All Chapters of Becoming my Ex's Stepmother: Chapter 81 - Chapter 90

LeahNaiwan akong mag-isa sa hotel room, at parang literal na kumukulo ang dugo ko. Yung tipong ramdam ko ang init mula leeg hanggang tenga. Bwisit. Ang sakit. Ang sama. Hindi ko alam kung maiiyak ba ako o mabubwisit lalo.Sobrang sabik pa naman ako kanina.Sobrang excited akong makita siya.Sobrang nag-expect ako.I really, really missed him. At kanina pa naglalaro sa isip ko kung ano mangyayari sa oras na makita ko siya ulit. Yung tipo ng reunion na mainit, masikip, at halos walang pakialam sa mundo. I was already imagining how the night would go. How we'd take advantage of being alone again. How he'd kiss me. Touch me. Hold me like he always does.I was anticipating everything.Tapos bigla niya akong babanatan ng… “You're flirting with the IT head?”Bakit ba kasi ganun siya? Bakit ang bilis niyang mag-conclude? Bakit parang ang dali akong pagbintangan? Hindi man lang niya ako kinamusta. Hindi man lang niya sinabing “I missed you.” Ang unang bungad niya agad ay tampo, duda, at selos

Leah“Say it, Leah…” ulit niya, mas mababa ang tono, mas mapanukso, para bang bawat salita niya ay hinahaplos ang balat ko.At paano ko naman siya paaalisin? Paano, kung ganito siya magsalita habang nakadikit ang hubad niyang katawan sa akin? Kung ganito kainit ang hininga niya na dumadampi sa labi ko? Kung ganito kalapit ang mata niyang kahit madilim ay kumikislap na parang siya mismo ang gabi?“I’m such a jerk… please forgive me,” tuloy niya, at parang dinudurog ang boses niya sa pagsabi niyon. “It won’t happen again. Hindi ko na uunahin ang galit ko from now on.”Napalunok ako. Seriously? Siya ang nagsasabi niyon? Si Rafael na laging puno ng pride? Ruthless?“Just—”Hindi ko na natapos. Sinakop niya ang labi ko, hindi yung halik na agresibo, kundi yung halik na parang paghingi ng tawad. Parang nilalambing ang galit ko. Parang pinipilit niyang iparamdam na totoo ang paghingi niya ng sorry.Nagulat ako sa unang segundo niya… pero saglit lang. Dahil ilang tibok lang ng puso ko ang lumi

Rafael“Sa tingin mo, bakit ganon ang sinabi ni James?” tanong ko kay Joseph habang pinipilit kong ibalik ang focus sa trabaho kahit na hindi mapakali ang utak ko. Nasa office na ako, papers everywhere, pero kahit isang linya sa harap ko, hindi ko ma-absorb.Kanina, habang nagkakape kami ni Joseph, nabanggit niya na nung gabi ng party ay nakita niya ang anak ko na kasama ang isang babaeng mas matanda sa kanya. Malamang si Ella ’yon. Pero ang pangalawang tanong ang mas sumuntok sa sikmura ko: bakit hindi man lang siya nagpakita sa mismong event kahit na nandun na siya?“Sinabi pa pala niya kay Leah na nagtatanong lang sila tungkol sa parking?” Umiling ako nang marahan, halos natawa sa inis. “Parking? Talaga?”Tumingin si Joseph sa akin, hesitant, pero halatang gusto niyang sabihin ang totoo. “Baka ayaw niya talaga na maipakilala bilang anak mo, Sir.”Napasandal ako, para bang biglang bumigat ang mundo sa balikat ko. Ayaw niya bang ma-associate sa akin? Sa pangalan ko? Sa pagkatao ko?Fo

RafaelNapapansin ko talaga na may kakaiba kay Leah these past few days. Hindi ko ma-pinpoint kung ano, hindi ko nga alam kung overthinking lang ba ‘to or may tinatago talaga siya. Pero ramdam ko. May shift sa paraan ng ngiti niya. May bigat sa mga mata niya na hindi niya kayang i-disguise kahit gaano siya kagaling magpanggap na okay.Bago pa ako tuluyang lamunin ng mga tanong ko, may kumatok sa pinto ng opisina ko, isang mabilis pero magaan na knock, parang wala sa mood pero pilit nagtatago.Nag-angat ako ng tingin. “Come in,” sabi ko, at halos kasabay noon ay bumukas ang pinto.At ayun na siya.The very woman na kanina pa naglalaro sa utak ko. The reason why I’ve been restless since this morning. The reason why my chest feels tight for no damn reason.Agad kumunot ang noo ko, hindi dahil naiirita ako sa presensya niya… pero dahil mas lalo kong napansin ang pagbabago. At oo, napasimangot ako, pero hindi dahil sa kanya… kundi dahil nag-aalala na ako.“Didn’t I tell you na hindi mo na k

Leah“Joseph… kung gano’n lang kadaling mag-settle, sana noon pa.”“The truth? Hindi ako sigurado kung may lugar pa ba para sa sarili kong buhay. Hindi ko nga maayos ’yong sa anak ko… paano pa ’yong sa magiging partner ko?”Paulit-ulit na parang sirang plaka ang mga salitang ’yon sa utak ko. Nag-e-echo, paulit-ulit, walang preno. Mga linyang binitawan ni Rafael habang kausap si Sir Joseph. At ako, tahimik lang na nakikinig, hindi sinasadya pero hindi ko rin napigilang marinig.Bigla, parang may humigpit sa dibdib ko. Hindi ko na alam kung galit ba ’to, lungkot, o simpleng pagkadismaya lang sa sarili ko dahil umasa ako.Ilang araw na akong tila nakikipaglaro ng hide and seek kay Rafael. Hindi literal. Wala namang taguan ng katawan. Pero feelings? Doon kami naglalaro ng delikadong laro. Pa-atras, pa-abante. Isang hakbang palapit, dalawang hakbang palayo. Parang pareho kaming takot, pero ako lang ang handang masaktan.I was hurt.Hindi ko man aminin nang malakas, ramdam ko ’yon sa bawat t