All Chapters of เซี่ยชิงหลี ดรุณีเปลี่ยนชะตาพลิกอนาคต: Chapter 161 - Chapter 170

บนกายของเซี่ยชิงหลี่บัดนี้เต็มไปด้วยเลือดของนางและของศัตรู ดวงตางามเริ่มพร่ามัวเพราะเสียเลือดมาก ทว่าสัญชาตญาณในกายของหญิงสาวกลับร่ำร้องให้นางจงสังหารทุกคนให้สิ้นลำแขนเรียวเล็กสะบัดกระบี่ดัง ฟึบ ก่อนที่เลือดมากมายที่เปรอะเปื้อนจะถูกดีดออก องครักษ์ลับทั้งสี่มิอาจเข้าใกล้หญิงสาว เพราะบัดนี้สติปัญญาของนางแยกมิตรศัตรูไม่ออกแล้ว เพราะไม่ว่าใครที่พุ่งเข้าหานางล้วนมีโอกาสถูกฟันขาดเป็นสองท่อนอีกทั้งฝ่ายตรงข้ามยามนี้เหมือนจะมีกำลังเสริมเพิ่มเข้ามาด้วย ร่างกายของนางและพวกเขาเองก็บาดเจ็บไม่ต่างกัน หากยื้อต่อไปอาจเกิดการสูญเสียขึ้นได้องครักษ์ลับทั้งสี่มีท่าทีละล้าละลัง ไม่รู้ควรทำเช่นไร กระทั่งเสียงกีบเท้าม้ามากมายพุ่งตรงมายังจุดที่กำลังเกิดการต่อสู้ รอบด้านยามนี้มีเพียงเสียงกระบี่และความมืดมิดไม่รู้ฝ่ายที่มาใหม่เป็นคนของฝ่ายไหน กระทั่งแสงสีแดงของสัญญาณได้พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า ชายทั้งสี่พลันถอนหายใจอย่างโล่งอก“รายงาน เวลานี้ฝ่ายนั้นมีกำลังคนมาเพิ่มราวสามสิบคน ส่วนคนของเราบาดเจ็บและกำลังถึงขีดจำกัดพ่ะย่ะค่ะ”ร่างสูงพยักหน้า พลางเหลือบสายตามองไปยังร่างบางที่กำลังถูกศัตรูล้อมกรอบ ชายหนุ่มกระโดดใช้

ทันใดนั้น ชายชุดดำก็ทะยานออกมาและปรากฏขึ้นที่ด้านหน้าของหญิงสาว เล่นเอานางตกใจจนเกือบฟาดกำปั้นออกไป เพราะหลังเกิดเหตุการณ์ลอบสังหารขึ้น ทำให้หญิงสาวหวาดระแวงต่อทุกสิ่งที่พุ่งเข้าหา“ตอนนี้ไม่คิดปิดบังแล้วหรือ ดีที่ในมือของข้าไม่มีกระบี่”ร่างบางเหลือบมองชายชราพร้อมทั้งชี้ไปยังร่างของชายชุดดำยามดึก...เมฆหนาเบียดชั้นฟ้าจนบดบังแสงเดือน ความเงียบงันปกคลุมล้อมรอบเมืองหลวง เงาร่างคล่องแคล่วสายหนึ่งเคลื่อนกายพลิ้วไปตามกำแพงจวนตระกูลมู่เมื่อกระโดดเข้าไปด้านใน เท้าพลันแตะสัมผัสพื้นหลังคาอย่างไร้เสียง การกระทำนั้นราวกับเป็นเงามืดที่เกิดมาพร้อมยามค่ำคืนแห่งรัตติกาลแม้ภายนอกหากมองดูที่นี่อาจเหมือนจวนขุนนางทั่วๆ ไป ทว่าผู้ฝึกยุทธย่อมต้องมองผู้ที่ฝึกยุทธด้วยกันออก เพราะการก้าวเดินที่แผ่วเบาและการเคลื่อนไหวของร่างกายที่แตกต่างจากคนธรรมดาแม้แต่บ่าวไพร่ที่เดินไปเดินมา ก็มีลักษณะการเดินของผู้ที่เคยฝึกวรยุทธมาก่อน ช่างเป็นอะไรที่แปลกประหลาดนัก ดูเหมือนสิ่งที่ทุกคนสงสัยจะเป็นเรื่องจริง ที่นี่อาจเป็นแหล่งกบดานของใครบางคนในที่สุด...องครักษ์ลับก็สำรวจไปจนถึงด้านท้ายจวน ที่นั่น... เขาพบเรือนหลังเก่าโทรม

“อาโม่เฟย...คนที่เล่นงานบุตรสาวของข้า คือคนที่เจ้าฝึกฝนมาใช่หรือไม่” เซี่ยฉางเยี่ยนเอ่ยถามเสียงเย็น ทว่าอีกฝ่ายกลับหัวเราะเยาะ“ข้าไม่รู้ว่าบุตรสาวของเจ้าไปมีความแค้นกับผู้ใด แต่ถ้าคนที่มีรอยสักเหมือนกับข้า ใช่! คนเหล่านั้นข้าฝึกฝนพวกเขาเองกับมือ”มือหนากำง้าวในมือแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน เซี่ยฉางเยี่ยนยอมได้ทุกอย่าง ยกเว้นเรื่องของครอบครัว เขาถือดีอย่างไรมาแตะต้องครอบครัวของตน คงคิดว่าชีวิตนี้สุขสบายเกินไปสินะ“ในเมื่อเจ้ายอมรับแล้ว...เช่นนั้นคนที่เป็นภัยต่อครอบครัว ข้ามิอาจปล่อยให้มีชีวิตต่อไปได้ อาโม่เฟย...ครั้งนี้ข้าจะฝังเจ้าลงดินอีกครั้ง และจะรอดูว่าเจ้าจะกลับมามีชีวิตได้อีกหรือไม่”เสียงกีบเท้าม้าย่ำกระแทกพื้นดังก้องสะท้อนไปทั่วสนามรบ ฝุ่นดินฟุ้งกระจายท่ามกลางการต่อสู้รอบด้านแม่ทัพใหญ่แห่งค่ายเกราะดำ ผู้มีร่างสูงใหญ่และใบหน้าคมคร้ามพร้อมด้วยแขนขากำยำ พลันยกง้าวคู่ใจขึ้นเหนือศีรษะมือหนากำด้ามของง้าวเอาไว้แน่น ราวกับว่ามันคือส่วนหนึ่งของร่างกาย เขากระตุกบังเหียนแรงๆ ม้าศึกพุ่งทะยานตรงไปยังเป้าหมายราวกับลูกธนูที่ปล่อยออกจากคันศรเพียงชั่วอึดใจ อาโม่เฟยแม่ทัพผู้นำกองกำลังหลักของฉินอ๋

หลังเหตุการณ์วุ่นวายทั้งหลายผ่านไป ทำให้บัดนี้เมืองหลวงตกอยู่ภายใต้ความโกลาหลเล็กน้อยทว่า...อีกไม่นานก็ถึงเทศกาลสอบแล้ว เพราะตั้งแต่ที่เซี่อจื่ออี้ได้ตำแหน่งจอหงวนก็ผ่านไปเกือบสองปี และอีกหนึ่งปีก็จะมีการแข่งขันช่วงชิงของเหล่าบัณฑิตอีกครั้งบิดาขององค์ชายใหญ่ได้กลับมาใช้ชีวิตปกติ และได้รับตำแหน่งชินอ๋องพร้อมทั้งแต่งตั้งให้องค์ชายใหญ่รับหน้าที่เป็นผู้ถือตรากองทัพลับที่อยู่ในมือของไม่ซ่างหวงทว่าชายหนุ่มกลับเอ่ยปฏิเสธไป เพราะภายในใจยังรู้สึกละอายใจที่เข้าใจผิดเสด็จปู่ คิดว่าอีกฝ่ายไม่รักตนเองเท่ากับเหล่าพี่น้องคนอื่นแต่ไท่ซ่างหวงก็ยังยืนยันว่าสิ่งนี้คือของเขา และจะรอวันที่ชายหนุ่มกลับมารับสืบทอดมันต่อไปทางด้านตลาดมืดก็เกิดโกลาหลเช่นเดียวกัน เพราะทุกคนต่างรู้แล้วว่า เฉียวฟงคือองค์ชายใหญ่และวายุคลั่งคือองค์รัชทายาทและวันนี้เป็นอีกครั้งที่ชายหนุ่มทั้งสองก้าวขึ้นเวทีประลองการต่อสู้ เพื่อหาคนที่แข็งแกร่งกว่า โดยที่พวกเขามิได้สวมหน้ากากดั่งเช่นที่ผ่านมาเซี่ยชิงหลียืนมองห่างๆ ด้วยสีหน้าไม่สบายใจ เพราะนางรู้สึกว่าการกระทำของชายหนุ่มทั้งสอง เหมือนต้องการให้เกิดเรื่องบางอย่างขึ้นเป็นอย่างที

วันหนึ่งในยามเย็นถานจิ่งอี้ได้วิ่งขึ้นเขาไปยังกระท่อมของเฉียวฟงพร้อมกับน้ำตามที่นองหน้า ท่าทางเศร้าโศกของหญิงสาวทำเอาชายหนุ่มอดเวทนาไม่ได้“ฮื่อ!! พี่เฉียวฟง ท่านช่วยข้าได้หรือไม่ ท่านป้าของข้าจะขายข้าให้กับคหบดีในอำเภอ ฮื่อ!! ข้าไม่อยากถูกขาย ท่านช่วยซื้อข้าหน่อย ข้าจะยอมเป็นวัวเป็นม้า แต่ข้าไม่อยากถูกขายไปอยู่ในเมือง”หญิงสาวร้องไห้ฟูมฟายพร้อมคุกเข่าต่อหน้าชายหนุ่ม“ใจเย็นๆ ก่อน เจ้าบอกข้าได้หรือไม่ เหตุใดนางต้องขายเจ้า ครอบครัวท่านป้าเจ้าก็ไม่ได้อดอยากถึงขนาดต้องขายหลานสาวมิใช่หรือ”ชายหนุ่มถามหญิงสาวตรงหน้าอย่างใจเย็น“นาง!...ฮึก! นางอ้างว่าต้องการให้ข้าแต่งงานกับครอบครัวดีๆ แต่ข้าไปแอบได้ยินนางพูดกับท่านลุง ว่านางตกลงขายข้าให้คหบดีผู้นั้นห้าสิบตำลึง และที่ทำเช่นนั้นเพราะนางต้องการนำเงินมาแต่งภรรยาให้บุตรชายของนาง”ยิ่งเอ่ยถึงเรื่องนั้น น้ำตาของหญิงสาวก็ยิ่งพรั่งพรูลงมาราวกับทำนบแตก ร่างสูงได้แต่ถอนหายใจยาว เขาเป็นคนนอกจะช่วยเหลือหญิงสาวได้อย่างไร อีกอย่างตนเองก็ไม่ได้ต้องการทาสหรือสาวใช้คอยดูแลหากซื้อนางจริง ก็จะกลายเป็นว่าต้องมีภาระเพิ่มขึ้นมาอีก เพราะถ้าย้ายไปจากที่นี่ก็ต้องห