อีวอนกัดริมฝีปากของเธอ สิ่งที่เธออยากรู้คืออาการของลิลี่ เธอไม่ได้คาดคิดว่าพวกเขาจะด่าทอเธอในพฤติกรรมมารยาทเยี่ยงนี้ครอบครัวของเธอคอยเอาอกเอาใจเธอมาตลอดชีวิตและทุกคนก็ให้เคารพนับถือเธอ เมื่อเธอได้ยินคำดูถูกเดียดฉันท์ที่น่าอับอายเหล่านั้นจากตระกูลลินดัน เธอรู้สึกเสียขวัญและต้องการจะหาที่ซ่อนแดร์ริลเก็บอาการโกรธเคืองของเขาไว้และกล่าวเบา ๆ กับอีวอน “รอผมในรถก่อน”สิ่งที่สำคัญที่สุดคืออาการของลิลี่ ไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะต้องถกเถียงกับตระกูลลินดันอีวอนพยักหน้าและจากไปด้วยความลำบากใจเมื่ออีวอนจากไป คุณย่าลินดันก็โกรธกริ้ว เธอชี้ไปที่หน้าแดร์ริลและกล่าว “ไอ้สารเลว! ตระกูลของเรามาลงเอยกับลูกเขยที่เฮงซวยแบบนี้ได้ยังไง”“แกไม่เป็นที่ต้อนรับที่นี่! ไสหัวไป!”“แกไม่ได้ยินพวกเราหรือไง? ออกไปให้พ้น!”ทั้งตระกูลชี้ไปที่แดร์ริลขณะพวกเขาด่าทอไล่ตะเพิดแดร์ริลแดร์ริลขบเคี้ยวฟันของเขาและกำหมัดแน่นขนัด เขาเดือดดาลและใกล้จะปะทุ แต่เขาพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองอย่างยากลำบากเขาเพียงต้องการทราบเกี่ยวกับอาการของลิลี่เท่านั้น ว่าเธอเป็นอะไรไหม?กริ๊ง!ประตูห้องฉุกเฉินก็เลื่อนเปิดออก ผู้อำนวยการข
หัวใจของแดร์ริลปวดร้าว เขาถอนหายใจและเดินออกไปจากห้องแผนกผู้ป่วย'ลิลี่คงจะต้องโมโหฉันมากถึงขนาดแกล้งทำเป็นไม่รู้จักฉัน' แดร์ริลคิด 'ไว้ฉันค่อยมาเยี่ยมเธอใหม่หลังจากอารมณ์ของเธอเย็นลง'ภายในห้องแผนกผู้ป่วย ลิลี่มองดูแดร์ริลเดินจากไป เธอขวมดคิ้วและกล่าวถาม "แม่ คนนั้นเขาคือใคร?"สีหน้าของลิลี่เต็มไปด้วยความสงสัยใคร่รู้อะไร? ลิลี่จำแดร์ริลไม่ได้? ตระกูลลินดันต่างสะดุ้งตกใจนี่มันเกิดอะไรขึ้น?"ลิลี่ เขาก็คือไอ้ลูกเขยบ้านคนอื่นไง เธอจำเขาไม่ได้เหรอ?" วิลเลียมหัวเราะลิลี่นั้นสงสัยมากกว่าเดิม "ไอ้ลูกเขยบ้านคนอื่นงั้นหรอ? วิลเลียม นายหมายถึงอะไร?"ทุกต่างมองหน้ากันมันชัดเจนว่าเธอไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำ เธอจำแดร์ริลไม่ได้จริง ๆ!เธอจดจำคนอื่น ๆ ได้ แต่ทำไมเธอถึงจำแดร์ริลไม่ได้?แดร์ริลตกตะลึงมึนงงกับสิ่งที่ลิลี่ได้กล่าวออกมาในห้องแผนกผู้ป่วย! เขาหันไปมองลิลี่และรู้สึกเจ็บปวดหัวใจในทันที เธอลืมเรื่องราวเกี่ยวกับเขาหัวของแดร์ริลว่างเปล่า จากนั้นเขาก็ฟูมฟายราวกับคนบ้า เขาเร่งรีบวิ่งไปที่ห้องสำนักงานผู้อำนวยการภายในสำนักงาน เชลลีถือผลตรวจซีทีสแกนอยู่ในมือสองสามแผ่นขณะเธอกำลังพินิจพ
ซาแมนธายิ้มร่า มันเป็นเรื่องที่ดีที่ลูกสาวของเธอสูญเสียความทรงจำไปสำหรับสามปีที่ผ่านมา!"คุณเวดเป็นคนฉลาดมาก เขานั้นเหมาะสมกับหนู!" ซาแมนธากุมมือลิลี่และกล่าวต่อ "เขาสูงประมาณเมตรแปดสิบ ตระกูลของเขาทำกิจการค้าไม้และมีทรัพย์สินเป็นพันล้าน!"ซาแมนธรหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาขณะเธอกล่าวและพรางส่งข้อความหาเวด เธอถามเขาเพื่อให้มาหาที่โรงพยาบาลทันใดนั้นก็มีคนแผดเสียงดังลั่นจากด้านนอกของห้องแผนกผู้ป่วย!"ไอ้ตระกูลลินดันพวกมันอยู่ที่ไหน? เสนอหน้าออกมาเดี๋ยวนี้!"เสียงเรียกนั้นดังมาก จนกระทั่งตระกูลลินดันเดินออกมาจากห้องแผนกผู้ป่วยและมองไปหาต้นเสียง พวกเขาต่างก็สะดุ้งตกใจต้นเสียงมาจาก ดอนดอนนั้นโดนแดร์ริลยำเละ ใบหน้าของเขาปูดบวม แต่เขากลับเพื่อการแก้นแค้นมีหญิงสาวหน้าตาสวยงามยืนข้าง ๆ เขา เธอนั้นมีเรือนร่างสมบูรณ์แบบ แต่งกายในชุดรัดรูปด้านบนและสวมกางเกงยีนส์สีดำ เธอดูเย้ายาวอย่างน่าเหลือเชื่อ เธอคือแอ๊บบี้ กายมีชายชุดดำประมาณยี่สิบคนยืนอยู่ด้านหลังของเธอ พวกเขาทั้งหมดมีรูปร่างใหญ่ยักษ์และมีรอยสักเต็มแขน พวกเขาดูน่าเกรงขามและไม่เป็นมิตรหลังจากที่แดร์ริลทำร้ายดอน เขาก็โทรหาพี่สาวของเ
แอ๊บบี้พยักหน้าและจ้องมองไปที่ตระกูลลินดันอย่างเย็นชา "ใครคืนคนที่ซัดหน้าเขา? โผล่หัวออกมาเดี๋ยวนี้""ฉันเองที่ซัดหน้าเขา"น้ำเสียงเย็นชาก็ดังขึ้นมาก่อนที่พวกเขาจะเห็นว่าแดร์ริลปรากฏตัวออกมาจากห้องทางเดินเชลลียืนอยู่ข้างเขา ทั้งคู่สนทนากันถึงสภาพอาการของลิลี่ในห้องสำนักงานผู้อำนวยการในตอนที่พวกเขาได้ยินเสียงโวกเวกโวยวายจากด้านนอกเมื่อแอ๊บบี้เห็นว่าเป็นแดร์ริล เธอก็ตกตะลึงและตื่นเต้นแอ๊บบี้ต้องการที่จะพบกับแดร์ริลอีกครั้งนับตั้งแต่ที่เขาได้มอบเม็ดยาเทวะให้กับเธอ เธออยากจะเป็นลูกศิษย์เขา แต่แดร์ริลได้ปฏิเสธที่จะยอมรับเธอแม่ชีแห่งโชคชะตาได้ทำร้ายแดร์ริลจนได้รับบาดเจ็บแสนสาหัส เธอคิดไปว่าคงจะไม่มีโอกาสได้พบกับเขาอีกแล้ว แต่ในเมื่อตอนนี้เธอได้มาพบกับแดร์ริล เธอก็อยากที่จะพยายามสุดความสามารถของเธอเพื่อที่จะให้เขายอมรับเป็นลูกศิษย์!คุณย่าลินดันรีบเดินเข้าไปหาเธอพร้อมกับไม้ค้ำยันและกล่าว "มิสกาย มันคือฝีมือของแดร์ริล เขาเป็นคนทำ เขาไม่ได้มีส่วนเกี่ยวของอะไรกับตระกูลของฉัน"วิลเลียมและคนอื่น ๆ ต่างพากันพยักหน้าเห็นด้วย"ใช่ มันไม่ใช่ฝีมือของพวกเรา แดร์ริลต่างหากที่เป็นคนซัดหน้าดอน
"ท่านอาจารย์ ได้โปรดยอมรับฉันเป็นลูกศิษย์เถิด ฉันขอร้อง..." แอ๊บบี้กล่าวอย่างนุ่มนวลแดร์ริลก็ทนต่อไปอีกไม่ไหว เขาถอนหายใจและกล่าว "เราค่อยมาคุยเรื่องนี้ทีหลัง ตอนนี้ ดอนขับรถชนภรรยาของฉันและเขายังมีหน้ามาบอกว่าเธอสมควรโดน เราจะสะสางเรื่องนี้กันยังไงดี?"แอ๊บบี้ตัวแทบทรุดเมื่อเธอได้ยินคำกล่าว เธอเดินมุ่งหน้าไปหาดอนเพียะ!เธอยกมือขึ้นมาและตบหน้าดอนอย่างไม่ทันตั้งตัวเสียงดังสนั่นสร้างความตกใจให้กับทุกคนที่นั่นดอนจับใบหน้าของเขา ดอนทั้งโกรธเคืองและทั้งประหลาดใจ "พี่แอ๊บบี้ พี่ทำอะไรของพี่?"แอ๊บบี้สบถด่าเขา "หุบปาก! ขอโทษออกมาเดี๋ยวนี้!""พี่แอ๊บบี้ ฉัน..." ดอนร้องไห้'แอ๊บบี้สัญญากับฉันว่าจะสั่งสอนพวกมัน แต่ทำไมเธอถึงมาตบหน้าฉัน? แดร์ริลมันเป็นใคร?' ดอนคิดดอนมีคำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัว แต่ดอนก็ไม่กล้าที่จะเอยปากถามพวกเขา"ขอโทษ ผมขออภัย มันเป็นความผิดของผมเองทั้งหมด ผมจะชดใช้ให้กับพวกคุณ" ดอนพยักหน้าและก้มโค้งคำนับขณะเขากล่าว ดอนไม่มีท่าทีหยิ่งยโสอีกต่อไปแดร์ริลไม่ได้กล่าวตอบอะไร เขากรอกตาไปที่ดอน จากนั้นก็หันหลังเดินลงบันไดไป"ท่านอาจารย์ รอฉันด้วย!" แอ๊บบี้กระทืบเท้าก
“หัวหน้าซัลลิแวนบอกว่า เธอมีอาการสมองกระทบกระเทือนและมันนำไปสู่การสูญเสียความทรงจำที่เลือกได้” แดร์ริลกล่าวขณะเขายิ้มอย่างขมขื่นอีวอนรู้สึกแย่เมื่อได้ยินเช่นนั้นเธอกัดริมฝีปากของเธอและเงียบงัน หลังจากนั้นไม่นาน เธอตั้งใจแน่วแน่เมื่อเธอกล่าว “แดร์ริล ฉันไม่ถือสาที่จะร่วมแบ่งปันชีวิตกับคุณและลิลี่ คุณควรไปพาเธอกลับมา”แดร์ริลตกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาไม่ได้คาดหวังว่าอีวอนจะกล่าวเช่นนี้ เขาสรรหาคำกล่าวตอบสนองไม่ได้ เขาจึงสวมกอดเธอแน่นขนัด “อีวอน...”อีวอนถอนหายใจและกล่าวเสริม “แดร์ริล คุณจะต้องพาเธอกลับมา เธอห่วงใยคุณ”แดร์ริลกอดเธอแน่นและถอนหายใจ “เธอจำผมไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ไม่แน่ว่ามันอาจจะเป็นโชคชะตา บางทีผมอาจไม่ได้ถูกลิขิตมาให้อยู่กับลิลี่”“คุณ...” อีวอนตัวสั่นเทาเมื่อเธอมองไปที่แดร์ริล “คุณตัดสินใจที่จะเลิกกับลิลี่งั้นเหรอ?”"ใช่" แดร์ริลพยักหน้า “บอกตามตรง ผมรู้ว่าลิลี่ห่วงใยผมเหมือนกัน แต่ตระกูลลินดันไม่เคยชื่นชอบในตัวผม แม้ว่าผมจะชนะใจเธอกลับมาได้ พวกเขาก็จะคอยสร้างปัญหาให้กับเราอยู่ดี ผมเลยเลือกที่จะยอมถอดใจดีกว่า”อีวอนกัดริมฝีปากของเธอเมื่อได้ยินเช่นนั้น“ไม่เป็นไร
แม่ชีแห่งโชคชะตาถอนหายใจขณะนั่งอยู่บนเก้าอี้ถึงแม้ว่าเธอจะสวมใส่ชุดเดรสยาวสีม่วง ทรวดทรวงของเธอก็ยังอวดโฉมส่วนโค้งเว้าได้อย่างไร้ที่ติด"ฉันไม่รู้ว่าใครคือคนทำลายสำนักคุนหลุน" แม่ชีแห่งโชคชะตากล่าวอย่างสุขุม เธอจิบน้ำชาและกล่าวต่อ "ไม่ว่าใครจะเป็นคนทำ มันก็คงจะไม่ใช่ฝีมือของไอ้สารเลวแดร์ริล"...ที่คฤหาสน์ตระกูลยังในเมื่องตงไห่แดร์ริลนั่งเอนตัวอยู่บนเก้าอี้ไม้ขณะเขากำลังดื่มด่ำกับน้ำชา อีวอนนั่งเงียบ ๆ อยู่เคียงข้างเขา เธอนั้นกำลังยิ้มกรุ้มกริ่มแดร์ริลอาศัยอยู่ที่ห้องรับแขกของตระกูลยังในช่วงสองวันที่ผ่านมาคิงส์ตันไม่มีทางเลือกอื่น เขาอยากจะไล่แดร์ริลออกไปอย่างไรก็ตามอีวอนตัดสินใจว่าเธอจะยอมแต่งงานกับแดร์ริลคนเดียวเท่านั้น เขาจึงถูกมัดมือชกและต้องยอมรับในการตัดสินใจของเธอหลังจากที่ได้พักฟื้นมาสองวัน ในที่สุดอีวอนก็หายดี ใบหน้าของเธอกลับมาอวบอิ่มอมชมพูและหน้าตาของเธอก็สวยสดใสเหมือนก่อนพญาอินทรีหิมะพักผ่อนอยู่ข้าง ๆ กับพุ่มดอกไม้ ขณะที่มันกำลังเพลิดเพลินกับแสงแดดอีวอนหัวเราะ "พญาอินทรีหิมะฉลาดมาก! มันกำลังอาบแดด ช่างน่ารักอะไรขนาดนี้!"แดร์ริลฉีกยิ้ม รางวัลอันยิ่งใหญ่ที่
มันกำลังมุ่งหน้าไปทางภูเขามังกรเหลือง"โอ้ ไม่!"แดร์ริลนั้นประหลาดใจเขาลูบไปที่คอของพญาอินทรีหิมะเบา ๆ "มันไม่ใช่ทางนี้ ภูเขาคุนหลุนมันต้องไปอีกทางต่างหากล่ะ"เกิดอะไรขึ้นกับพญาอินทรีหิมะ? มันลืมเส้นทางไปแล้วหรือเปล่า?พญาอินทรีหิมะส่งเสียงร้องจิ๊บ ๆ เมื่อได้ยินคำกล่าวของแดร์ริล แต่มันยังคงบินมุ่งหน้าไปทางภูเขามังกรเหลืองแดร์ริลสับสน "นายหมายความว่ายังไง? ฉันไม่เข้าใจ"แดร์ริลพยักหน้า การแสดงออกของมันทำให้เห็นว่ามันคือนกที่มีสติปัญญาอันชาญฉลาด มันจะต้องมีเหตุผลที่มุ่งหน้าบินไปภูเขามังกรเหลือง แดร์ริลจึงตัดสินใจที่จะหยุดพูดและจับคอพญาอินทรีหิมะไว้ให้กระชับไม่กี่นาทีต่อมา พญาอินทรีหิมะก็เริ่มร่อนลงมาและจอดอยู่บนภูเขามังกรเหลือง มันมีถ้ำอยู่บริเวณใกล้ ๆพญาอินทรีหิมะร้องจิ๊บ ๆ เสียงดังหันหน้าเข้าไปที่ถ้ำและใช้หัวของมันสะกิดไหล่ของแดร์ริลแดร์ริลไม่แน่ใจว่ามันต้องการอะไร เขาเดินไปข้างหน้าและมองเข้าไปในถ้ำ เขาถึงกับสะดุ้งตกใจ!มีกลุ่มคนอยู่ในถ้ำ พวกเขาทั้งหมดแต่งกายด้วยชุดที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะของตนเองแดร์ริลรู้ได้ในทันทีว่าบางคนมาจากสำนักวณิพก บางคนมาจากสำนักวาฬยักษ์และบางคนม