Gaano Ka-Tapat Ang 'Ang Sampung Utos Ng Diyos Tagalog' Sa Bibliya?

Isang napaka-espesyal na paksa ang 'sikat na kwentong Tagalog' dahil ito ay puno ng mga tao at kulturang Pilipino. Napapalingon ang isip ko sa mga akda ni José Rizal, especialmente ang 'Noli Me Tangere' at 'El Filibusterismo'. Ang mga kwentong ito ay hindi lang basta kwento; ito ay isang repleksyon ng ating kasaysayan at mga pakikibaka. Ang mga tauhan tulad ni Ibarra at Simoun ay bumubuo ng mga simbolo ng pag-asa at pagtutol, at ang kanilang mga karanasan ay tila hawak na hawak ang salamin ng ating lipunan. Bukod sa mga klasikong ito, ang mga kwentong bayan gaya ng 'Ibong Adarna' at 'Ang Florante at Laura' ni Francisco Balagtas ay dapat ding basahin. Ang 'Ibong Adarna' ay puno ng mga aral at mahika, habang ang 'Florante at Laura' ay nagpapakita ng lalim ng pag-ibig, pagbagsak at pagsang-ayon ng mga damdamin. Bawat kwento ay may kanya-kanyang natatanging kahulugan at mensahe na pwedeng pagmuni-munihan. Narito rin siyempre ang mga kontemporaryong akda, gaya ng 'Lihim ng Kamatayan' ni Marselle Cruz at 'Si Janus Silang at ang Tiyanak ng Tábon' ni Eliza Victoria. Ang mga ito ay nagpapakita ng makabago at mas maliwanag na mga pagsasalaysay mula sa pananaw ng kabataan. Nakakaaliw na malaman na ang mga kwentong ito ay nakatulong upang buhayin muli ang interes sa mga lokal na kwento at kultura. Ang mga tema ng pagkakaibigan, pagmamahal, at pakikibaka ng kabataan sa mga problemang panlipunan ay tila lahat na mahigpit na nakatali sa ating buhay. Maraming kwentong Tagalog ang nag-aanyaya sa atin na tanungin ang ating mga sarili at ang mga halaga na ipinamana sa atin. Maliit man o malaki, ang bawat akda ay may kani-kaniyang kahalagahan at ang bawat kwento ay isang pinto tungo sa mas malalim na pag-unawa sa ating sarili at sa ating lipunan.

Tuwing nanonood ako ng mga serye na tumatalakay sa pananampalataya, hindi lang ako napapaisip tungkol sa Diyos mismo—napapaisip din ako sa mga tanong tungkol sa kabuluhan, kasalanan, at kung paano natin hinaharap ang kawalang-katiyakan. May ilang anime na malinaw na gumagawa ng relihiyosong diskurso sa tekstura ng kanilang mundo: halimbawa, ang 'Neon Genesis Evangelion' ay puno ng simbolohiya mula sa Judeo-Christian tradition at humaharap sa ideya ng isang 'malaking plano' kontra sa personal na krisis; hindi ito nagpapakita ng isang malinaw na Diyos na sumasagot, kundi nagpapalalim ng tanong kung ano ang ibig sabihin ng pagiging mapanagot sa sarili at sa iba. Isa naman sa mga palabas na tahimik pero malalim ang 'Haibane Renmei'—parang spiritual allegory ito tungkol sa pagsisisi, pagkikilala sa sarili, at paglaya. Hindi sinasabi ng palabas na may tradisyonal na diyos na umiiral, pero ramdam ang konsepto ng paghuhusga, pagliligtas, at ritual. Sa ibang spectrum, 'Devilman Crybaby' diretso ang pagharap sa ideya ng mabuti at masama at halos nag-i-scan ng papel na ginagampanan ng relihiyon sa paghuhubog ng moralidad ng lipunan; napakalakas ng apokaliptikong tema nito at nakakaantig sa kung paano natin tinitingnan ang Diyos sa gitna ng karahasan. May mga anime rin na mas light o iba ang tono ngunit naglalaro sa ideya ng diyos bilang karakter: ang 'Saint Young Men' ay nakakatawang slice-of-life na nagpapakita kina Jesus at Buddha bilang magkakalaro na nakikibagay sa modernong buhay—diyan ko napagtanto na ang pananampalataya ay pwedeng maging personal at nakakatawa, hindi puro solemn. Sa kabilang dulo, may 'Berserk' na nag-criticize ng relihiyosong institusyon at nagpapakita kung paano nagagamit ang pananampalataya para sa kapangyarihan. Panghuli, 'Mushishi' at 'Shinsekai yori' ay hindi laging tungkol sa Diyos, pero nagpapaalala na may mga puwersang espiritwal at paniniwala na umiiral sa loob ng kultura at ito ang nagtutulak sa kilos ng tao. Para sa akin, ang magandang bagay sa mga anime na ito ay hindi laging nagbibigay ng sagot—mas madalas nagbibigay sila ng espasyo para magmuni-muni. Minsan gusto ko ng seryo na bibigyan ako ng malinaw na pananaw, pero kadalasan mas lumalalim ang pag-unawa ko kapag iniwan akong nag-iisip tungkol sa tanong na nananatili: paano natin hahanapin ang pananampalataya sa gitna ng takot at pag-asa?

Tuwing nabubuksan ko ang paborito kong libro at napapansin ang tema ng pananampalataya, lagi kong naaalala kung paano mag-iba ang kilos ng may-akda pagdating sa diyos bilang sentrong ideya. May mga sumulat na halata ang pag-aalok ng teolohikal na argumento—halimbawa, si C.S. Lewis ay hindi nagtitiis ng pag-ikot-ikot: malinaw ang kanyang pananaw sa 'Mere Christianity' at nakatali rin ang mga piraso ng kanyang pananampalataya sa mga imaheng pampanitikan sa 'The Chronicles of Narnia'. Sa kabilang dako, may mga manunulat na hindi direktang sermonero kundi gumagamit ng pananampalataya bilang lens para tuklasin ang kahinaan at kabutihan ng tao. Si J.R.R. Tolkien, bagama't tumanggi sa literal na alegorya, bumubuo ng isang moral at espiritwal na kosmos sa 'The Lord of the Rings' na malinaw ang impluwensya ng kanyang pananampalatayang Katoliko. Gusto ko rin ang mga sumasagot sa malalim na krisis ng pananampalataya—si Dostoevsky ang perpektong halimbawa. Ang mga karakter niya sa 'The Brothers Karamazov' at 'Crime and Punishment' ay hindi simpleng mananampalataya o hindi mananampalataya; pinagdaraanan nila ang pasakit, pagdududa, at minsan ang malinaw na grasya. Nakakagulo ngunit totoo, at doon ko nakikita ang isang mas makatotohanang pagtrato sa diyos kaysa sa madaling kasagutan. Sa parehong tono pero kakaiba ang paraan, si Flannery O'Connor ay gumagamit ng pagkabigla at grotesko para ipakita ang grasya na dumadapo sa pinakamalabong pagkakataon—bawal ang pagiging kumbinsido na pulos moralizing ang pananampalataya niya. May mga modernong akdang sci-fi at nobela na naglalaro din ng relihiyosong tema: si Walter M. Miller Jr. sa 'A Canticle for Leibowitz' ay gawing paningin ang simbahan at paniniwala sa gitna ng pagkalimot ng sibilisasyon; si Madeleine L'Engle naman ay nagsanib ng agham at pananampalataya sa mas malambot at mapanlikhang paraan sa 'A Wrinkle in Time'. Sa huli, para sa akin ang may-akda na 'gumagamit' ng pananampalataya ay hindi laging nangangahulugang nagtuturo ng doktrina—kadalasan, ginagamit nila ito para ilantad ang mga kontradiksyon ng tao, magbigay ng pag-asa, o magtanong ng mga mahihirap na tanong. Mas gusto ko ang mga akdang nagbibigay ng espasyo para magduda at magtaka, dahil doon naiintindihan ko ang lalim ng pananampalataya, hindi lang bilang paniniwala kundi bilang karanasan.

Sobrang saya kapag pumasok ako sa mundo ng mga diyos sa mga libro; ang pinaka-nakatulong sa akin noong bata pa ako ay ‘D’Aulaires’ Book of Greek Myths’. Malinaw at nakakatuwang ilustrado ang bawat kwento—parang picture book pero hindi mababaw ang nilalaman. Ang presentasyon nila ng mga diyos at diyosa ay diretso: sinasabi kung sino silang anak nina sino, ano ang kapangyarihan nila, at anong mga kawili-wiling kwentong bumabalot sa kanila. Dahil dito, madaling tandaan ang mga personalidad at relasyon ng mga diyos—perfect kung gustong magsimula nang hindi nalilito sa dami ng pangalan at detalye. Bukod sa graphics, nagustuhan ko rin kung paano nila pinasimple ang komplikadong materyal. Hindi nila binabawasan ang lalim ng mitolohiya; binibigyan lang ng malinaw at accessible na lenggwahe. Madalas, kapag may nagtanong sa akin kung saan dapat magsimula ang kabataan o mga baguhan, nirerekomenda ko agad ito dahil naglalaman din ito ng mga buod ng epiko at mga sikat na mito na madaling basahin bilang mga short stories. Kapag nagbasa ako noon, parang sinamahan ako ng isang kaibigan na nagsasabing, ‘ito ang bida, ito ang kontrabida,’ kaya hindi ka nalulunod sa kalituhan. Kung hahanap ka ng libro na nagpapakilala ng mga diyos at diyosa sa pinakamadaling paraan—lalo na sa Griyegong panig—ito yung tipong bibigyan ka ng matibay na basehan para lumipat sa mas komplikadong bersyon ng mga mito. Para sa akin, malaking paborito ito dahil naging tulay siya mula sa cartoon-level curiosity patungo sa tunay na pagkagusto sa mitolohiya.

Nakakatuwang isipin kung gaano kadami ng modernong nobela ang tumatalakay sa mga diyos at diyosa—hindi na sila puro sinaunang epiko lang ngayon, nagsusulpot sila sa mga kalsada, bar, at mga social feed ng modernong mundo. Personal, sobrang naaliw ako sa paraan ng mga manunulat ngayon na binabaliktad ang mga mitolohiya: hindi lang paglalarawan ng kapangyarihan, kundi pag-usisa sa kalikasan ng pananampalataya, pagkakakilanlan, at trauma. Halimbawa, si Neil Gaiman sa 'American Gods' ay gumagawa ng mga diyos na migrante na kailangang makibagay sa isang banyagang kultura; para sa akin, nakakaintriga iyon dahil nagpapakita ito ng ugnayan ng pananampalataya at pagbabago ng lipunan. May mga modernong nobelang nagrerebolusyon din ng pananaw—si Madeline Miller sa 'Circe' ay binibigyan ng boses ang isang dating sekundaryang karakter at nagiging feminist retelling; habang si Joanne M. Harris sa 'The Gospel of Loki' ay nagpapakita ng diyos mula sa pananaw ng trickster, na nakakaaliw at nakakapagbukas ng bagong interpretasyon. Kung gusto mo ng mas magaan ngunit matalino, subukan ang 'Anansi Boys' para sa mas masayahing pagtrato sa diyos bilang personalidad na nasa gitna ng komunidad. Sa dulo, napapansin ko na ang mga nobelang ito ay hindi palaging naghahanap ng konkretong sagot tungkol sa diyos-diyosan—kadalasan naghihikayat sila ng tanong tungkol sa tao, kapangyarihan, at kwento. Kaya kung interesado ka sa modernong spin ng mitolohiya, marami kang mapipili: mula sa noir road story hanggang sa intimate mythic retelling, at palaging may bagong pananaw na naghihintay.

Sobrang saya ko kapag nakakakita ako ng merch na hindi lang maganda kundi may laman din ang mensahe—kaya pag naisip ko ang 'nasa diyos ang awa nasa tao ang gawa', agad kong naiimagine ang ilang piraso na parehong pormal at may puso. Una, tshirt o hoodie na may simple, classy na typography: puting teksto sa itim na damit o vice-versa, maliit lang sa dibdib pero may maliliit na detalye sa likod ng kuwelyo—parang lihim na paalala. Mahilig ako sa minimal designs kaya gusto ko yung may halong serif at handwritten font para parang lumang sulat-kamay na may modernong twist. Pangalawa, enamel pin o keychain na may simbolikong icon—tulad ng maliit na kamay na tumutulong o banggit ng araw at krus na hindi overtly religious. Maganda rin ang journal o notebook na may embossed na quote sa takip at magandang papel sa loob; perfect regalo para sa mga taong mahilig mag-reflect. Kung gusto mo ng charitable angle, mas bongga kapag may percentage ng kita pupunta sa community projects—may mas malalim na saysay 'yun, at mas magiging meaningful ang pagdadala ng mensahe sa araw-araw.

Naku, grabe ang saya kapag nagsusulat ka ng alamat na tumatak sa puso ng mambabasa — at puwede mo 'yan gawing simple pero makapangyarihan. Minsan naiisip ko na ang pinaka-mabisang alamat ay yung may malinaw na dahilan kung bakit nangyari ang mundo sa paligid natin: bakit maitim ang lupa sa gilid ng ilog, bakit umiiyak ang buwan tuwing tag-ulan, o bakit may punong naglalakad tuwing hatinggabi. Simulan ko palagi sa isang tanong na maraming tao sa komunidad ang magtatanong rin: isang pangyayaring hindi maipaliwanag na may kinalaman sa kalikasan o batas ng lipunan. Bigyan mo ng tauhang madaling tandaan — isang masipag na magsasaka, isang matandang mangingibig, o isang usapang diwata — at gawing salamin ang kanilang kahinaan at kabutihan. Sa estilo ko, malaki ang nagagawa ng detalye: tunog ng kakahuyan, amoy ng bagong ginigiling na palay, o ang kumikislap na balat ng isdang sinagol sa ilog. Huwag kalimutang maglagay ng maliit na twist sa dulo: hindi kailangang malaki, pwedeng payak na kapalit ng isang ari-arian o bagong pangalan sa lugar. Panghuli, basahin nang malakas para maramdaman ang ritmo at magsimulang pumili ng pangalan; mas tumatatak kapag may lokal na bigkas o lumang salawikain. Sa ganitong paraan, ang alamat mo ay hindi lang naglalahad ng sanhi ng isang bagay—nagiging bahagi rin siya ng kolektibong alaala ng lugar ko.

Napansin ko na ang mga alamat na tumatalakay sa mga prutas ay laging may simpleng dahilan kung bakit kakaiba ang hitsura nila — ganito rin ang kwento ng ‘Alamat ng Pinya’. Sa bersyong kilala ko, nagsisimula ito sa isang batang babae na tamad at may ugaling hindi sumunod sa ina. Madalas siyang umiiyak o tumatanggi sa mga utos at minsan ay sadyang nagrereklamo kapag may inatas sa kanya. Dahil sa kanyang pag-uugali, naiinis ang ina at sa isang sandali ng galit ay binigyan siya ng sumpa: hindi siya magiging tao tulad ng dati. Dito nagsisimula ang kahindik-hindik na pagbabagong-anyo: ang batang babae ay unti-unting naging halaman na may maraming ‘‘mata’’ sa katawan — at iyon ang pagpapaliwanag kung bakit ang pinya ay puno ng maliliit na mata sa ibabaw. Ang mga mata ng prutas ay naging simbolo ng mga pangungutya at pag-aalala ng kanyang ina, pati na rin ang resulta ng pagiging suwail ng anak. Sa ibang bersyon, ang pangalan ng bata ay nagiging ‘‘Pina’’ kaya mas madaling maiugnay sa prutas. Bilang nagbabasa na mahilig sa mga alamat, nakuha ko agad ang moral ng kwento: halaga ng pagsunod, paggawa nang maayos, at pagiging magalang sa magulang. Hindi rin mawawala ang elemento ng kababalaghan — na kahit anong simpleng biro o sumpa ay puwedeng magdala ng kaparusahan sa alamat. Sa tuwing kakain ako ng pinya ngayon, natatawa ako at naiisip ang munting babala ng kwento, na tila paalala na huwag maging tamad at huwag bastahin ang payo ng nagmamahal sa'yo.