หวนคืนดวงใจ のすべてのチャプター: チャプター 11 - チャプター 20

หลินซิ่วหรงไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วบิดาไม่ชอบซ่งเจิ้งอี้เพราะอีกฝ่ายมีฐานะต่ำต้อยกว่าหรือแท้จริงแล้วเพราะกระหายอำนาจกันแน่นางปรายสายตาไปมองบิดาพลางเดินเข้าไปหยุดยืนอยู่ข้างกายซ่งเจิ้นอี้อย่างแน่วแน่ น้ำเสียงหวานเอ่ยแผ่วเบา “ที่ผ่านมาไม่ว่าท่านพ่อหรือท่านแม่จะอบรมสั่งสอนอันใด ลูกล้วนพยักหน้ารับเข้าใจหาได้เอ่ยขัดหรือเถียงออกมาแม้แต่สักครึ่งคำเพราะเข้าใจว่าพวกท่านย่อมปรารถหวังให้ลูกมีชีวิตที่ดี หากกล่าว่าให้ไปทางซ้ายแล้วดี ลูกย่อมเชื่อฟังหากได้ขัดขืดหรือถ้าหากไปทางขวาแล้วชีวิตจะราบรื่น แม้ปลายทางเป็นหน้าผาล้วนย่อมเชื่อฟัง ลูก็จะเดินไปแต่ครั้งนี้นั้น…ให้ลูกได้ตัดสินใตเองได้หรือไม่เจ้าค่ะ”โน้มน้าวมารดาให้เข้าใจนั้นไม่ใช่เรื่องยาก ทว่าบิดาของนางที่มีความคิดเป็นผู้นำครอบครัวนั้นจึงไม่ใช่เรื่อง่ายที่จะคล้อยตามหลินซิ่วอันได้ยินแล้วก็พลันรู้สึกเห็นใจพี่สาวมากกว่าเดิมทั้งความคาดหวัง ความกดดันล้วนตกอยู่ที่หลินซิ่งหรงนางทั้งสิ้น หลินซิ่วอันถอนหายใจเฮือกใหญ่ช่วยพูดอีกแรง “หากท่านพ่อปรารถจะให้พี่หญิงเป็นสตรีบรรณาการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ เช่นนั้น ข้ายินดีเจ้าค่ะ…ที่จะขึ้นเกี้ยวนั้น”“หลินซิ่วอัน!” ทั

ภายหลังจากวันนั้น ซ่งเจิ้งอี้ต้องกลับชายแดนไม่ได้รั้งอยู่เมืองหลวงต่อสายลมร้อนระอุพัดโชย ท้องฟ้าสว่างไร้เมฆบดบัง แสงแดดสาดส่องจ้าไปทั่วบริเวณ ซ่งเจิ้งอี้นั่งอยู่ในกระโจมเปิดโล่งหลังหนึ่ง ใบหน้าหล่อคมคายเรียบเฉยทว่าดวงตาคมกริบกลับฉายแววลึกล้ำคล้ายกำลังครุ่นคิดฉายออกมาอย่างปิดไม่มิดฝ่ามือหนาถือจอกน้ำชาขึ้นจรดริมฝีปากก่อนยกขึ้นดื่มเมื่อวานหลังออกมาจากจวนสกุลหลินแล้ว ซ่งเจิ้งอี้ควบม้ากลับชายแดนทันที จนกระทั่งถึงค่ายทหารตอนสายของวันนี้พอดี“หึ! เหตุใดคราวนี้ จู่ๆ รองแม่ทัพซ่งถึงได้กลับเมืองหลวงอย่างกะทันหันเช่นนี้ มีเรื่องเร่งด่วนต้องจัดการสะสางอย่างงั้นหรือ” เสียงทุ้มต่ำราบเรียบของแม่ทัพใหญ่กล่าว สายตาคมกริบช้อนมองน้องชายตรงหน้าราวกับกำลังสังเกตยามนี้ในเมืองมีเรื่องข่าวลือระหว่างคุณหนูหลินตั้งครรภ์กับคุณชายสกุลซ่งดังกระหึ่มแผ่กระจายไปทั่วอย่างรวดเร็ว แม้แต่กับเขาที่ควบม้ากลับมาจากทางตอนใต้ของแคว้นกำลังจะพุ่งตรงกลับเมืองหลวงทว่าระหว่างทางกลับได้ยินเรื่องนี้ซ่งเจิ้งห่าวรู้อยู่แก่ใจว่า คุณชายซ่งผู้นั้นที่กำลังถูกนินทาพูดถึงย่อมไม่มีทางเป็นเขาอย่างไรแน่นอน คำตอบล้วนแน่นอนชัดอยู่ในใจแล้วว

หากว่ากันตามตรงแล้วพอได้ยินถ้อยคำหนึ่งในประโยคนั้น จ้าวเหม่ยฮวารู้สึกว่าขมับของนางเต้นตุบๆ ขึ้นมาทันที เสียงหวานหลุดหัวเราะร่อออกมาอย่างขบขัน ใบหน้าคนงามปรากฏรอยยิ้มเยาะจางๆ ก่อนจะพึมพำพูดแผ่วเบา“หึ! รักแท้เป็นอย่างไรข้าไม่อาจหยั่งรู้ได้ สรรพสิ่งในใต้หล้าย่อมแปรเปลี่ยนไปทุกชั่วลมหายใจ แม้แต่คำพูดรักใคร่ที่ออกมาจากปากของบุรุษที่รู้จักกันมาเนิ่นนานหลายปี ไม่แน่ว่าวันหนึ่งอาจจะกลายเป็นเพียงแค่ลมปาก…ผู้ใดจะหยั่งรู้ได้”หากเลือกได้ นางก็ปรารถนาที่จะอยู่ผู้เดียวตลอดไปไม่ต้องมีเรื่องรักใคร่ให้วุ่นวายกวนใจ หากเมื่อใดมีรัก เมื่อนั้นย่อมเผชิญกับความเจ็บปวดทว่ามารดากับไม่เข้าใจสักนิดจวนสกุลจ้าวในเวลานี้ไม่ต่างจากหอคณิกา ทุกวันมีรถม้าวิ่งเข้าออก บุรุษเดินเข้าออกจนหัวประตูแทบไม่เคยว่าง!เรื่องนี้หลินซิ่งหรงก็พูดได้ยากนัก นางถอนหายใจพลางยกจอกน้ำชาขึ้นจิบ น้ำเสียงหวานเอ่ยขึ้นเจือแววหยอกล้อ “หากข้าไม่เคยรู้จักคุณหนูมาก่อนก็คงคิดว่าเป็นสตรีที่มีปราดเปรื่องมากด้วยประสบการณ์ยิ่งนัก”“เหอะ!” จ้าวเหม่ยฮวาได้ยินแล้ว แค่นเสียงฮึดฮัดในลำคอกล่าวออกมาประชดประชัน “ทั้งชีวิตของข้านับตั้งแต่จำความได้ไม่เคยข้องเ

ซ่งเจิ้งอี้กลับจวนมาคราวนี้ ดูเหมือนกับว่าจะมีบางสิ่งแปรเปลี่ยนไปเล็กน้อยไฉนเลยจะคาดคิดว่าเพียงแค่คำขู่ในครั้งนั้น จะทำให้พี่ชายผู้นี้คิดมากจนยอมละทิ้งหน้าที่ชั่วคราวเพื่อกลับเมืองหลวงซ่งเจิ้งอี้หัวเราะเสียงแผ่วในลำคอ แววตาพราวระยับไปด้วยความเย้ยหยัน ในใจเต็มไปด้วยความดูแคลน นึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะมีนิสัยขี้ขลาดหวาดกลัวเช่นนี้ หากเขาคิดจะแย่งชิงสิ่งนั้นมาเป็นของตนจริงก็คงไม่ปล่อยให้เวลาล่วงเลยมานานหลายปีเช่นนี้เพียงแต่ยามนี้เขาต้องการความช่วยเหลือเท่านั้นและหากอีกฝ่ายไม่คิดจะช่วยเหลือ เช่นนั้น เขาก็คงต้องได้แย่งชิงมาเป็นของตนจริงๆซ่งเจิ้งอี้ก้าวออกจากเรือน เดินลัดเลาะตามระเบียงไม้ทอดยาวไปจนถึงห้องโถง กลิ่นหอมอ่อนๆ ของมื้อเช้าลอยมาแตะจมูกสายตาคมกริบทอดมองซ่งเจิ้งห่าวที่กำลังนั่งกินมื้อเช้าอยู่เงียบๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินเข้าไป จากนั้นจึงทรุดตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามทันทีโดยไม่เอ่ยขอหรือทักทายแม้แต่สักครึ่งคำ เหล่าสาวใช้พอเห็นคุณชายรองเข้ามานั่งร่วมโต๊ะ ต่างรีบจัดสำรับเพิ่มให้อีกหนึ่งที่เสียงทุ้มต่ำของซ่งเจิ้งอี้ดังขึ้น “ได้กินข้าวร่วมโต๊ะกันเช่นนี้ ทำให้ข้าหวนคิดถึงวันวัยเยาว์ไม่ได้

ภายในเรือนนอนเงียบสงัด หลินซิ่วหรงย่างเดินเข้ามาอย่างแผ่วเบาด้วยความระมัดระวัง นัยน์ตาเมล็ดซิ่งกวาดมองจนสะดุดที่ร่างของหลินซิ่วอันนั่งชันเข่าอยู่บนเตียงสงบนิ่งราวกับรูปปั้น ดวงตาคู่งามเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง คล้ายไม่ทันสังเกตว่านางเข้ามา“ซิ่วอัน” เสียงหวานเอื้อนเอ่ยเบาๆ ก่อนที่ร่างอรชรจะก้าวไปนั่งลงข้างเตียง มือเรียวยื่นออกไปแตะไหล่น้องสาวอย่างแผ่วเบาหลินซิ่วอันสะดุ้งเล็กน้อย หลุดจากภวังค์ก่อนจะหันมามองอีกฝ่ายด้วยแววตาหม่นหมอง นางพยายามยกยิ้มออกมาฝืนๆ อย่างเห็นได้ชัด “พี่หญิงหรือ…” น้ำเสียงหวานพึมพำพูด ริมฝีปากโค้งขึ้นเล็กน้อย ทว่ากลับไร้อารมณ์ใดๆ เจือปนหลินซิ่วหรงเห็นท่าทีเช่นนี้แล้ว ก็พลันรู้สึกปวดหนึบในอก ความรู้สึกผิดตีตื้นขึ้นมา “เป็นเพราะข้า…”“ไม่ใช่เจ้าค่ะ พี่หญิง” หลินซิ่วอันแทรกเสียงเรียบ ดวงตาคู่งามหม่นหมองพลันสบกับสายตาพี่สาวตรงๆ ทั้งใบหน้าและแววตาต่างฉายความเจ็บปวดลึกสะท้อนออกมาชัดเจน “เป็นเช่นนี้ ก็ดีแล้ว จะได้ไม่เสียเวลาไปมากกว่านี้”นางเอ่ยขึ้นคล้ายปลอบใจให้ยอมรับความจริงเสียทีนางเคยโง่งมหลงคิดว่า รักแรกพบที่ครั้งหนึ่งทำให้หัวใจสั่นไหวจะกลายเป็นวาสนาที่ผูกนางกับเซ