บทที่ 492

แดร์ริลรู้สึกซาบซึ้ง เขาตอบกลับอย่างรักใคร่ “ผมยังอยู่ที่บ้านพ่อทูลหัว เขาดูแลผมเป็นอย่างดี ไม่ต้องเป็นห่วง”

ลิลี่ผ่อนคลายลงเล็กน้อย เธอพูดอย่างคาดหวัง “ที่รัก เมื่อไหร่คุณจะกลับมา? ฉัน… คิดถึงคุณ” เธอพลันหน้าแดง เธอไม่เคยพูดอะไรแบบนี้กับแดร์ริลมาก่อน

“โอเค ผมจะกลับบ้านพรุ่งนี้เช้า” แดร์ริลเห็นด้วยโดยไม่มีความลังเล

ถึงเวลากลับไปเมืองตงไห่แล้ว เขาต้องตรวจสอบแด๊กซ์ด้วยเหมือนกัน อย่างไรก็ตามมันดึกแล้ว และเขาก็ยังอ่อนเพลีย เขาต้องรอจนถึงพรุ่งนี้

“เยี่ยมไปเลย! ฉันจะอยู่บ้านรอคุณ! แค่นี้นะคะที่รัก” ลิลี่พูดอย่างอ่อนโยน เธอไม่ได้วางสายในทันที หลังจากนั้นไม่นาน เธอจูบแดร์ริลบนโทรศัพท์อย่างเงียบ ๆ

“จุ้บ!” เธอวางสาย

แดร์ริลยิ้ม เขาวางโทรศัพท์ไว้ด้านข้างและหลับอย่างเงียบสงบ

เช้าวันต่อมา มันเพิ่งจะรุ่งสางตอนที่แดร์ริลตื่น

แดร์ริลล้างหน้าล้างตาและเปลี่ยนเสื้อผ้า เขากำลังจะไปบอกลาพ่อทูนหัวของเขาก่อนที่จะออกไปยังเมืองตงไห่ เมื่อเขาได้ยินเสียงอันตื่นตระหนก “เร็วเข้า ไปเอามายามาสิ!” นั่นมาจากโซรัน

เกิดอะไรขึ้น? แดร์ริลขมวดคิ้ว เขาเดินตามเสียงไป เมื่อเขาเห็นเหตุการณ์ตรงหน้าเขาก็ตกใจ มีผู้ชายส