เล่ห์ร้ายกลายรักในต้าเซียง

ทันทีที่ฉันเดินมาถึงหน้าประตูคฤหาสน์ ฉันก็ได้ยินเสียงของกู้อี่เฉินดังขึ้นจากด้านหลัง น้ำเสียงของเขายังคงทุ้มต่ำและทรงอำนาจเช่นเคย:

“ซูถง… ทิ้งสร้อยคอหินออบซิเดียนที่อยู่บนคอของเธอไว้”

ฉันตัวแข็งทื่อ

สร้อยเส้นนี้คือมรดกชิ้นเดียวที่คุณย่าทิ้งไว้ให้ฉัน

สร้อยเส้นนี้เป็นของดูต่างหน้าชิ้นเดียวที่ท่านย่าทิ้งไว้ให้ฉัน มันคือหินภูเขาไฟที่ไม่ผ่านการเจียระไน หลอมรวมขึ้นจากเปลวไฟอันร้อนแรงและความเศร้าโศก ถูกส่งมาจากประเทศไอซ์แลนด์

มันไม่เคยห่างจากลำคอของฉันเลย แม้กระทั่งในคืนวันแต่งงานของเรา คืนที่กู้อี่เฉินกอดฉันแน่นและกระซิบคำว่ารักเป็นครั้งแรก

เขาเดินเข้ามาใกล้ขึ้น น้ำเสียงเรียบเฉยจนน่าใจหาย

“ช่วงที่หลิ่วหรูเยียนตั้งท้อง เธอแพ้ท้องหนักมาก สร้อยเส้นนั้นอาจจะทำให้เธออารมณ์ดีขึ้นบ้าง”

ชั่วขณะหนึ่ง ฉันนึกว่าเขาพูดเล่น

แต่แววตาของเขากลับจริงจังอย่างที่สุด

ฉันกำหินออบซิเดียนไว้แน่น ขอบที่แหลมคมของมันฝังลึกลงในฝ่ามือ แต่ก็ยังเทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดในใจของฉัน

เมื่อสบกับดวงตาที่แดงก่ำของฉัน ผู้ชายก็เบือนหน้าหนีแล้วถอนหายใจ:

“เอาอย่างนี้แล้วกัน ซูถง เธอตั้งราคามาเลย ผมจะชดเชยให้เธอเท่าที่ทำได้”

ชีวิตแต่งงานเก้าปีที่ต่ำต้อยราวกับเศษดินเช่นนี้ จะมีค่าสักเท่าไหร่กันเชียว?

ฉันขี้เกียจจะคำนวณ

ฉันรู้แค่ว่าผลลัพธ์ของการปฏิเสธที่จะยกสนับเข่าให้หลิ่วหรูเยียนที่ลานสกีครั้งล่าสุดเป็นอย่างไร—

ลูกน้องของกู้อี่เฉินกระชากเสื้อโค้ทของฉันออก แล้วปล่อยให้ฉันยืนหนาวเหน็บอยู่ข้างนอกที่อุณหภูมิติดลบ ในขณะที่หลิ่วหรูเยียนกำลังจิบโกโก้อยู่ข้างเตาผิง

ดังนั้น ตอนนี้ ท่ามกลางสายตาทุกคู่ในบ้าน ฉันจึงเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าหลิ่วหรูเยียน และสวมสร้อยเส้นนั้นลงบนลำคอระหงของเธอ

ฉันพูดเสียงเบา "ขอให้คุณและลูกในท้องโชคดี"

เมื่อได้ยินคำอวยพรของฉัน ในที่สุดมุมปากของกู้อี่เฉินก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม แสดงท่าทีที่เป็นมิตรกับฉัน:

“ซูถง แค่เธอเชื่อฟัง ลูกของฉันก็เหมือนลูกของเธอ จะไม่มีใครมาสั่นคลอนตำแหน่งของเธอได้”

สิ้นเสียงของผู้ชาย ราวกับโชคชะตาได้ยินในสิ่งที่เขาพูด สร้อยคอบนคอของหลิ่วหรูเยียนก็พลันขาดสะบั้น หินออบซิเดียนร่วงหล่นลงบนพื้น แตกกระจายเป็นเสี่ยง ๆ

เศษหินแหลมคมชิ้นหนึ่งกระเด็นไปบาดข้อเท้าของหลิ่วหรูเยียน

เธอกรีดร้องออกมา

กู้อี่เฉินพุ่งเข้าไปอุ้มเธอขึ้นมาทันที ราวกับว่าเธอเป็นตุ๊กตาแก้วที่เปราะบาง

“ตามหมอมา!” เขาตะคอกใส่พ่อบ้าน

จากนั้น กู้อี่เฉินก็เหลือบมองฉันแวบหนึ่ง แฝงแววตำหนิ

ผู้ชายคนนี้ ที่เคยอดนอนเฝ้าไข้ฉันสามคืนติดตอนที่ฉันเป็นหวัด คนที่เคยจับมือฉันแล้วฮัมเพลงกล่อมเด็กเบา ๆ บัดนี้กลับมองฉันเหมือนฉันเป็นอาชญากร

และคนอื่น ๆ ล่ะ? พวกผู้ดีเก่าที่สวมเสื้อผ้าแบรนด์เนม คนที่ฉันเคยเรียกว่าเพื่อน

พวกเขาทุกคนมองมาที่ฉัน ในแววตาเต็มไปด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน

พวกเขาได้เห็นแล้วว่าฉันกลายเป็นอะไร: ผู้หญิงที่เคยนั่งอยู่ขวามือของหัวหน้าแก๊งมาเฟีย...บัดนี้กลับตกต่ำลงมาคุกเข่าอยู่แทบเท้าเขา

ภาพตรงหน้านี้ อย่าว่าแต่พวกเขาเลย แม้แต่ตัวฉันเองก็ยังรู้สึกสมเพช

ฉันกำที่จับกระเป๋าเดินทางแน่น ตั้งใจจะหันหลังเดินจากไป แต่กู้อี่เฉินกลับคว้าข้อมือของฉันไว้แน่น ฉันรู้สึกเจ็บปวดราวกับกระดูกจะถูกบดขยี้

“ขอโทษสำหรับความผิดของเธอซะ”

เขาไม่สนใจคำพูดหรือแรงขัดขืนของฉัน เหวี่ยงฉันไปกองอยู่แทบเท้าของหลิ่วหรูเยียนที่นั่งลงแล้ว

หัวเข่าของฉันกระแทกเข้ากับเศษหินแหลมคม เลือดที่ไหลออกมาเปรอะเปื้อนพื้นหินอ่อน

พอเห็นรอยเลือดและแววตาเจ็บปวดของฉัน กู้อี่เฉินก็คลายมือออกทันที

“เธอจงใจทำสร้อยคอพัง แถมยังทำให้หลิ่วหรูเยียนบาดเจ็บ ไม่ควรจะพูดขอโทษเธอหน่อยเหรอ?”

คำว่า “ขอโทษ” ที่ฉันพูดในปีที่ผ่านมา มากกว่าที่ฉันเคยพูดมาทั้งชีวิตเสียอีก

ขอโทษ ที่ทำอาหารไม่ถูกปาก

ขอโทษ ที่เป็นห่วงว่าคุณจะเมาแล้วไม่สบาย เลยส่งข้อความไปรบกวน

ขอโทษ ที่บังเอิญไปเห็นข้อความที่หลิ่วหรูเยียนนัดคุณไปโรงแรม เลยล่วงเกินความเป็นส่วนตัวของคุณ...

ฉันยืดตัวตรง กัดริมฝีปากจนเลือดซิบด้วยกลัวว่าตัวเองจะร้องไห้ออกมา

ฉันโค้งคำนับให้หลิ่วหรูเยียนเก้าสิบองศา

ครั้งที่หนึ่ง ครั้งที่สอง ครั้งที่สาม

ฉันมองกู้อี่เฉินอย่างเย็นชา แล้วถามเสียงเบา:

“พอไหมคะ”

เมื่อจ้องมองเลือดบนริมฝีปากของฉัน หน้าอกของกู้อี่เฉินก็กระเพื่อมขึ้นลงอย่างเห็นได้ชัด

เขาเอื้อมมือมาเช็ดรอยเลือดนั้นออกอย่างแรง แล้วบีบคางฉันพลางพูดว่า:

ซูถง ตอนนี้พ่อทูนหัวที่เธอไว้ใจนักหนาไม่ได้อยู่ที่นี่ เธอจะเสแสร้งทำตัวน่าสงสารให้ใครดู?!”

ไม่รอให้ฉันตอบ หมอประจำตระกูลก็รีบมาถึงพร้อมกับกล่องปฐมพยาบาลครบชุด

กู้อี่เฉินไม่มองฉันอีกเลย

เขานำทางหมอตรงไปที่หลิ่วหรูเยียน ก้าวข้ามรอยเลือดของฉันไปราวกับว่ามันเป็นสิ่งไร้ค่า

ในขณะที่สายตาของกู้อี่เฉินจับจ้องอยู่แต่ที่หลิ่วหรูเยียน ฉันก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนตรง ใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเลือดออกจากตัว

ตอนที่เดินออกจากประตูใหญ่ ฉันโยนผ้าเช็ดหน้าที่เปื้อนเลือดทิ้งลงในถังขยะ ราวกับได้ทิ้งบางสิ่งบางอย่างไปด้วยพร้อมกัน

ใช่แล้ว... กู้อี่เฉิน ตอนนี้คุณก็ไม่สำคัญสำหรับฉันอีกต่อไปแล้ว