่างขะมักเขม้นเช่นกัน วันนี้มีนางกำนัลอาวุโสร่วมทางมากับหมัวมัวด้วย ทำให้บรรยากาศการเก็บของป่าวันนี้ครึกครื้นมากกว่าเมื่อวานองครักษ์ลับขององค์ชายรองและคนของ

ค่ำวันนั้นฝ่าบาทยกเว้นการร่วมทานมื้อค่ำ เพราะพระองค์ยังสืบหาตัวคนร้ายไม่ได้ว่าใครเป็นคนลงมือ แม่ทัพใหญ่กล่าวว่าต้องรอไป๋จิ่นหลินและองค์ชายรองฟื้นเสียก่อนจึงจะสอบถามความจริงได้จูเค่ออี้หมิงกลับมาถึงค่ายพักแล้วทราบข่าวว่าองค์ชายรองบาดเจ็บเท่านั้นก็ถึงกับขมวดคิ้วมุ่นอย่างโกรธจัด คนของเขาไม่มีใครกลับมารายงานได้เลยสักคน ครานี้ทำให้เขาเสียคนมีฝีมือไปมากถึงหนึ่งร้อยคนในคราวเดียว“บัดซบ!!! เหตุใดองค์ชายรองถึงรอดมาได้อีก” จูเค่ออี้หมิงกำหมัดแน่น“คุณชายใจเย็นก่อนขอรับ หากมีคนสังเกตเห็นว่าท่านผิดปกติ บ่าวกลัวว่าฝ่าบาทจะรู้เรื่องเข้านะขอรับ” เตียหย่งกล่าวปรามเจ้านายเสียงเบา“ฮึ! กี่ครั้งแล้วที่คนของเราฆ่ามันไม่ได้สักที ทุกครั้งมีแต่ต้องเสียคนของเราเพิ่ม องค์ชายใหญ่ก็ไร้สามารถ คนของพระองค์ยิ่งไร้ฝีมือ แล้วแบบนี้เมื่อไหร่ตำแหน่งขององค์ชายใหญ่จึงจะมั่นคงได้เล่า” จูเค่ออี้หมิงกัดฟันเอ่ยออกมา“นายน้