บำเรอรักนายมาเฟีย

เสียงดนตรีแนวอิเล็กทรอนิกส์เฮาส์ดังกระหึ่มจนแผ่นอกสั่นสะเทือน แสงเลเซอร์สีน้ำเงินและสีม่วงสาดส่ายไปมา ตัดกับความมืดสลัวของ ‘ONYX Club’ สถานบันเทิงระดับไฮเอนด์ที่เปรียบเสมือนสนามเด็กเล่นของเหล่าอภิสิทธิ์ชน เงินสำหรับคนพวกนั้นคงเป็นเพียงเศษกระดาษที่ใช้ซื้อความสำราญชั่วข้ามคืน แต่สำหรับ ‘จีน่า’ มันคือค่าเทอม ค่าหอพัก และค่าใช้จ่ายจิปาถะที่ประทังชีวิตนักศึกษาสาวต่างจังหวัดอย่างเธอไปได้อีกเดือน

หญิงสาวในชุดเดรสสั้นสีดำรัดรูปซึ่งเป็นยูนิฟอร์มของพนักงานเสิร์ฟสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามปรับสีหน้าให้เป็นมิตรและเป็นมืออาชีพที่สุด เธอเกลียดเสียงอึกทึก เกลียดกลิ่นแอลกอฮอล์ผสมบุหรี่ราคาแพงที่คละคลุ้งจนน่าเวียนหัว แต่ค่าตอบแทนที่นี่มันหอมหวานเกินกว่าจะปฏิเสธได้ โดยเฉพาะ ‘เงินติ๊บ’ ที่ร่ำลือกันว่าคืนเดียวอาจมากกว่าเงินเดือนทั้งเดือนของงานพาร์ทไทม์ทั่วไป

“น้องสาว โต๊ะ 12 ขอแชมเปญเพิ่มอีกขวด” เสียงเรียกห้วนๆ ดังขึ้นจากผู้จัดการร้าน

“ค่ะพี่” จีน่ารับคำ ขยับถาดในมือให้มั่นคงแล้วเดินหลบเลี่ยงร่างที่กำลังเมามันไปกับเสียงเพลงไปยังโต๊ะวีไอพีมุมในสุด

กลุ่มชายวัยกลางคนในชุดสูทแบรนด์เนมนั่งอยู่รอบโต๊ะ บนนั้นเกลื่อนไปด้วยขวดเหล้าราคาแพงระยับ สายตาหื่นกระหายของหนึ่งในนั้นจ้องมองมาที่เธออย่างไม่ปิดบัง ตั้งแต่ช่วงอกที่ล้นทะลักออกมาตามดีไซน์ของชุด ไปจนถึงเรียวขาขาวภายใต้เดรสสั้นกุด จีน่ารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเนื้อกวางที่กำลังถูกฝูงหมาป่าจ้องตะครุบ

“มาแล้วเหรอจ๊ะคนสวย” ชายพุงพลุ้ยที่มีนาฬิกาทองฝังเพชรบนข้อมือเอ่ยทัก รอยยิ้มของเขาทำให้จีน่าอยากจะเบือนหน้าหนี

หญิงสาวฝืนยิ้มหวาน รินแชมเปญลงในแก้วทรงสูงอย่างคล่องแคล่ว พยายามทำตัวให้เหมือนอากาศธาตุ แต่ดูเหมือนว่าคืนนี้โชคจะไม่เข้าข้างเธอ

หมับ!

ฝ่ามือหยาบกร้านและชื้นเหงื่อตะปบลงบนบั้นท้ายของเธอเต็มๆ พร้อมกับออกแรงบีบเคล้นอย่างจาบจ้วง

จีน่าสะดุ้งสุดตัว ขนลุกซู่ด้วยความขยะแขยงและความตื่นตระหนก ถาดในมือเกือบจะร่วงหล่น โลกของเธอเหมือนหยุดหมุนไปชั่วขณะ หัวใจเต้นรัวราวกับจะทะลุออกมานอกอก

“ปล่อยนะคะ!” เธอตวัดเสียงแข็ง พยายามขยับตัวหนี แต่กลับถูกรวบเอวเข้าไปใกล้

“โถ่คนสวย เล่นตัวไปได้น่า คืนนี้ไปต่อกับพี่ไหม รับรองว่าให้ติ๊บหนักกว่าที่ได้จากทั้งร้านรวมกันอีก” เขากระซิบข้างหู ลมหายใจเหม็นกลิ่นเหล้าทำให้เธอแทบสำลัก

ในหัวของจีน่าขาวโพลน ความกลัวและความโกรธตีรวนกันจนปวดหนึบ เธอจะกรีดร้องโวยวายก็ไม่ได้ เพราะนั่นหมายถึงการตกงานและอาจจะต้องเจอกับปัญหาที่ใหญ่กว่าเดิม เธอต้องใช้สติ ต้องมีไหวพริบ

หญิงสาวเหลือบไปเห็นแก้วไวน์แดงที่เกือบหมดของชายอีกคนบนโต๊ะ ในเสี้ยววินาทีนั้นเอง แผนการเอาตัวรอดก็ผุดขึ้นมาในหัว

“อุ๊ย!”

จีน่าแสร้งทำเป็นสะดุดขาตัวเอง โผเข้าไปข้างหน้าเล็กน้อย ใช้จังหวะนั้นเบี่ยงตัวหลุดจากการเกาะกุม พร้อมกับ ‘บังเอิญ’ ปัดมือไปโดนแก้วไวน์ใบนั้นพอดี

ซ่า!

ไวน์แดงที่เหลืออยู่ก้นแก้วสาดกระจายใส่เป้ากางเกงสแล็คสีครีมของชายหื่นกามคนนั้นเต็มๆ

“เฮ้ย! อะไรวะเนี่ย!” เขาผงะถอยหลัง ปล่อยมือจากเอวเธอโดยอัตโนมัติ สีหน้าตกใจระคนหงุดหงิดเมื่อเห็นรอยด่างสีแดงคล้ำบนกางเกงราคาแพงของตัวเอง

“ขอโทษค่ะ! ขอโทษจริงๆ นะคะคุณลูกค้า!” จีน่าแสร้งทำหน้าตื่น ยกมือไหว้ปลกๆ “พอดีหนูตกใจที่คุณลูกค้าจับ... เลยเสียหลักน่ะค่ะ ต้องขอโทษจริงๆ นะคะ” เธอจงใจเน้นคำว่า ‘จับ’ เพื่อให้คนอื่นๆ บนโต๊ะได้ยินและเข้าใจสถานการณ์

เพื่อนของเขาหันมามองด้วยสายตากึ่งตำหนิกึ่งขบขัน ชายคนนั้นหน้าเจื่อนลงทันทีที่ถูกจับได้ การลวนลามเด็กเสิร์ฟในคลับแบบนี้ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่การถูกจับได้ต่อหน้าเพื่อนฝูงมันคือความน่าอาย

“ชิ! ซวยจริงโว้ย!” เขาทำได้แค่สบถอย่างหัวเสีย แต่ก็ไม่กล้าทำอะไรเธอต่อหน้าธารกำนัล

“หนูขอตัวไปเอาผ้ามาเช็ดให้นะคะ!” จีน่ารีบฉวยโอกาสนั้นปลีกตัวออกมาทันที เธอเดินจ้ำอ้าวด้วยหัวใจที่ยังเต้นไม่เป็นส่ำ ความรู้สึกขยะแขยงยังติดอยู่ที่ผิวเนื้อจนอยากจะอาบน้ำให้รู้แล้วรู้รอด

เธอต้องรีบไปจากตรงนี้ ไปตั้งสติที่หลังร้านสักครู่...

หญิงสาวมัวแต่จมอยู่กับความคิดและความรู้สึกของตัวเอง ดวงตาที่พร่ามัวจากความตื่นตระหนกมองไม่เห็นเงาร่างสูงใหญ่ที่ก้าวออกมาจากมุมมืดของโถงทางเดินซึ่งเป็นเขตส่วนตัว

โครม!

ร่างบางของจีน่าปะทะเข้ากับกำแพงมนุษย์อย่างจัง แรงกระแทกส่งผลให้ถาดในมือของเธอเอียงวูบ และขวดไวน์แดงราคาแพงระยับที่เพิ่งเปิดใหม่เพื่อเตรียมนำไปเสิร์ฟให้ลูกค้าอีกโต๊ะก็หลุดจากถาด...

เวลาเหมือนจะเคลื่อนที่ช้าลง จีน่าเบิกตากว้างอย่างสยดสยอง มองของเหลวสีเลือดที่ลอยคว้างกลางอากาศ ก่อนที่มันจะสาดซัดลงบนเสื้อเชิ้ตสีขาวและสูทสั่งตัดเข้ารูปสีเทาเข้มของชายผู้เพิ่งถูกเธอชน...

กลิ่นไวน์ชั้นเลิศฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณ เสียงทุกอย่างรอบตัวพลันเงียบกริบราวกับมีคนกดปุ่มปิดเสียง บรรดาการ์ดในชุดดำที่ยืนอยู่ห่างๆ มีสีหน้าตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด

จีน่าตัวแข็งทื่อราวกับถูกสาปให้เป็นหิน เธอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นสบตากับเจ้าของร่างสูงสง่าที่บัดนี้อาบไปด้วยไวน์ ‘Romanée-Conti’ ปีล่าสุด...ไวน์ที่ราคาขวดหนึ่งแพงกว่าค่าเทอมสี่ปีของเธอรวมกันเสียอีก

ชายคนนั้นไม่ได้เกรี้ยวกราด ไม่ได้ตวาด แต่กลับนิ่งสงบจนน่าขนลุก เขาก้มลงมองรอยด่างสีแดงเข้มขนาดใหญ่บนอกเสื้อและสูทของตัวเองด้วยแววตาเรียบเฉย ก่อนจะปรายสายตาเย็นเยียบมาที่เธอ

และในวินาทีนั้นเอง จีน่าก็จำได้... เขาคือ ‘อัคนี’ เจ้าของอาณาจักรสีเทาแห่งนี้ ชายผู้มีฉายาว่า ‘พญาราชสีห์แห่งรัตติกาล’ ผู้ที่เพียงแค่กระดิกนิ้วก็สามารถชี้เป็นชี้ตายใครก็ได้

ดวงตาคมกริบดุจเหยี่ยวคู่นั้นจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของเธอ มันไม่ได้มีความโกรธ แต่เต็มไปด้วยอำนาจที่กดดันจนเธอแทบหยุดหายใจ ความร้อนแรงที่แฝงอยู่ในความเยียบเย็นนั้นน่ากลัวเสียยิ่งกว่าเปลวเพลิงใดๆ สมกับชื่อ ‘อัคนี’ ของเขา

“ขะ... ขอ... ขอโทษค่ะ... ดิ... ดิฉันไม่ได้ตั้งใจ” เสียงของเธอสั่นเครือจนแทบไม่เป็นคำพูด แข้งขาสั่นพั่บๆ จนแทบจะยืนไม่อยู่ อยากจะทรุดลงไปกับพื้นให้มันรู้แล้วรู้รอด

อัคนีไม่ตอบ เขายังคงจ้องเธอเขม็ง ราวกับกำลังประเมินค่าความเสียหายและ...ประเมินค่าตัวเธอไปพร้อมๆ กัน

เขาปลดกระดุมสูทที่เปรอะเปื้อนออกช้าๆ ยื่นส่งให้การ์ดคนสนิทที่รีบก้าวเข้ามา ก่อนจะก้าวเข้ามาประชิดร่างของจีน่าจนปลายเท้าแทบจะชิดกัน กลิ่นน้ำหอมผู้ชายราคาแพงผสมกับกลิ่นไวน์คละคลุ้งอยู่รอบตัวจนทำให้เธอแทบมึนงง

“เธอรู้ไหมว่าไวน์ขวดนั้น... กับสูทตัวนี้ ราคารวมกันเท่าไหร่”

น้ำเสียงทุ้มต่ำและเย็นเยียบของเขาดังขึ้นข้างหูราวกับเสียงกระซิบของพญามัจจุราช มันไม่ได้ดัง แต่กลับก้องกังวานไปทั่วโสตประสาทของจีน่า

“...” หญิงสาวส่ายหน้าช้าๆ ไม่มีแรงแม้แต่จะเปล่งเสียงออกมา

เขาแค่นยิ้มมุมปาก เป็นรอยยิ้มที่ไม่ได้ไปถึงดวงตา “มากกว่าชีวิตของเด็กเสิร์ฟอย่างเธอ... หลายเท่า”

ความหวังทั้งหมดของจีน่าพังทลายลงในพริบตา นี่มันเลวร้ายยิ่งกว่าการถูกลูกค้าลวนลามนับร้อยนับพันเท่า หนี้ก้อนนี้... เธอไม่มีปัญญาชดใช้ให้เขาได้หมดทั้งชาติแน่

“ดิฉัน... ดิฉันจะพยายามหาเงินมาใช้คืนให้นะคะ...” เธอบอกเสียงแผ่ว รู้ดีว่าเป็นคำพูดที่โง่เง่าสิ้นดี

อัคนียกมือขึ้น เชยคางมนของเธอให้เงยหน้าขึ้นสบตากับเขาตรงๆ ปลายนิ้วเย็นเฉียบของเขาสัมผัสกับผิวแก้มร้อนผ่าวของเธอแผ่วเบา แต่กลับทำให้เธอสั่นสะท้านไปทั้งร่าง

“เงินของเธอ... ฉันไม่ต้องการ”

แววตาของเขาเปลี่ยนไป มันมีความพึงพอใจบางอย่างฉายวาบขึ้นมา เหมือนราชสีห์ที่เจอเหยื่อชิ้นงามถูกใจ

“แต่ความผิด... ยังไงก็ต้องมีคนชดใช้” เขากระซิบเสียงพร่า “และดูเหมือนว่า... เธอจะมีบางอย่างที่พอจะเอามา ‘ขัดดอก’ หนี้ก้อนนี้ได้”