นาจา ตอนใดในหนังสือมีจุดพลิกผันสำคัญ?

เยว่ฉีตื่นขึ้นมาในร่างของสตรีผู้หนึ่ง ตรงหน้าเธอคือบุรุษรูปงามชวนมองทว่าเขากลับนั่งอยู่บนรถเข็น บุรุษหนุ่มตรงหน้ามองมาอย่างสงสัยใคร่รู้ ก่อนเอ่ยออกมาว่า "ภรรยาเจ้าฟื้นแล้ว"

หยุนเจิงทะลุมิติมาเป็นองค์ชายหกแห่งราชวงศ์ต้าเฉียน เขาไม่ชิงบัลลังก์ ไม่ร่วมแก่งแย่งอำนาจในวัง เขาอยากเป็นเพียงเจ้าหกที่กุมอำนาจทหารอย่างสบายใจเฉิบเท่านั้น! มีอำนาจทหารอยู่ในมือ ใต้หล้านี้ล้วนเป็นของข้า! จักรพรรดิเหวิน: เจ้าหก พวกเสด็จพี่ทั้งหลายของเจ้ายิ่งอยู่ยิ่งเหิมเกริม ให้พ่อยืมกำลังพลทหารแสนนายมาจัดการพวกเขาที! องค์รัชทายาท: น้องหก มีอะไรพวกเราคุยกันดีๆ อย่านำกองกำลังทหารมาข่มขู่พี่ชายเจ้าเลยนะ! ขุนนางใหญ่: องค์ชายหกพ่ะย่ะค่ะ ท่านรู้สึกว่าบุตรสาวคนเล็กของกระหม่อมนั้นเป็นอย่างไร

“ไข่ตุ๋น” รุ่นน้องปี 2 ที่ชอบแต่งตัวเฉิ่มๆ เชยๆ แถมยังชอบใส่แว่นตาหนาเตอะ “ปาย” รุ่นพี่ปี 4 เห็นก็เรียกเธอทันทีว่า “ไอ้เฉิ่ม” แต่ใครจะรู้กันล่ะว่าเธอน่ะคือตัวแม่ นี่มันของแซ่บไม่ใช่ของเฉิ่ม!!

ฉู่เฉินผู้ถูกคู่หมั้นทรยศ บ้านแตกสาแหรกขาด ทั้งยังถูกทรมานให้เป็นสมุนไพรมนุษย์ตลอดสามปี ก่อนที่เขาจะตายกลับถูกฟ้าผ่าจนได้รับมรดกสืบทอดจากราชันมังกรอย่างเหนือคาด! เรียนรู้การบำเพ็ญคู่ ได้เวลาแก้แค้นกวาดล้างเมืองหลวงแล้ว! “หลิ่วชิงเหอ หลิ่วหรูเยียน ฉันกลับมาแล้ว! ความอัปยศตลอดสามปี ฉันจะให้พวกเธอชดใช้เป็นเท่าตัว!” ไม่ว่าเธอจะเป็นลูกคุณหนู ดาวมหาลัย สาวออฟฟิศ ดาวตำรวจ หรือโลลิก็ต้องคุกเข่าแทบเท้ายอมสยบฉัน!

ทะลุมิติกลายมาเป็นองค์ชายเก้าต้าเซี่ย ติดอยู่ในคุกหลวง พรุ่งนี้ถูกประหารด้วยทัณฑ์เลาะกระดูก เพียงหนึ่งวาจาเปลี่ยนชะตาชีวิต ฝ่าบาทพระราชทานสมรสด้วยความปีติ โค่นล้มพระชายา...

ทั้งคู่ถูกคนวางแผนร้ายทำให้กลายเป็นผัวเมียกันเพียงข้ามคืน หยางหนิงเฉิงเห็นสตรีที่ถูกทุบตีมาก็แค่นเสียง "ไป๋ซู่ฮวา เจ้าอาลัยอาวรณ์บุรุษผู้นั้นถึงเพียงนี้ก็ไม่ควรปีนเตียงข้า ไปขอร้องให้เขารับเจ้าเป็นอนุแต่กลับถูกทุบตีแล้วมาโยนไว้หน้าบ้านข้าช่างน่ารังเกียจนัก" "นี่หยางหนิงเฉิง ข้าไม่ได้ไปอาลัยอาวรณ์ไอ้หน้าปลาในนั่นข้าไปทวงเงินที่เขายืมข้าไปสอบต่างหาก " ไป๋ซู่ฮวาเพิ่งฟื้นก็ถูกคนบนเตียงด่าทอแถมยังขับไล่ ต้องไปจัดการไอ้สารเลวนั่นก่อนบังอาจนักมากล่าวหาเจ๊ว่าคบชู้ ถึงจะไม่ใช่คนเดิมแต่ตอนนี้นางอาศัยร่างนี้แล้วใครจะแบกชื่อเสียงไม่ดีกันเล่า "ไป๋ซู่ฮวาถ้าเจ้าไม่อยากอยู่กับพวกเราเจ้าก็กลับบ้านตนเองเถอะ ยังไงก็ไม่ได้กราบไหว้ฟ้าดิน เป็นป้าสะใภ้เจ้ายัดเยียดเจ้ามาใช่ว่าข้าอยากแต่งงานกับสตรีไร้ยางอายเช่นเจ้าเมื่อไหร่ ข้ามีคนรักแล้วใช่ว่าเจ้าไม่รู้" บุรุษบนเตียงยังคงกล่าวต่อ "นี่หยางหนิงเฉิงอย่าปัญญาทึบนัก เจ้าและข้าต่างก็ถูกคนใช้เป็นเครื่องมือ แต่แล้วอย่างไรล่ะถ้าเจ้ารังเกียจข้านักเหตใดคืนนั้นเจ้าไม่กัดลิ้นตัวเองให้ตายไปเสีย กลับขึ้นขย่มข้าเอาเป็นเอาตายทั้งคืนจนเอวข้าปวดเมื่อยอยู่จนถึงตอนนี้"