แอ๊บบี้พยักหน้าและจ้องมองไปที่ตระกูลลินดันอย่างเย็นชา "ใครคืนคนที่ซัดหน้าเขา? โผล่หัวออกมาเดี๋ยวนี้""ฉันเองที่ซัดหน้าเขา"น้ำเสียงเย็นชาก็ดังขึ้นมาก่อนที่พวกเขาจะเห็นว่าแดร์ริลปรากฏตัวออกมาจากห้องทางเดินเชลลียืนอยู่ข้างเขา ทั้งคู่สนทนากันถึงสภาพอาการของลิลี่ในห้องสำนักงานผู้อำนวยการในตอนที่พวกเขาได้ยินเสียงโวกเวกโวยวายจากด้านนอกเมื่อแอ๊บบี้เห็นว่าเป็นแดร์ริล เธอก็ตกตะลึงและตื่นเต้นแอ๊บบี้ต้องการที่จะพบกับแดร์ริลอีกครั้งนับตั้งแต่ที่เขาได้มอบเม็ดยาเทวะให้กับเธอ เธออยากจะเป็นลูกศิษย์เขา แต่แดร์ริลได้ปฏิเสธที่จะยอมรับเธอแม่ชีแห่งโชคชะตาได้ทำร้ายแดร์ริลจนได้รับบาดเจ็บแสนสาหัส เธอคิดไปว่าคงจะไม่มีโอกาสได้พบกับเขาอีกแล้ว แต่ในเมื่อตอนนี้เธอได้มาพบกับแดร์ริล เธอก็อยากที่จะพยายามสุดความสามารถของเธอเพื่อที่จะให้เขายอมรับเป็นลูกศิษย์!คุณย่าลินดันรีบเดินเข้าไปหาเธอพร้อมกับไม้ค้ำยันและกล่าว "มิสกาย มันคือฝีมือของแดร์ริล เขาเป็นคนทำ เขาไม่ได้มีส่วนเกี่ยวของอะไรกับตระกูลของฉัน"วิลเลียมและคนอื่น ๆ ต่างพากันพยักหน้าเห็นด้วย"ใช่ มันไม่ใช่ฝีมือของพวกเรา แดร์ริลต่างหากที่เป็นคนซัดหน้าดอน
"ท่านอาจารย์ ได้โปรดยอมรับฉันเป็นลูกศิษย์เถิด ฉันขอร้อง..." แอ๊บบี้กล่าวอย่างนุ่มนวลแดร์ริลก็ทนต่อไปอีกไม่ไหว เขาถอนหายใจและกล่าว "เราค่อยมาคุยเรื่องนี้ทีหลัง ตอนนี้ ดอนขับรถชนภรรยาของฉันและเขายังมีหน้ามาบอกว่าเธอสมควรโดน เราจะสะสางเรื่องนี้กันยังไงดี?"แอ๊บบี้ตัวแทบทรุดเมื่อเธอได้ยินคำกล่าว เธอเดินมุ่งหน้าไปหาดอนเพียะ!เธอยกมือขึ้นมาและตบหน้าดอนอย่างไม่ทันตั้งตัวเสียงดังสนั่นสร้างความตกใจให้กับทุกคนที่นั่นดอนจับใบหน้าของเขา ดอนทั้งโกรธเคืองและทั้งประหลาดใจ "พี่แอ๊บบี้ พี่ทำอะไรของพี่?"แอ๊บบี้สบถด่าเขา "หุบปาก! ขอโทษออกมาเดี๋ยวนี้!""พี่แอ๊บบี้ ฉัน..." ดอนร้องไห้'แอ๊บบี้สัญญากับฉันว่าจะสั่งสอนพวกมัน แต่ทำไมเธอถึงมาตบหน้าฉัน? แดร์ริลมันเป็นใคร?' ดอนคิดดอนมีคำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัว แต่ดอนก็ไม่กล้าที่จะเอยปากถามพวกเขา"ขอโทษ ผมขออภัย มันเป็นความผิดของผมเองทั้งหมด ผมจะชดใช้ให้กับพวกคุณ" ดอนพยักหน้าและก้มโค้งคำนับขณะเขากล่าว ดอนไม่มีท่าทีหยิ่งยโสอีกต่อไปแดร์ริลไม่ได้กล่าวตอบอะไร เขากรอกตาไปที่ดอน จากนั้นก็หันหลังเดินลงบันไดไป"ท่านอาจารย์ รอฉันด้วย!" แอ๊บบี้กระทืบเท้าก
“หัวหน้าซัลลิแวนบอกว่า เธอมีอาการสมองกระทบกระเทือนและมันนำไปสู่การสูญเสียความทรงจำที่เลือกได้” แดร์ริลกล่าวขณะเขายิ้มอย่างขมขื่นอีวอนรู้สึกแย่เมื่อได้ยินเช่นนั้นเธอกัดริมฝีปากของเธอและเงียบงัน หลังจากนั้นไม่นาน เธอตั้งใจแน่วแน่เมื่อเธอกล่าว “แดร์ริล ฉันไม่ถือสาที่จะร่วมแบ่งปันชีวิตกับคุณและลิลี่ คุณควรไปพาเธอกลับมา”แดร์ริลตกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาไม่ได้คาดหวังว่าอีวอนจะกล่าวเช่นนี้ เขาสรรหาคำกล่าวตอบสนองไม่ได้ เขาจึงสวมกอดเธอแน่นขนัด “อีวอน...”อีวอนถอนหายใจและกล่าวเสริม “แดร์ริล คุณจะต้องพาเธอกลับมา เธอห่วงใยคุณ”แดร์ริลกอดเธอแน่นและถอนหายใจ “เธอจำผมไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ไม่แน่ว่ามันอาจจะเป็นโชคชะตา บางทีผมอาจไม่ได้ถูกลิขิตมาให้อยู่กับลิลี่”“คุณ...” อีวอนตัวสั่นเทาเมื่อเธอมองไปที่แดร์ริล “คุณตัดสินใจที่จะเลิกกับลิลี่งั้นเหรอ?”"ใช่" แดร์ริลพยักหน้า “บอกตามตรง ผมรู้ว่าลิลี่ห่วงใยผมเหมือนกัน แต่ตระกูลลินดันไม่เคยชื่นชอบในตัวผม แม้ว่าผมจะชนะใจเธอกลับมาได้ พวกเขาก็จะคอยสร้างปัญหาให้กับเราอยู่ดี ผมเลยเลือกที่จะยอมถอดใจดีกว่า”อีวอนกัดริมฝีปากของเธอเมื่อได้ยินเช่นนั้น“ไม่เป็นไร
แม่ชีแห่งโชคชะตาถอนหายใจขณะนั่งอยู่บนเก้าอี้ถึงแม้ว่าเธอจะสวมใส่ชุดเดรสยาวสีม่วง ทรวดทรวงของเธอก็ยังอวดโฉมส่วนโค้งเว้าได้อย่างไร้ที่ติด"ฉันไม่รู้ว่าใครคือคนทำลายสำนักคุนหลุน" แม่ชีแห่งโชคชะตากล่าวอย่างสุขุม เธอจิบน้ำชาและกล่าวต่อ "ไม่ว่าใครจะเป็นคนทำ มันก็คงจะไม่ใช่ฝีมือของไอ้สารเลวแดร์ริล"...ที่คฤหาสน์ตระกูลยังในเมื่องตงไห่แดร์ริลนั่งเอนตัวอยู่บนเก้าอี้ไม้ขณะเขากำลังดื่มด่ำกับน้ำชา อีวอนนั่งเงียบ ๆ อยู่เคียงข้างเขา เธอนั้นกำลังยิ้มกรุ้มกริ่มแดร์ริลอาศัยอยู่ที่ห้องรับแขกของตระกูลยังในช่วงสองวันที่ผ่านมาคิงส์ตันไม่มีทางเลือกอื่น เขาอยากจะไล่แดร์ริลออกไปอย่างไรก็ตามอีวอนตัดสินใจว่าเธอจะยอมแต่งงานกับแดร์ริลคนเดียวเท่านั้น เขาจึงถูกมัดมือชกและต้องยอมรับในการตัดสินใจของเธอหลังจากที่ได้พักฟื้นมาสองวัน ในที่สุดอีวอนก็หายดี ใบหน้าของเธอกลับมาอวบอิ่มอมชมพูและหน้าตาของเธอก็สวยสดใสเหมือนก่อนพญาอินทรีหิมะพักผ่อนอยู่ข้าง ๆ กับพุ่มดอกไม้ ขณะที่มันกำลังเพลิดเพลินกับแสงแดดอีวอนหัวเราะ "พญาอินทรีหิมะฉลาดมาก! มันกำลังอาบแดด ช่างน่ารักอะไรขนาดนี้!"แดร์ริลฉีกยิ้ม รางวัลอันยิ่งใหญ่ที่
มันกำลังมุ่งหน้าไปทางภูเขามังกรเหลือง"โอ้ ไม่!"แดร์ริลนั้นประหลาดใจเขาลูบไปที่คอของพญาอินทรีหิมะเบา ๆ "มันไม่ใช่ทางนี้ ภูเขาคุนหลุนมันต้องไปอีกทางต่างหากล่ะ"เกิดอะไรขึ้นกับพญาอินทรีหิมะ? มันลืมเส้นทางไปแล้วหรือเปล่า?พญาอินทรีหิมะส่งเสียงร้องจิ๊บ ๆ เมื่อได้ยินคำกล่าวของแดร์ริล แต่มันยังคงบินมุ่งหน้าไปทางภูเขามังกรเหลืองแดร์ริลสับสน "นายหมายความว่ายังไง? ฉันไม่เข้าใจ"แดร์ริลพยักหน้า การแสดงออกของมันทำให้เห็นว่ามันคือนกที่มีสติปัญญาอันชาญฉลาด มันจะต้องมีเหตุผลที่มุ่งหน้าบินไปภูเขามังกรเหลือง แดร์ริลจึงตัดสินใจที่จะหยุดพูดและจับคอพญาอินทรีหิมะไว้ให้กระชับไม่กี่นาทีต่อมา พญาอินทรีหิมะก็เริ่มร่อนลงมาและจอดอยู่บนภูเขามังกรเหลือง มันมีถ้ำอยู่บริเวณใกล้ ๆพญาอินทรีหิมะร้องจิ๊บ ๆ เสียงดังหันหน้าเข้าไปที่ถ้ำและใช้หัวของมันสะกิดไหล่ของแดร์ริลแดร์ริลไม่แน่ใจว่ามันต้องการอะไร เขาเดินไปข้างหน้าและมองเข้าไปในถ้ำ เขาถึงกับสะดุ้งตกใจ!มีกลุ่มคนอยู่ในถ้ำ พวกเขาทั้งหมดแต่งกายด้วยชุดที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะของตนเองแดร์ริลรู้ได้ในทันทีว่าบางคนมาจากสำนักวณิพก บางคนมาจากสำนักวาฬยักษ์และบางคนม
อีเว็ตต์ก็ล่วงรู้เกี่ยวกับสุสานโบราณแห่งนี้โดยบังเอิญเช่นเดียวกันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน องค์รักษ์ของเธอสังเกตุเห็นกลุ่มคนมุ่งหน้าขึ้นไปบนภูเขาอย่างมีพิรุธอีเว็ตต์พาองค์รักษ์หนูและองครักษ์วัวมากับเธอ เพื่อสำรวจว่าเกิดอะไรขึ้นโดยไม่ลังเลใจเมื่อพวกเขามาถึง พวกเขาก็เห็นแดร์ริลมากับพญาอินทรีหิมะอีเว็ตต์มองไปที่พญาอินทรีหิมะและฉีกยิ้ม "ข่าวเกี่ยวกับการล่มสลายของสำนักคุนหลุน มันเป็นฝีมือของสำนักประตูสุราลัยใช่ไหม?"อีเว็ตต์รู้สึกประหลาดใจเมื่อเธอนึกถึงเรื่องนั้น เธอไม่ปักใจเชื่อในตอนที่แดร์ริลบอกไว้ว่าเขาจะทำลายสำนักคุนหลุน เธอถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเธอเห็นแดร์ริลกับพญาอินทรีหิมะพญาอินทรีหิมะสามารถถูกพบเจอได้แค่ในโลกใหม่และพ่อของเธอก็มอบมันให้กับลีรอยเพื่อเป็นของกำนัล เธออยู่ในเหตุการณ์เมื่อตอนที่ทำการมอบให้"ใช่ ฝีมือของฉันเอง" แดร์ริลยักไหล่ "รู้สึกแย่ที่ฉันทำลายคนทรยศที่เข้าร่วมกับโลกใหม่ไหมล่ะ?""แก..." อีเว็ตต์กระทื้บเท้า ในเวลาเดียวกันเธอก็สังเกตุเห็นว่ากลุ่มคนพวกนั้นได้เดินเข้าไปในถ้ำแล้ว"พวกเขากำลังเข้าไปแล้ว ตามพวกเขาไปกัน" อีเว็ตต์กล่าวกับองค์รักษ์สองคนของเธอแดร์ริลสูด
แดร์ริลกล่าวพลางชี้ไปที่กลุ่มคนที่กำลังเข่นฆ่ากันเองอยู่ "คนพวกนั้นเดินเข้าไปในกับดัก พวกเขาจะต้องเห็นภาพหลอนเป็นสมบัติอะไรสักอย่าง พวกเขาถึงเป็นกังวลว่าจะถูกแย่งชิงไป ฉะนั้นพวกเลยไล่ฆ่ากันเอง"แดร์ริลพูดถูกต้องถึงแม้ว่าพวกเขาจะยินยอมตกลงพร้อมใจกันที่จะสำรวจสุสานโบราณแห่งนี้ก่อนที่พวกเขาจะได้เข้ามาในถ้ำ พวกเขาทุกคนต่างต้องการที่จะครอบครองสมบัติไว้กับตัวเองเมื่อพวกเขาก้าวเข้าไปในกับดักค่ายกล พวกเขาก็เริ่มเห็นภาพหลอนของสมบัติที่กองอยู่เบื้องหน้าพวกเขา และมันก็เหตุให้พวกเขาเริ่มเข่นฆ่าห้ำหันกันเอง"ไม่ต้องห่วง" แดร์ริลมองไปที่อีเว็ตต์ "ฉันรู้วิธีที่จะแก้ไขมัน"แดร์ริลเอื้อมมือของเขาไปสะกดจุดที่ไหล่ของเขา มันคือจุดอัตตาตามที่มีบันทึกไว้ในตำราพิชัยสงครามไป๋ฉี ผู้ใดก็ตามจำเป็นจะต้องสะกดจุดปิดผนึกอัตตาของตัวเอง พวกเขาถึงจะสามารถสลายค่ายกลได้ ด้วยวิธีนี้ก็จะไม่ต้องทุกข์ทรมานจากอาการประสาทหลอนมันคือเรื่องจริงเมื่อแดร์ริลได้ผิดผนึกจุดอัตตาของเขา แดร์ริลก็รู้สึกได้ว่าจิตใจของเขาปลอดโปร่งและตื่นตัวจากนั้นเขาก็หันไปหาเว็ตต์และฉีกยิ้ม "มานี่ เดี๋ยวฉันจะสะกดปิดผนึกจุดอัตตาให้เธอเอง"ท
แดร์ริลฉีกยิ้มและกล่าว “เจ้าหญิงที่รัก คุณคือคนที่เข้ามากอดผมเอง ผมมีภรรยาแล้ว แต่คุณก็ยังมาฉวยโอกาสกอดผม คุณจะมาโกรธผมได้ยังไงในเมื่อผมไม่ได้ทำอะไรผิด”“ไอ้เศษสวะ!” อีเว็ตต์ขบริมฝีปากของเธอ อีเว็ตต์จะไปสวมกอดแดร์ริลได้อย่างไร?แดร์ริลโบกมือ “อย่างที่ฉันบอกไว้ก่อนหน้านี้ วิชาค่ายกลนี้จะสร้างภาพหลอนประสาท”จากนั้นแดร์ริลก็ให้อีเว็ตต์ดูคลิปวิดีโอที่บันทึกไว้ในโทรศัพท์มือถือของเขาวิดีโอแสดงให้เห็นว่าอีเว็ตต์กอดแดร์ริลได้อย่างไรและพร้อมกับเสียง "ท่านพ่อ หนูคิดถึงท่านพ่อมาก...”เลือดขึ้นหน้าอีเว็ตต์เมื่อเธอเห็นคลิปวีดีโอ“ปิดไปเลย” อีเว็ตต์สั่งขณะที่ฉกโทรศัพท์มือถือของแดร์ริลมาเพื่อปิดวีดีโอดูเหมือนว่าเธอเห็นภาพลวงตา เธอคิดว่าแดร์ริลคือพ่อของเธอ ช่างน่าอับอาย!อีเว็ตต์ได้เรียนรู้วิชาค่ายกลต่าง ๆ กับอาจารย์ของเธอมาเป็นเวลาหลายปีแล้ว แต่เธอไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับค่ายกลที่ทำให้เกิดภาพหลอนมาก่อนไม่ใช่แค่เพียงแดร์ริลจะเคยได้ยินถึงวิชาค่ายกลอันนี้ เขายังรู้วิธีการทำลายมันด้วย เธอสงสัยในความเก่งกาจของเขาทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นมาจากด้านหลังของพวกเขา “เจ้าหญิง...”อีเว็ตต์หันหลังกลัยม