Prologue "I'm pregnant, Sky," malumanay na sabi ni Cailiegh sa lalaking kaharap niya. Alam niyang magugulat ang lalaki sa sasabihin niya. Sino ba siya para maniwalaan niya kung katulong lang siya ng lalaki sa bahay nito."Really? Are you serious?" Hindi na siya magtataka kung gano'n na lang ang reaction ng lalaking kaharap niya ngayon."Y-yes." Gusto niya lang ipaalam sa lalaki na buntis siya dahil kahit anong gawin niya ay hindi siya nito panindigan."Okay. Abort that baby!" Agad nag-init ang mukha niya sa narinig. Hindi niya akalain na ganito pala ka-walang puso ang kaharap niya. Akalain mong kaya niyang patayin ang walang kamalay-malay na bata sa sinapupunan niya."Hindi 'yan mangyayari. Kaya kong palakihin ang anak ko ng walang tulong mula sa'yo!" sigaw niya rito."Good luck to you!" naka-ngisi nitong saad sa kaniya.Tumalikod agad siya at lumabas sa

AFTER THE INCIDENT happened. Agarang bumalik sa fast-food na kaniyang pinagtatrabahuhan si Cai. Nanginginig ang kaniyang mga kamay dahil sa nangyari. Iniisip niya kung paano niya mababayaran ang kotse na nabangga niya. Alam niyang pareho nilang kasalanan ang nangyari. Hindi nga siya makakain ng maayos dahil sa kulang ang kinikita niya sa fast-food. Napupunta lang kasi ito sa mga gastusin sa kaniyang pag-aaral. Tapos kalahating million pa ang kaniyang babayaran. Kahit siguro ibenta niya ang kaniyang lamang-loob hindi siguro sapat para mabayaran ang nasira. Sinalubong agad siya ng kaniyang amo."What happened, Cai? Bakit ganiyan ang itsura mo?" tanong ni Vishmot. Manager niya. "May naka banggaan ako, manager," sagot naman niya sa kaniyang manager.Lumapit agad sa kaniya ang binata. "Let me see." Tiningnan agad nito ang nakuha niyang gasgas mula sa pagkabangga."Ayos lang ako, manager. Malayo sa bituka ito," wika niya rito."N

NANG MAKAPASOK si Cai sa bahay na kaniyang inuupahan ay humiga siya. Hindi pa rin maproseso sa kaniyang utak ang nangyari sa kaniyang pinagtatrabahuhan."That's final. Let's talk the contract about your work and the payment." Hindi agad siya naka-galaw o makapagsalita man dahil sa gulat."How dare you to do that to my employee?" sabat naman ni Kerielle sa kaharap na binata.Maski siya ay nagulat sa pagsulpot nito at ginulo ang masaya nilang usapan ni Cai. Hindi niya kilala ang lalaking ito kaya hindi niya hayaang ganunin na lang si Cailiegh sa harap niya. As the manager of this fast-food. Responsibility niya na gawing ligtas ang employees niya."Huwag kang sumabat sa amin ok?" saad naman ni Sky."Ikaw nga itong unang sumabat!"Bigla namang nataranta si Cailiegh sa hahanap na sagutan ng dalawang guwapong nilalang sa harap niya. Tinitigan na rin sila ng ibang customer.<

WALA SA SARILI si Cailiegh habang nagseserve ng order. Ikaw ba naman, umagang-umaga, sira na ang araw mo. Bakit kasi ako pumayag na maging yaya ng lalaking ‘yon. Kung hindi lang sana pinapabayad sa akin ang gasgas ng kotse niya na hindi lang naman ako ang may kasalanan. Hayop talaga! Inis na inis si Cailiegh habang kaharap ang customer niya.“Cai, table number five. Paki-hatid,” sabi sa kaniya ng kasamaha niya. Labag man sa loob ni Cailiegh, wala siyang magawa. Mas gustuhin niyang nagtatrabaho kahit inis na inis siya lalaking ‘yon basta hindi siya uuwing walang kakainin. Mas mahirap ‘yon, kagaya niyang walang-wala talaga.Bakit kasi maagang namatay ang magulang niya. Ang nanay at ang step-father nito. Yes, step-father lang niya ang kinikilang ama habang lumalaki siya. Naghiwalay kasi ang totoog papa niya at mama niya dahil sa hindi kagustuhan ng pamilya ng papa niya kaniyang mama at siya. Kaya, mama niya ang nag-alaga sa kaniya at

Hindi ko akalain na sasama talaga sa akin si Jonathan. At nagtataka ako bakit kabisado niya ang daan patungo sa probinsya namin. Sa shortcut road pa siya dumaan. Pero nagpapasalamat pa rin ako sa kaniya dahil sa pag-alala niya sa akin. Kahit papano ay nabawasan ang sakit sa aking puso dulot ng pagkawala ni mama. Hindi ko akalain na sasamahan niya ako. Pagdating namin sa bahay ng tiya ay marami itong tao at naka burol na 'to. Sinalubong agad ako ni Wendy."Ate Khei." Yumakap agad ito sa akin at umiiyak. Kaya tumulo na rin ang mga luha ko."W-endy," sabi ko sa kaniya. Ayaw kong ihakbang ang mga paa ko patungo sa kabaong ni mama."Ray, be brave. Nandito kami para sa'yo," wika naman ni Jonathan sa likuran ko. Tama siya! Dapat maging matapang ako para kay mama. Pinahiran ko ang mga luha ko, unti-unti ako lumapit sa kinaroroonan ng kabaong ni mama. Hindi ko masikmura ang kalagayan ni mama. Parang 'di pa ako ready na iwan niya ako. Humakbang ako ng dahan-dahan ha