Semua Bab โหด (ร้าย) รัก: Bab 121 - Bab 130

“เอ่อ…ที่นายหัวทำกับพี่บี๋มันไม่ต่างอะไรจากการตบหัวแล้วลูบหลัง ทำร้ายแล้วก็ปลอบ อารมณ์ที่พลิกไปพลิกมาของนายหัว ทำให้พี่บี๋รู้สึกไม่ไว้วางใจ พี่บี๋ดูหวาดระแวงและวิตกกังวลไปหมด” ถ้าจะเอ่ยตรงๆ ว่าอารมณ์ของเจ้านายไม่ต่างจากไบโพล่าก็กลัวว่าหัวจะหลุดจากบ่า หรือไม่ก็ต้องเก็บเสื้อผ้าระเห็จออกไปจากเกาะ ฉะนั้นเอื้อมพรจึงเอ่ยอ้อมๆ “…”จักรพรรดิถึงกับพูดไม่ออก“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว พรขอตัวนะคะ วันนี้เป็นวันหยุดของพร”เห็นเจ้านายเอาแต่นิ่งเงียบ ไม่ปริปากสักคำ คนนำเรื่องมารายงานตามคำสั่งก็ใจคอไม่ดี หายใจไม่ทั่วท้อง ชิงเอ่ยตัดบทออกมาเสียดื้อๆ เพราะเกรงว่าหากอยู่นานกว่านี้ตนอาจโดนลูกหลง “อืม…ไปเถอะ”จักรพรรดิเอ่ยอนุญาต ก่อนจะหันไปหาลูกน้องคนสนิท “สินไปส่งเอื้อมพรที่บ้านพักคนงานด้วย”“ครับ”เลขาหน้านิ่งรับคำ ก่อนจะผุดลุกขึ้น แล้วเดินตามหลังเอื้อมพรที่แอบอมยิ้มด้วยความยินดี เพราะชายในฝันจะไปส่งถึงที่ มีใครบ้างจะไม่ตื่นเต้นดีใจ “ไอ้สินคือรางวัลของนังพรเหรอครับ” คล้อยหลังคนทั้งคู่ชายชาญก็โพล่งขึ้น นายหัวหนุ่มไม่ตอบ ทำเพียงยักไหล่เล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง บิดขี้เกียจไปมาสองสามครั

เรื่องที่จอมพลมีน้องสาวบุญธรรมเขาก็เพิ่งรู้จากปากหมอนั่นเมื่อไม่นานมานี้ หากจอมพลไม่ปริปากเล่าเขาก็ไม่มีวันรู้ ว่าแม่เลี้ยงของอีกฝ่ายมีลูกสาวบุญธรรม เพราะถึงแม้ระยะหลังๆ จะเริ่มซี้กันมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ทั้งเขาและหมอนั่นก็ไม่เคยแชร์เรื่องส่วนตัวอะไรมากมายนัก เหมือนกับที่แชร์ข้อมูลเรื่องนี้เท่าที่จะแชร์ได้ ส่วนหนึ่งคงเพราะไม่อยากก้าวก่ายซึ่งกันและกัน ที่สำคัญคือต่างอีโก้สูงเสียดฟ้าพอกัน “นั่นก็ใช่อีกแหละครับ”“ทำไมเรื่องถึงโยงไปหาวิเวียนได้” “จากที่ผมได้ข้อมูลมา รวมทั้งพูดคุยกับผู้กองภามที่ดูแลคดีของคุณจอมพลร่วมกับสารวัตรณภัทร ทั้งนลินนิภา พัดชา และวิเวียน มีความคล้ายกันอยู่หลายอย่างจนน่าแปลกใจ ถึงแม้เรื่องที่เราสืบจะไม่ได้เกี่ยวข้องกับวิเวียนโดยตรง แต่เรื่องของคุณจอมพลวิเวียนเกี่ยวอย่างแน่นอน” “อืม…ไอ้จอมก็เคยเล่าให้กูฟัง ว่าผู้ต้องสงสัยที่ทำร้ายลูกมันมีสามราย นั่นก็คือพัดชา นลินนิภา และวิเวียน”“พี่ลองดูรูปนี้” คณานับว่าพลางดึงรูปถ่ายออกมาจากซองสีน้ำตาลที่วางอยู่ใกล้ๆ ก่อนจะยื่นรูปของผู้หญิงทั้งสามคนให้จักรพรรดิ มาเฟียหนุ่มวางรูปทั้งสามใบเรียงลงบนโต๊ะตรงหน้า แล้วเพ่งมองนิ่งๆ

“นี่มึงไม่ได้ล้อกูเล่นใช่ไหม”“ที่พูดมาจริงทุกคำ”“ผู้หญิงอะไรจะบ้าผู้ชายมากขนาดนั้นวะ”เห็นสีหน้าของจักรพรรดิแล้วธิปกก็อมยิ้ม“เห็นไหมล่ะ ขนาดเฮียยังคิดเหมือนผมเลย แต่จะบอกอะไรให้นะ เห็นเขาบ้าๆ บอๆ แบบนั้นแสบใช่เล่น และก็มีความลับที่ผมสืบยังไงก็ไม่เจอ เรื่องเกี่ยวกับตัวเธอดูลึกลับซับซ้อนยังไงชอบกล” “ผู้หญิงโบ๊ะบ๊ะแบบนั้นน่ะนะ?”“อืม ไม่แน่ว่าเธออาจกำลังทำงานให้องค์กรลับอะไรสักอย่าง” “แล้วพอจะมีทางลัดให้เข้าหาเธอได้ง่ายขึ้นไหมวะ?”“เข้าทางคุณหญิงป้าเขาน่าจะง่ายสุด” “คุณหญิงนวลผ่อง?”“ช่ายยย…ยายป้าที่ขายรถถังนั่นแหละ บอกเลยเหลี่ยมเยอะ และเขี้ยวลากดินสุดๆ”“เคยเจอแล้ว?”“อ่าฮะ”คนเด็กกว่าพยักหน้า“เข้าหายังไง?”“ง่ายสุด ซื้อรถถังสักคัน”อัจฉริยะหนุ่มสวนกลับหน้าตาย ทำเอาคนฟังแทบอ้าปากค้าง “ซื้อไปประดับบ้าน…มึงเหรอ”“อย่ามาลามปามถึงพ่อนะเว้ย พ่อผมก็อาเฮีย ถึงเขาจะไม่อยู่บ้าน ผมก็ฟ้องเขาได้”คนที่ประกาศว่าตัวเองไม่ใช่เด็กขู่ฟ่อ“กูได้เอ่ยถึงพ่อมึงสักคำยัง ไอ้ลูกหมา”“…”“สรุปกูต้องหาทางเข้าหาคุณหญิงนวลผ่องใช่ไหม”“ก็ถ้าเฮียไม่มีปัญญาตามหาศรีจิตตราเองน่ะนะ”ถึงคราวที่เด็กมันเอาคืนบ้า

“นี่หรือเปล่า คนที่เฮียโยมารอ” หลังจากยกแก้วเหล้าขึ้นจิบ แล้วเอ่ยตอบเรื่องรายรับของร้านที่จักรพรรดิถามไถ่ ไอ้หนุ่มสกินเฮดก็เอนตัวไปกระซิบกระซาบถามวาโยอย่างใคร่รู้ ซึ่งอีกฝ่ายก็รับคำในลำคอ “อือ” “พวกมึงสองคน มีอะไรหรือเปล่า”“เอ่อ…ไม่มีอะไรหรอกครับเฮียคิงส์ ก่อนพวกพี่สองคนจะมาเฮียโยเขาบอกผมว่ามารอคน ผมก็เลยถามเขาว่าใช่พวกพี่สองคนหรือเปล่า ก็แค่นั้น” เจ้าของร้านเอ่ยบอกพลางยิ้มแหยๆ ให้ตาย! อยากจะถามวาโยเสียจริงว่าเป็นอย่างเขาบ้างไหมวะ ที่พออยู่ต่อหน้าจักรพรรดิแล้วเหมือนตัวเกร็งและลิ้นแข็งไปหมด ว่าตอนคุยโทรศัพท์น่ากลัวแล้ว พอมาเจอตัวจริงยิ่งน่ากลัวแบบตะโกน ต่อให้จะเจอกี่ครั้งก็ยังน่ากลัวเหมือนเดิม ท่าทางนิ่งจนอ่านความรู้สึกไม่ออกสมกับเป็นมาเฟียเสียจริง “มึงมารอกูเหรอ?”จักรพรรดิเบนสายตาไปทางวาโย ขณะคิ้วเข้มที่พาดอยู่เหนือนัยน์ตาคมดุย่นเข้าหากันนิดๆ เพราะค่อนข้างงงกับประโยคที่นพเก้าบอกเล่า และแปลกใจที่วาโยรู้ว่าเขาจะมาที่นี่ “อ่าฮะ ผมมีอะไรจะให้เฮียดู”หลังจากพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงตอบรับ ว่าโยก็เอ่ยเข้าเรื่อง พลางยกมือถือขึ้นมา กดเข้าไปในคลังภาพ เลื่อนหาส่วนที่เป็นไฟล์วิ

ดึกสงัดหลังออกไปท่องราตรี ล่าเหยื่อและเล่นอะไรสนุกๆ แก้เซ็งจนชุดที่สวมใส่โชกเลือดสมใจ คนที่กำลังถูกตำรวจและคนของจอมพล รวมทั้งคนของจักรพรรดิ ไล่ต้อนก็กลับมายังเซฟเฮาส์แห่งใหม่ของตน “คนที่เราส่งไปที่เกาะมุกฟ้า บอกว่าไอ้จักรพรรดิขึ้นฝั่งมาแล้วครับ” “ไปไหน?”หญิงสาวที่อยู่ในชุดคอสเพลย์มิสะแห่งเดธโน้ตซึ่งเพิ่งควักมีดที่เหน็บอยู่ข้างถุงน่องออกมาเอ่ยถามเสียงขุ่น ขณะเยื้องย่างไปนั่งลงบนเก้าอี้หลังโต๊ะไม้แกะสลักตัวใหญ่ “กรุงเทพ แต่ไม่รู้ว่าไปที่ไหนกันแน่ เพราะมันสับขาหลอกจนคนของเราตามไม่ทัน”“ไม่ได้เรื่อง!”เสียงกระด้างตวาดลั่น ตวัดตาฉับไปจ้องหน้าคนที่ยืนกุมมืออยู่ต่อหน้า หากแต่ไม่พูดจา เพียงลากสายตาเย็นเยือกผ่าน แล้วง้างมีดในมือลงไปบนโต๊ะ ก่อนจะค่อยๆ กรีดเป็นทางยาว บ่งบอกว่าหากพลาดอีกจะไม่ใช่แค่คนตามสืบเรื่องจักรพรรดิจะถูกลงโทษ มันหมายรวมถึงตัวเขาด้วย “ให้คนไปดู ว่ามันไปหาจอมพลไหม”ต่อให้จะรู้ว่าจอมพลกับจักรพรรดิอยากจะล่าหัวหล่อนมากแค่ไหน แต่หล่อนก็ไม่ยี่หระที่จะสั่งให้คนไปสืบดู ในเมื่ออยากจะได้ข้อมูลก็ต้องส่งลูกน้องไป ถึงแม้ไอ้คนที่ไปอาจจะตายก็ตาม“แล้วนังบูรณิมาล่ะครั