ความเงียบและช่องว่างระหว่างคำพูดคือเครื่องมือสำคัญในการสร้าง
teasing แล้วฉันชอบใช้มันเป็นรูปร่างของจังหวะมากกว่าเป็นเพียงเทคนิคเดียว
การเว้นจังหวะทำให้ผู้อ่านได้เวลา 'จินตนาการ' เติมเต็มช่องว่างแทนผู้เขียน ซึ่งมักจะนำไปสู่ความตึงเครียดที่ไม่ถูกบังคับ การตั้งคำถามที่ไม่มีคำตอบในทันที เช่น ให้ตัวละครกล่าวประโยคคลุมเครือก่อนจะตัดไปยังเหตุการณ์อื่น หรือวางวัตถุเล็ก ๆ ที่ดูไม่มีความหมายแต่ถูกกล่าวถึงซ้ำ ๆ สิ่งเหล่านี้เป็นการ 'ยั่ว' ให้ผู้อ่านสงสัยและคาดเดา
การบรรยายแบบมีระดับชั้น เช่น การเปิดเผยความลับผ่านจดหมายที่พบในเวลาที่เหมาะสม หรือการใช้ภาพซ้ำเป็นม็อติฟที่ค่อย ๆ คลายความหมาย จะทำให้การเฉลยสุดท้ายมีพลัง ฉากใน 'Made in Abyss' ที่รายละเอียดเล็ก ๆ ถูกทิ้งให้ผู้อ่านแปลความเอง เป็นตัวอย่างที่แสดงว่าความเงียบและภาพเพียงไม่กี่ภาพสามารถสร้างความรู้สึกหวั่นไหวและคาดคะเนได้ดีกว่าการบรรยายที่ชัดเจนจนเกินไป