ภาพแรกของ '
86' ดึงฉันเข้าไปด้วยความเงียบที่หนักหน่วงและเสียงวิทยุที่ขาดตอน
การจัดวางมุมมองแบบสลับกันระหว่างห้องควบคุมในเมืองปลอดภัยกับสนามรบที่เต็มไปด้วยฝุ่นทำให้เรื่องราวของ '86' วางรากฐานได้แข็งแรงมาก ฉันรู้สึกว่าผู้สร้างตั้งใจให้ผู้ชมค่อย ๆ ปะติดปะต่อความจริงแทนการตะปบช็อตเดียว — การเล่านำโดยมุมมองของหญิงสาวผู้เป็น 'ผู้ควบคุม' ที่ส่งคำสั่งผ่านจอและหูฟัง ทำให้ความแตกแยกระหว่างคำพูดทางการและชีวิตจริงของกลุ่มทหารไร้สิทธิ์เด่นชัดขึ้น
เทคนิคการใช้วิทยุเป็นสะพานเชื่อมความสัมพันธ์และช่องว่างในเวลาเดียวกัน ฉันชอบวิธีที่บทสนทนาและเสียงซาวด์เอฟเฟกต์เล็ก ๆ เช่นเสียงลั่นปืนและลมหายใจ ถูกใช้เพื่อสะท้อนความคิดภายในของตัวละคร มากกว่าจะต้องอธิบายด้วยบทเจรจายาว ๆ ซึ่งทำให้ฉากพบกันทางเสียงแรก ๆ นั้นทรงพลังและเปราะบางในเวลาเดียวกัน