All Chapters of บำเรอรักนายมาเฟีย: Chapter 51 - Chapter 60

คำวิงวอนที่เต็มไปด้วยความจริงใจและการกระทำที่เด็ดขาดของเขา ทำให้ความหวาดระแวงในใจของจีน่าค่อยๆคลายลง อัคนีค่อยๆ ดึงร่างบางเข้ามากอดไว้ในอ้อมอกอย่างทะนุถนอม ลูบแผ่นหลังของเธอเบาๆ เพื่อปลอบประโลม “เฮียขอโทษ... ขอโทษจริงๆ นะครับ...” เขากระซิบซ้ำๆ อยู่ข้างหูของเธอ จีน่าซบหน้าร้องไห้อยู่กับอกกว้างของเขาสักพักใหญ่ จนกระทั่งเสียงสะอื้นของเธอค่อยๆ สงบลง เหลือเพียงลมหายใจที่ยังคงสั่นเทาเล็กน้อย เธอผละออกจากอ้อมกอดของเขาเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ยอมสบตาตรงๆ เธอยังคงมีคำถามสุดท้ายที่อยากจะรู้เพื่อความแน่ใจ... เพื่อให้หัวใจของเธอเชื่อได้อย่างสนิทใจจริงๆ “แล้ว...แล้วเฮียเคยเรียกใครขึ้นมาที่นี่มั้ยคะ” เธอถามเสียงแผ่ว “ผู้หญิงคนอื่น... ที่ไม่ใช่หนู...หมายถึงพามาทำเรื่องแบบนั้น...เหมือนที่เฮียพาหนูมา” คำถามนี้ทำให้อัคนีนึกย้อนไปถึงช่วงเวลาก่อนที่เขาจะเจอจีน่า ช่วงที่เขาเริ่มมีปัญหากับร่างกายของตัวเอง แต่เขาเลือกที่จะไม่บอกความจริงทั้งหมดกับเธอในตอนนี้ เพราะมันยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม เขาไม่อยากให้เธอมองว่าเขาต้องการเธอเพียงเพราะร่างกายของเขาไม่ตอบสนองกับคนอื่น เขาจึงเลือกตอบในส่วนที่เป็นความจริงท

โซฟาหนังตัวเดิมที่เคยเป็นพยานแห่งความเจ็บปวด... ตอนนี้ได้กลายเป็นแท่นบูชารักที่รองรับเรือนร่างเปลือยเปล่าของคนทั้งสองที่หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน อัคนีไม่ได้รีบร้อนตะบี้ตะบันหาความสุขให้ตัวเองเหมือนในอดีต แต่เขากำลังบรรจงมอบความรักและความสุขสมให้กับเธออย่างตั้งใจ... เพื่อลบล้างทุกความทรงจำที่เลวร้ายเขาซอยสะโพกเข้าออกอย่างลึก... และช้าๆ... ทุกจังหวะที่เขาถอนกายออกไปเกือบสุด แล้วดันกลับเข้ามาจนมิดลำ... มันสร้างความรู้สึกที่เต็มตื้นไปทั่วทั้งช่องท้องของจีน่า ส่วนปลายหัวที่บานออกของเขาครูดไปกับผนังเนื้อนุ่มด้านใน สร้างความรัญจวนให้จีน่าจนขนลุกซู่ไปทั้งตัวมันเป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่... ทรมาน... แต่ก็สุขสมอย่างน่าประหลาด เธอไม่เคยรู้สึกถึงร่างกายตัวเองได้ชัดเจนเท่านี้มาก่อน ทุกอณูเซลล์กำลังตื่นตัวและตอบสนองต่อเขาเพียงคนเดียว“อื้อ... อือ...” เธอครางเสียงแผ่วในลำคอ ใบหน้าแดงก่ำเห่อร้อน ริมฝีปากเผยอออกอย่างลืมตัว สมองของเธอตื้อจนคิดอะไรไม่ออก รับรู้ได้เพียงสัมผัสที่เขาหยิบยื่นให้“ชอบมั้ยครับ... แบบนี้...” เขาถามเสียงพร่า ขณะที่ยังคงขยับกายอย่างเชื่องช้าไม่หยุดพัก ดวงตาคมกริบของเขาจ้องมองทุ

รุ่งเช้าหลังจากที่จัดหนักมาทั้งคืนแสงแดดสาดส่อง ปลุกให้จีน่าที่นอนซุกอยู่ในอ้อมอกแกร่งของใครบางคนค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย ความเหนื่อยล้าจากการถูกเก็บดอกเบี้ยตลอดทั้งคืนทำให้เธอขยับตัวได้เพียงเล็กน้อย แต่ความเจ็บปวดระบมไปทั่วทั้งตัวก็นำมาซึ่งความรู้สึกอุ่นซ่านในหัวใจเธอนอนนิ่งๆ มองใบหน้ายามหลับใหลของอัคนี... มาเฟียผู้เลือดเย็นที่เมื่อคืนกลับกลายร่างเป็นอสูรร้ายที่ตะกะตะกลามไม่รู้จักพอ บัดนี้กลับนอนหลับสนิทเหมือนเด็กน้อย คิ้วที่มักจะขมวดแน่นอยู่เสมอคลายออก เผยให้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาและดูอ่อนเยาว์ลงหลายปีเธอค่อยๆ ยื่นนิ้วไปเกลี่ยปอยผมที่ปรกหน้าผากของเขาออกอย่างแผ่วเบา... ผู้ชายคนนี้คือคนเดียวกับที่เคยทำให้เธอหวาดกลัวจนตัวสั่นจริงหรือ คือคนเดียวกับที่เคยเย็นชากับเธอราวกับเธอไม่มีตัวตนจริงหรอราวกับรับรู้ได้ถึงสัมผัสของเธอ เปลือกตาของอัคนีก็ค่อยๆ ขยับ ก่อนจะปรือขึ้นช้าๆ เขายิ้มออกมาทันทีที่เห็นใบหน้าของเธอเป็นสิ่งแรกในตอนเช้า วงแขนแกร่งกระชับร่างเปลือยเปล่าของเธอเข้ามาชิดยิ่งขึ้นอีกจนแทบไม่เหลือช่องว่าง“ตื่นแล้วเหรอครับ... คนดีของเฮีย” เขากระซิบเสียงแหบพร่าจากลำคอ ก่อนจะก้มลงจูบที่ห

หลังจากที่อัคนีอาบน้ำแต่งตัวและจากไปพร้อมกับแววตาของนักล่า ทิ้งไว้เพียงคำสัญญาว่าจะรีบติดต่อกลับมา... เพนต์เฮาส์ที่เคยอบอวลไปด้วยไอรักก็กลับสู่ความเงียบงันอีกครั้ง จีน่าใช้เวลาที่เหลืออยู่บนเตียงเพื่อซึมซับทุกอย่าง... กลิ่นของเขาที่ยังคงติดอยู่บนหมอน ร่องรอยบทรักบนร่างกายของเธอ และความรู้สึกที่สับสนปนเปกันไปหมดส่วนหนึ่งของเธอรู้สึกหวาดกลัว... กลัวโลกอีกใบของเขาที่เต็มไปด้วยความรุนแรงและอันตราย แต่อีกส่วนหนึ่งกลับรู้สึกเป็นห่วงเขาจับใจแต่ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป... เธอไม่สามารถจมอยู่กับความคิดถึงและความกังวลได้ตลอดเวลา เธอมีโลกอีกใบของตัวเองที่ต้องรับผิดชอบเช่นกัน...เวคินรับคำสั่งอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง และไม่นานนักเธอก็กลับมาถึงหน้ามหาวิทยาลัยที่คุ้นเคย บรรยากาศที่เคยเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเธอกลับดูแปลกตาไปเสียอย่างนั้น เสียงหัวเราะของกลุ่มนักศึกษา... เสียงบ่นเรื่องการบ้านและข้อสอบ... มันช่างเป็นโลกที่สงบสุขและห่างไกลจากการเก็บขยะของอัคนีเหลือเกินเธอสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อรวบรวมสมาธิ แล้วเดินตรงไปยังคณะของตัวเอง“ยัยจีน่า! มาแล้วเหรอ!”เสียงใสดังขึ้นทันทีที่เธอเดินเข้ามาในห้องเรียนฟ้ารีบก

หนึ่งวัน…สองวัน…สามวันแล้วที่อัคนีไม่กลับเพนต์เฮาส์…จากวันแรกที่จีน่าพยายามทำใจให้เข้มแข็ง ใช้ชีวิตไปเรียนตามปกติ เฝ้ารอเสียงโทรศัพท์จากเขาด้วยใจจดจ่อ... จนเข้าสู่วันที่สองที่ความกังวลเริ่มกัดกินหัวใจมากขึ้น เธอเริ่มกินอะไรไม่ลง นอนไม่หลับ ทุกครั้งที่หลับตาก็จะเห็นภาพแววตาที่เย็นชาและอำมหิตของเขาในเช้าวันนั้นวนเวียนอยู่ในหัวจนกระทั่งย่างเข้าสู่วันที่สาม... ความอดทนของเธอก็ขาดผึงเธอไม่ไปเรียน... เธอนั่งๆ นอนๆ อยู่ในเพนต์เฮาส์ที่กว้างขวางและเงียบเหงา เดินวนไปวนมาเหมือนหนูติดจั่น โทรศัพท์ของเธอก็ยังคงเงียบสนิท ไม่มีแม้แต่ข้อความเดียวจากเขา ความเป็นห่วงและความคิดถึงถาโถมเข้ามาจนเธอแทบจะบ้าตายบรรยากาศที่เคยอบอวลไปด้วยไอรักเมื่อสามวันก่อน บัดนี้กลับเย็นเยียบและอ้างว้างเหลือเกินตกกลางคืน... จีน่าทนความเงียบต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว เธอเดินออกจากห้องด้วยชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำเรียบๆ ที่หาเจอในตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ของอัคนี แล้วกดลิฟต์ลงมายังชั้นล่างที่เต็มไปด้วยแสงสีเสียงเวคินที่กำลังยืนคุมลูกน้องอยู่บริเวณทางเข้าโซน VIP รีบปรี่เข้ามาหาเธอทันทีที่เห็น“คุณจีน่า! จะไปไหนครับ? หรือว่าต้องการอะไรให้ผ