All Chapters of พันธนาการรักนายก้อนหิน: Chapter 41 - Chapter 50

"พ่อคะ พี่ภูมิกับพี่ภีมไม่ให้พอใจออกไปขี่จักรยานด้วยค่ะ พี่ๆ บอกว่าพอใจยังเด็กและก็เป็นผู้หญิงให้อยู่บ้านไปก่อน"มือเล็กๆ ของเด็กหญิงพอใจในวัยเพียงห้าขวบรับโทรศัพท์มือถือมาจากแม่ของเธอเพื่อที่จะฟ้องคนเป็นพ่อเรื่องที่พี่ชายฝาแฝดทั้งสองไม่ยอมตามใจเธอกดโทรศัพท์มือถือโทรออกไม่เป็นเลยงอแงใส่แม่ของเธอให้ทำให้โดยที่พี่ชายทั้งสองได้ขี่จักรยานออกไปแล้วและไม่รอเธอเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นบ่อยๆ เพราะเธอเด็กกว่าพี่ชายทั้งสองตั้งห้าปี พี่ๆ เลยไม่ชอบเล่นกับเธอ"เดี๋ยวพ่อกลับไปขี่เป็นเพื่อนนะ รอพ่อทำงานเสร็จก่อน"คนเป็นพ่อที่กำลังทำงานอยู่กลางไร่เสียงอ่อนเสียงหวานตอบลูกสาวที่เขาแสนรักท่ามกลางสายตาของเหล่าบรรดาคนงานที่ต่างแอบมองอยู่ตลอดเวลาที่มีการสนทนาเกิดขึ้นโดยไม่มีใครกล้ามองเขาตรงๆ เพราะกลัวจะโดนชักปืนออกมายิงลูกสาวคนนี้ของเขานับว่าเป็นดังแก้วตาดวงใจอีกดวงที่เขารักสุดหัวใจไม่แพ้ภรรยาและก็ลูกแฝด เพราะกว่าเธอจะยอมมาเกิดได้เขาก็เพียรทำอยู่ตั้งห้าปี"แต่หนูอยากไปขี่เดี๋ยวนี้ พี่ภูมิกับพี่ภีมจะเลยไปเล่นที่น้ำตกกันด้วย"เด็กหญิงวัยห้าขวบเริ่มจะมีใบหน้าเหยเกพร้อมกับมีน้ำตาเออออกมาเกาะขอบตาเอาไว้เมื่อกำ

"นี่นายเข้ามาทำไมในนี้"สายบัวแหวใส่ชายหนุ่มผู้มาใหม่เสียงดังลั่นเมื่อเธอกำลังปลดกระดุมเสื้อลงเพื่อโชว์เนินนมถ่ายรูปลงไอจีอยู่มือเล็กรีบวางโทรศัพท์มือถือลงแล้วรีบยกขึ้นมาติดกระดุมเสื้อด้วยความรวดเร็วใบหน้าเล็กที่แต่งแต้มเครื่องสำอางจนสวยสดเชิดใส่เด็กหนุ่มทำราวกับไม่ได้เขินอายแต่ในใจกำลังแต่งแรงจนพานเอามือนั้นสั่นไปหมดแล้วแทบติดกระดุมเสื้อไม่ได้"เดินตรวจตรา"นธีเดินวนไปรอบๆ ออฟฟิศขนาดเล็กที่มีพนักงานเพียงคนเดียวคือเธอทำราวกับกำลังตรวจตราสถานที่แห่งนี้แต่สายตากลับลอบมองอกอวบของเธอที่เสื้อแทบปิดไม่มิดเป็นระยะๆเขาไม่ได้จะเข้ามาตรวจตราอะไรทั้งนั้นแต่เห็นว่ามีไฟเปิดอยู่เลยเดินเลี้ยวเข้ามาดูเผื่อใครเปิดไฟทิ้งไว้จะได้ปิดให้เรียบร้อย ไม่คิดว่าเธอจะยังอยู่เพราะมันดึกมากแล้ว"แถวนี้เนี้ยนะ"สายตาหวานมองชายหนุ่มรุ่นน้องอย่างต้องการจะจับผิดเพราะเธออยู่ที่นี้ดึกดื่นทุกวันเพื่อใช้สัญญาณไวไฟเล่นโทรศัพท์มือถือก็ไม่ให้จะมีใครเข้ามาเดินตรวจตราเลยมันผิดปกติเกินไปจนเธอนึกสงสัยว่ามันอาจมีอะไรแอบแฝงเพราะเด็กหนุ่มเคยตั้งแง่ไม่ชอบเธอมาก่อนหน้านี้ ตอนที่เธออยากจะจับเจ้านายทำสามี"นายใช้ให้มา"เสียงหนาตอ

"นึกว่าไปเกิดไหมแล้ว"สายบัวกลับเข้าห้องพักในตอนมืดดึกดื่นเหมือนเช่นปกติเพราะเธอจะนั่งเล่นโทรศัพท์มือถือจนพอใจก่อนด้วยที่ห้องพักไม่มีสัญญาณไวไฟให้ใช้มือบางคลำหาสวิตช์ไฟตรงข้างประตูห้องแล้วกดเปิดมันอย่างช่ำชองจนแสงไฟในห้องสว่างจ้าร่างบางสะดุ้งตัวเล็กน้อยด้วยความตกใจเมื่อสายตาของเธอได้เจอเข้ากับร่างหนาที่กำลังนอนอยู่บนเตียงนอนของเธอเธอเชิดหน้าใส่เขาที่หายไปหลายวันจนเธอนึกว่าตายไปแล้วเก็บซ่อนความตกใจเอาไว้อย่างมิดชิด"คิดถึงหรือไง"สายตาคมยังคงหลับสนิทเพราะความเหนื่อยล้าจากการทำงานด้วยต้องขับรถทางไกลเพื่อไปส่งเจ้านายและขับกลับมาที่นี่เลยอย่างไร้เหตุผลกลิ่นหอมอ่อนๆ ของแดดที่มาจากชุดผ้าปูที่นอนอันใหม่ของเธอที่คงเปลี่ยนแทนผืนเก่าที่เลอะทั้งเลือดทั้งน้ำคาวทำให้เขารู้สึกอยากนอนหลับรวมไปถึงกลิ่นกายหอมอ่อนๆ ของเธอผู้ซึ่งเดินเข้ามาใหม่ก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกดี"ไม่ และก็รีบออกไปได้แล้วที่นี้มันห้องของฉัน"เสียงหวานเอ่ยไล่เขาที่ไม่รู้ว่าเข้ามาห้องพักที่เธอมั่นใจว่าล็อกเอาไว้เป็นอย่างดีนี้ได้ยังไงเธอไม่อยากเห็นหน้าเขาอีกด้วยมันพานให้เหตุการณ์ที่ไม่อยากจะคิดถึงมันอีกในคืนนั้นหวนกลับมาในห้วงความค

"ชนะสิ"ร่างหนาลงนอนบนเตียงข้างเธอพร้อมกับคุยโว้ถึงความเก่งของตัวเองที่เพิ่งไปเอาชนะกับแชมป์คนล่าสุดของสนามแข่งรถเถื่อนที่เขาใช้แข่งกันอย่างผิดกฎหมายมาเขาพลิกร่างนอนตะแคงเข้าหาเธอที่นอนหันหลังให้กับเขาอยู่แขนหนายกขึ้นกอดเกี่ยวเอวคอดกิ่วของคนตัวเล็กกว่าใบหน้าหล่อคมที่แสนเหนื่อยล้าซบไปกับแผ่นหลังบางที่ถูกผ้าห่มปิดจนมิดชิดสูดกลิ่นกายหอมอ่อนๆ ของเธอผ่านมัน"เหรอ"หยดน้ำตาใสๆ ไหลรินออกมาอย่างไม่รู้ตัว ใจดวงเล็กในอกสั่นหวั่นไหวไปกับคำตอบที่ได้รับรางวัลของคนชนะคงดีน่าดูไม่อย่างนั้นคงไม่รั้งเขาไว้จนเกือบสว่างแบบนี้สุดท้ายเธอก็ไร้ค่าเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ของเขาชั่วคราว ไม่ได้มีความสำคัญอะไร ที่เขาพาเข้ามาอยู่ในบ้านพักส่วนตัวก็คงเป็นเพราะมันดูสะดวกดีแค่นั้นเอง"สายบัว"มือหนาจับร่างบางพลิกตัวมาเผชิญหน้ากับเขาเมื่อแรงสะอื้นของเธอมันรุนแรงจนเขารู้สึกได้หัวใจที่แกร่งกระตุกผิดจังหวะขึ้นมาในทันทีที่เห็นน้ำตาของเธออย่างไม่เคยเป็นมาก่อนคิ้วหนาของเขาเริ่มขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัยว่าเธอนั้นเป็นอะไร หรือว่าเขาทำอะไรผิดไปหรือเปล่าหรือเพราะเขาไม่ได้กลับมากินอาหารฝีมือของเธอ"ปล่อย"สองมือบางยกขึ้นท

"ตะ"สายบัวที่กำลังก้มหน้าเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเตรียมที่จะกลับบ้านในวันหยุดยาวถึงกับชะงักเล็กน้อยเมื่อกำลังจะเอ่ยทักทายชายหนุ่มที่เดินเข้ามาภายในห้องนอนของตัวเขาเองด้วยเพียงชื่อเล่นสั้นๆ เท่านั้นตามความเคยชินที่เธอใช้เรียกเขาต่อหน้าคนอื่นปากบางรีบเม้มเข้าหากันเมื่อสายตาของเขาจ้องเขม็งมาลมหายใจติดขัดเล็กน้อยเมื่อนึกถึงบทลงโทษที่จะต้องเจอเมื่อเผลอพูดผิดคงได้เสียวกันทั้งวันทั้งคืนอีกแน่"ว่าไง"นธีเดินเข้ามาหย่อนก้นนั่งลงบนเตียงนอนของเขาข้างๆ กับกระเป๋าเสื้อผ้าของเธอใบหน้าหล่อคมยุ่งเล็กน้อยเมื่อก้มลงไปมองเสื้อผ้าหลายชุดของเธอถูกเก็บใส่ลงกระเป๋าเขาให้เธอย้ายมานอนที่ห้องเขาได้สามเดือนกว่าแล้ว แต่เขาไม่ว่างพอจะตามเธอกลับบ้านในช่วงวันหยุดด้วย เพราะต้องขับรถพาเจ้านายกลับเข้ากรุงเทพต้องยอมรับว่าเขาใจหายที่จะไม่มีเธอนอนกอดสองสามคืนข้างหน้าที่จะมาถึง"ตัวเอง กินข้าวมาหรือยัง เค้าต้มมาม่าให้เอาไหม"หญิงสาวตั้งสติทักทายคนเพิ่งเลิกงานมาใหม่ๆ เพื่อไม่ให้เขาลงโทษเธอด้วยพรุ่งนี้เธอต้องเดินทางไปขึ้นรถแต่เช้า โดยมีเขาไปส่งที่คิวรถก่อนที่จะกลับมาทำงานและไม่ลืมที่จะใส่ความห่วงใยไปในคำพูดนั้นด้วยเพ