Lahat ng Kabanata ng เมียบังเอิญของมาเฟีย: Kabanata 11 - Kabanata 20

คืนนั้นในห้องสวีทมาเฟียหนุ่มจ้องมองเรือนร่างเย้ายวนที่อยู่บนเตียงกว้าง ใบหน้าสวยของหญิงสาวแดงก่ำ ผิวเธอขาวเนียน ตัวเธอค่อนข้างเล็กเมื่อเทียบกับผู้หญิงที่เขานอน แต่ตอนนี้รามิลไม่สนใจอะไรอีกต่อไปแล้ว เขาจูบลงมาอย่างไม่อาจคุมตัวเองได้ ปากหยักได้รูปกดจูบลงไปบนเรียวปากอิ่ม มือเล็กของเธอก็พยายามจะดึงเสื้อของเขาออกและเขาก็ยอมเธออย่างเต็มใจร่างกายของเขาร้อนขึ้นและฤทธิ์ยากำลังทำให้ทุกอย่างดำเนินไปตามสัญชาตญาณ เมื่อเขาจูบอย่างเร่าร้อนหญิงสาวรู้สึกปั่นป่วนสมองมึนงง ปากเล็กเปิดรับปลายลิ้นร้อนอย่างที่ไม่เคยยอมให้ใครทำแบบนี้มาก่อน ร่างกายของเธอกำลังเสียการควบคุม เขาผละจูบออกเพื่อให้เธอได้พักหายใจ ตาทั้งสองจ้องประสาน เขาเห็นแววตาที่สั่นระริกและไฟปรารถนาอย่างปิดไม่มิดก็ครางในลำคออย่างพอใจ เมื่อเธอเบียดเข้าหา“คุณต้องช่วยหนูนะคะ หนูไม่ไหวแล้วจริงๆ”“ถ้าฉันช่วยเธอแล้วไม่ใช่ว่าพรุ่งนี้เช้ามาโวยวายว่าฉันข่มขืนเธอนะ”“ไม่ใช่อย่างงั้นหนูยอมจริงๆ หนูไม่ไหวแล้วได้โปรดนะคะคุณขา....ช่วยหนูนะ”หญิงสาวเบียดกายเข้าหาพลางเรียกเขาด้วยเสียงกระเส่า“เธออยากให้ฉันช่วยอะไรล่ะ”“ช่วยให้หนูหายทรมานทีค่ะ”“ฉันก็ทรมานไม่

ปัจจุบันตอนนี้มหาวิทยาลัยปิดเทอมแล้วแม้จะมีเวลาแค่หนึ่งเดือนแต่เพื่อนหลายคนก็เดินทางกลับบ้านเพื่อไปอยู่กับครอบครัว บางคนก็ไปเที่ยวแต่สำหรับผู้หญิงตัวคนเดียวอย่างเอริญานั้นก็เหมือนกับการใช้ชีวิตตามปกติ เธอยังคงอยู่ที่หอพักและไปทำงานพิเศษเพื่อเก็บเกี่ยวประสบการณ์และนำมาใช้กับร้านที่เธอกำลังคิดจะเปิด“เที่ยวให้สนุกนะณิ” เอริญาบอกกับญาณิศาที่กำลังเก็บกระเป๋าเดินทางเพื่อกลับไปอยู่กับครอบครัวก่อนจะเดินทางไปเที่ยวต่างประเทศ“แกน่าจะไปกับฉันด้วยนะ”“ฉันต้องทำงานแล้วพี่กวางก็บอกว่าจะสอนงานฉันเพื่อให้ไปเปิดร้านได้” เอริญาบอกเจ้าของร้านที่เธอไปทำงานพิเศษว่าอยากเปิดร้านและพี่เจ้าของร้านก็ใจดีจะสอนงานเธอทั้งหมด“ความฝันของแกกำลังจะเป็นรูปเป็นร่างแล้ว ฉันดีใจกับแกด้วยนะเอริ แล้วตึกที่แกไปดูล่ะโอเคไหม”“ฉันว่าค่าเช่ากับค่ามัดจำสูงไปนิด ว่าจะลองหาที่อื่นก่อน ยังมีเวลาอีกหลายเดือนกว่าจะเรียนจบฉันคิดว่าจะลองหาไปเรื่อยๆ”“เอาไว้กลับมาจากเที่ยวฉันจะกลับมาอยู่กับแกที่หอนะ ช่วงนี้ที่หอคนอยู่น้อยแกต้องระวังตัวด้วยนะ”“ฉันอยู่ที่นี่มาตลอดและไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อยที่หอมีคนมีคนอยู่น้อย แกไม่ต้องห่วงฉันหรอกนะ”

เอริญากลับขึ้นมาบนห้องด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งหวาดกลัวกับการกระทำของกันต์ธีร์และตกใจที่ได้เจอกับรามิลอีก แต่ก็แปลกที่เธอรู้สึกกลัวเขาน้อยกว่ากลัวกันต์ธีร์แม้ว่าเขาจะเคยเป็นแฟนของเธอก็ตามเธอไม่รู้ว่าเขามาที่นี่ทำไมจะว่าเป็นเรื่องบังเอิญก็ไม่น่าจะใช่เพราะหอพักของเธอมันอยู่ลึกสุดในซอยหรือที่เขาบอกว่าจะมาคุยกับเธอนั้นมันเป็นเรื่องจริงหญิงสาวไม่รู้ว่าเรื่องที่เขาจะมาคุยนั้นเป็นเรื่องอะไรแต่สำหรับเธอแล้วไม่มีอะไรจะคุยกับเขาเพราะอยากจะลืมเรื่องราวทั้งหมด“เฮ้อ...เมื่อไหร่ณิจะกลับมานะ” เอริญาอยากจะเล่าเรื่องนี้ให้ญาณิศาฟังแต่ถ้าโทรไปเล่าตอนนี้เพื่อนก็คงกังวลและเที่ยวไม่สนุกอย่างแน่นอน“ทำไมคุณรามิลไม่คุยเรื่องนั้นกับเธอล่ะครับ” พศินถามเมื่อเจ้านายขึ้นมานั่งบนรถ“นายก็เห็นนี่พศินว่าเธอยังตกใจอยู่ ถ้าฉันไปพูดเรื่องนี้อีกเธอคงตกใจจนสติแตกแน่ ฉันยังมีเวลาอยู่เมืองไทยอีกหลายวันเดี๋ยวค่อยคุยกับเธอก็ได้”“คุณคิดว่าแฟนเธอจะมาหาเธออีกไหมครับ”“ฉันว่าเขาก็คงทำอย่างที่พูดไว้”“แล้วคุณรามิลจะเอายังไงต่อล่ะครับ ผมว่าอย่าเข้าไปยุ่งเลยดีไหม ถ้าเธอกับเขายังไม่เลิกกันก็จะกลายเป็นว่าคุณไปแย่งเธอนะครับ”

เอริญาจับโทรศัพท์ไว้ด้วยมือหนึ่งส่วนอีกมือก็ถือร่มไว้หญิงสาวกะเอาไว้ว่าถ้าพวกนั้นพังประตูเข้ามาเธอก็จะฟาดด้วยร่มแล้ววิ่งหนีออกไปเวลาในแต่ละนาทีผ่านไปอย่างช้าๆ ตั้งแต่เธอโทรออกเพื่อขอความช่วยเหลือถึงตอนนี้ก็เพิ่งจะผ่านไปเพียงแค่ห้านาทีแต่หญิงสาวรู้สึกเหมือนว่ามันนานมากและในที่สุดก็ครบสิบนาทีเสียงผู้ชายหน้าห้องก็ดังขึ้นอีกครั้งหญิงสาวจับร่มไว้แน่นในขณะที่ตัวก็สั่นด้วยความกลัว“ผมให้เวลาคุณมากพอแล้วนะ จากนี้ผมจะทำตามที่พูดไว้”เสียงนั้นทำให้เธอกลัวมากขึ้นแต่แล้วเสียงทางด้านนอกดังมากขึ้นเหมือนคนกำลังต่อสู้กันอยู่ เอริญาหายใจไม่ทั่วท้องเธอไม่รู้ว่าใครกำลังต่อสู้กับใครแต่ก็ภาวนาให้คนที่แพ้เป็นคนของเสี่ยสมาน เธอลุ้นจนหัวใจแทบจะหยุดเต้นผ่านไปสักพักเสียงก็เงียบลงและตามมาด้วยเสียงเคาะประตูห้องอีกครั้งทำให้หญิงสาวรู้สึกกลัวมากกว่าเดิมเอริญานิ่งเงียบพยายามควบคุมลมหายใจให้เบาที่สุดเพราะกลัวคนด้านนอกจะได้ยินเสียง“เอริ นี่ฉันเอง”หญิงสาวรู้สึกคุ้นกับเสี่ยงแต่ก็ยังไม่แน่ใจเท่าไหร่ เธอยังคงเงียบ“เอริ ฉันเองคนของเสี่ยสมานไปหมดแล้ว เปิดประตูให้ฉันหน่อย”“หนูจะเชื่อได้ยังไงว่าคุณเป็นใคร”“ถ้าไม่เชื

“ไหนๆ เธอก็เข้าใจผิดแล้วนี่ถ้าอย่างนั้นก็เอาตัวเธอมาขอบคุณฉันเลยดีไหมล่ะ” รามิลพูดพลางกระตุกยิ้ม“คุณคงสะใจมากใช่ไหมที่ทำให้หนูไม่มีทางเลือก”“ฉันไม่ได้เป็นแบบที่เธอพูด”“ถ้างั้นบอกได้ไหมล่ะว่าคุณไม่อยากนอนกับหนู”เมื่อเห็นว่ารามิลไม่ปฏิเสธหญิงสาวก็รู้สึกโกรธตัวเองที่เสียรู้มาเฟียอย่างเขา“เอางั้นก็ได้หนูจะยอมนอนกับคุณแล้วจากนี้หนูจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับคุณอีก”“เธอพูดเองนะ ฉันไม่ได้บังคับ”“ค่ะ นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย”“ฉันก็จะทำให้ครั้งสุดท้ายของเธอและฉันประทับใจจนเธอลืมไม่ลงเลยแหละเอริ”พูดจบแล้วรามิลก็รีบอุ้มหญิงสาวเข้าไปในห้องจับเธอโยนลงบนเตียงอย่างไม่ไยดีก่อนจะถอดชุดของเธอออกอย่างรวดเร็ว ตาคมจ้องมองเรือนร่างขาวเนียนด้วยความหื่นกระหายย่างปิดไม่มิด“คุณรามิล....หนูว่า.....”“อย่าเสียเวลาคุยเลย ฉันต้องการเธอนะและฉันก็รอมาหลายวันแล้ว”รามิลกระซิบเพราะไม่อยากจะอดทนรออีกต่อไปแล้ว เขาบินมาที่นี่ก็เพราะอยากจะนอนกับเธอและก็เสียเวลาไปแล้วถึงสองคืนชายหนุ่มประกบจูบลงมาอย่างเร่าร้อนจนเอริญาหายใจแทบไม่ทัน ลิ้นหนาไล่ต้อนจนเอริญาใจเต้นแรงร่างกายร้อนขึ้นทั้งที่ไม่มียาอยู่ในร่างกายเหมือนกับคืนแรก“เธอเ