เมื่อได้ยินเขาตอบกลับมา ผู้หญิงเอาแต่ใจก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น "งั้นสั่งเซตคู่รักนะ!"คู่รัก?!ดวงตาของ ลู เซียวเหยา กระตุกทันที "ผมเกรงว่านั่นคงไม่ใช่ความคิดที่ดี""อะไรกัน ในอนาคตเราก็ต้องเป็นสามีภรรยากันนะ"หญิงสาวเอาแต่ใจมองเขาอย่างเขินอาย เธอแสดงท่าทางที่บอบบางของผู้หญิงออกมาได้เป็นอย่างดีลู เซียวเหยา พูดไม่ออก ใครที่ทำให้เธอมั่นใจว่าเขาจะเป็นคู่รักกับเธอ?เธอถามว่าเขารึยังว่าคิดยังไง?“คุณหยาง ที่จริงผม...”ลู เซียวเหยา ต้องการอธิบาย แต่เธอก็ขัดจังหวะเขา "เรียกฉันว่าเจียวเจียวก็ได้ ไม่จำเป็นต้องเป็นทางการขนาดนั้น"หลังจากนั้นเธอก็ก้มหน้าลงอย่างเขินอายลู เซียวเหยา รู้สึกหมดหวังมาก จนไม่อยากพูดอะไรเมื่อเทียบกับผู้หญิงที่มารยาแบบนี้แล้ว นิสัยที่ตรงไปตรงมาของ หยิง เสี่ยวเซียว คงเป็นสเปกของเขามากกว่าเขาไม่สนใจคำพูดของ เจียวเจียว เลย และหันไปพูดกับบริกรที่อยู่ข้าง ๆ เขาโดยตรงว่า "เอาอะไรมาก็ได้ ยกเว้นเซตคู่รัก ขอบคุณ!""เซียวเหยา..." หญิงสาวเอาแต่ใจเงยหน้าขึ้นและมองเขาด้วยความตกใจ "ฉันอยากได้เซตคู่รักนะ!"ลู เซียวเหยา ไม่สนใจเธอและหยิบเมนูทั้งหมดบนโต๊ะและส่งให้บ
เยี่ยม ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น เธอต้องรุกหนักขึ้นเล็กน้อยเธอจึงหลั่งน้ำตาและวางมือลงบนท้องของเธอ “ลูกที่น่าสงสาร ทำไมลูกถึงน่าสงสารถึงขนาดนี้เลยนะ พ่อไม่ชอบลูกตั้งแต่ลูกยังไม่เกิดเลยด้วยซ้ำ”เธอร้องไห้เสียใจมาก จนพนักงานเสิร์ฟบางคนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสะเทือนใจและรู้สึกเสียใจกับเธอ“ทำไมไม่เห็นด้วยกับคำขอของเธอล่ะ เธอช่างน่าสงสาร ถ้าเธอยังไม่ได้ตามที่ขอเธอคงน่าสงสารมากเลย” ใครบางคนกล่าว“แต่ถ้าผู้จัดการรู้เราจะโดนจับเลยนะ” มีคนกังวล"ตอนนี้ผู้จัดการไม่ได้อยู่ที่นี่ แค่ให้เธอรีบทำเร็ว ๆ ก็น่าจะได้นะ"เมื่อฟังพวกเขาทะเลาะกัน หยิง เสี่ยวเซียว ก็ก้มหน้าลงเพื่อหัวเราะ นี่ยังมีคนใจดีอยู่สินะแต่เมื่อเธอมองเหล่าบริกรที่ใจดี มันทำให้เธอรู้สึกผิดเล็กน้อย เพราะเธอกำลังใช้ประโยชน์จากความเมตตาของพวกเขาเธอเช็ดน้ำตาและพูดกับพวกเขาว่า "ขอบคุณทุกคนเลยนะ เชื่อฉันเถอะ ฉันจะไม่ให้คุณมีปัญหา"เมื่อได้ยินเช่นนี้ พนักงานเสิร์ฟก็มองหน้ากันและในที่สุดก็มาถึงการตัดสินใจ"เอาล่ะ เร็วหน่อยนะ"หยิง เสี่ยวเซียว ยิ้มและกล่าวว่า "ขอบคุณค่ะ"บริกรเดินเข้าไปในห้องส่วนตัวพร้อมกับอาหารในมือของเธอ เธอมองไป
ลู เซียวเหยา รู้สึกถึงความอบอุ่นที่ริมฝีปากของเขา ดวงตาของเขาลุกขึ้นเป็นไฟเธอบ้าไปแล้ว!หยิง เสี่ยวเซียว ละออกจากริมฝีปากของเขาหลังจากสัมผัสเบา ๆ จากนั้นก็หันหน้าไปมองผู้หญิงเอาแต่ใจคนนั้น เห็นได้ชัดว่ากำลังตกใจกับสิ่งที่เธอทำหยิง เสี่ยวเซียว เม้มริมฝีปากของเธอและรู้สึกท้อแท้เล็กน้อย เธอเคยคิดว่าเมื่อผู้หญิงเอาแต่ใจคนนี้เห็นเธอจูบ ลู เซียวเหยา เธอจะมีปฏิกิริยาอะไรบ้างใช่ มีปฏิกิริยา แต่มันเป็นเพียงความตะลึงและไม่มีอะไรอื่นใด ๆน่าเบื่อ!เธอจึงหันไปมอง ลู เซียวเหยา และพบว่าเขากำลังมองเธอด้วยสายตาที่ตกใจเธอรู้สึกผิดอย่างอธิบายไม่ถูกและไอเบา ๆ “อย่าคิดมาก ฉันไม่ได้จูบนายเพราะฉันชอบนายหรอกนะ”ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างผุดขึ้นในดวงตาของเขาเพราะสิ่งที่เธอพูด แต่มันก็หายไปอย่างรวดเร็วลู เซียวเหยา กล่าวอย่างใจเย็น "ฉันก็ไม่ได้คิดมากอะไรนี่"หยิง เสี่ยวเซียว ขมวดคิ้ว หลังจากบอกว่าเขาไม่ได้คิดมาก ทำไมเธอถึงรู้สึกแบบนี้กันนะ?"ดีแล้ว" เธอหรี่ตาและหัวเราะเยาะ “นายกล้าทำแบบนั้นกับฉันได้ไง! นายจะต้องชดใช้”เมื่อมองไปที่ท่าทีที่ไม่มีความสุขของเธอ ลู เซียวเหยา ก็ขมวดคิ้ว “จริงสิ...”เมื
ลู เซียวเหยา พูดไม่ออกผู้หญิงเอาใจคนนี้เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า? เธอกำลังตั้งคำถามกับเขาว่า เธอจะทำอย่างไรเมื่อแฟนของเธอนอกใจเธองั้นเหรอลู เซียวเหยา รู้สึกว่าเขาไม่สามารถปล่อยให้เธอทำแบบนั้นได้อีกต่อไป ไม่งั้นใครบางคนก็จะเข้าใจผิดเช่นกันลู เซียวเหยา ขมวดคิ้วเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ทำไมเขาถึงสนใจว่าเธอจะเข้าใจผิดกันนะ?เขาไม่มีเวลาคิดลึกเกินไปเกี่ยวกับเรื่องนี้ เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้พูดอะไร ผู้หญิงเอาใจก็โกรธและพยายามจะขว้างจานใส่พวกเขาเขาตอบสนองอย่างรวดเร็วและดึง หยิง เสี่ยวเซียว ไปด้านข้างเพื่อหลบมันแต่นั่นไม่ใช่จุดจบของมัน หลังจากโยนจานแล้วมีส้อม มีด ช้อน ถ้วย และแม้แต่ที่รองแก้วก็บินมาหาพวกเขาเช่นกันเขา และ หยิง เสี่ยวเซียว ตะเกียกตะกายเพื่อหลบขีปนาวุธ และในที่สุดผู้หญิงเอาแต่ใจคนนั้นก็ไม่เหลืออะไรให้โยน แต่เธอก็พยายามหยิบเก้าอี้มาขว้างใส่พวกเขาโชคดีที่เก้าอี้นั้นหนักเกินกว่าที่เธอจะยกขึ้นได้หยิง เสี่ยวเซียว มองไปที่มีดที่ติดอยู่บนพื้นไม้ หัวใจของเธอก็เต้นแรงด้วยความกลัว"นี่ ลู เซียวเหยา นายไปเอาคู่เดทคนนี้มาจากไหนเนี่ย เธอแย่มากเลย ทำไมเธอถึงไม่มีเหตุผลขนาดนี้?"เมื่อ
นัดเดท?!หยิง เสี่ยวเซียว เงยหน้าขึ้นและจ้องมองเขา การจ้องมองของเธอนั้นเหลือเชื่อมากหลังจากความวุ่นวายทั้งหมดนี้กลับกลายเป็นว่าเขานัดเดทจริง ๆ!“ลู เซียวเหยา…นายมันบ้า!”หญิงสาวผู้น่าสมเพชวิ่งหนีไปด้วยความโกรธในที่สุดความวุ่นวายก็สิ้นสุดลงลู เซียวเหยา เลิกคิ้วที่แหลมคมขึ้นเล็กน้อยและปล่อยมือออกจาก หยิง เสี่ยวเซียว เขาหันมาหาเธอและพูดว่า "ขอบคุณ ถ้าเธอไม่มาช่วย ฉันคงไม่รู้ว่าจะจัดการกับผู้หญิงคนนั้นยังไง"เมื่อได้ยินเช่นนี้ หยิง เสี่ยวเซียว ก็ค่อย ๆ รู้สึกตัวและขมวดคิ้ว “นายกำลังใช้ฉันอยู่เหรอ?”"ใช้อะไรกัน? ก็แค่เพื่อนช่วยเพื่อนไง"ขณะที่ ลู เซียวเหยา พูดเขายกมือขึ้นโอบไหล่เธอ "เพื่อแสดงความขอบคุณ ฉันจะเลี้ยงอาหารมื้อใหญ่แทนคำขอบคุณ"เขาไม่ได้เข้าใจถึงอันตรายที่กำลังใกล้เข้ามาอย่างช้า ๆ“เพื่อน? ช่วย?”เขาขอความเห็นจากเธอแล้วหรือยัง?ถ้าไม่เช่นนั้น เขากำลังหลอกใช้เธอ!หยิง เสี่ยวเซียว หรี่ตามองเขา เธอกำหมัดไว้ข้าง ๆ ทันใดนั้นเธอก็ชูกำปั้นขึ้นและชกเข้าที่ดั้งจมูกของเขา“อะไรนะ!” ลู เซียวเหยา ไม่ได้ระวังตัว เขาจึงอุทานออกมาด้วยความตกใจ“หยิง เสี่ยวเซียว! เป็นบ้าอะไร?”
ของของเธอ?จี ยินเฟง ขมวดคิ้ว“ลุงเฉินคะ เกิดอะไรขึ้น?” กู โรลโรล ขึ้นเสียงของเธอ ในขณะที่เธอถามพ่อบ้านที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เธอทำไมสิ่งของของเธอถึงไปกองพะเนินอยู่ที่นั่น? เธอไม่ได้สั่งให้ย้ายมัน"อืม..." ลุงเฉินมอง จี ยินเฟง สีหน้าของเขากระอักกระอ่วน ราวกับว่าเขาไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรในขณะนี้เสียงอันเยือกเย็นดังขึ้น "ฉันเป็นคนสั่งให้คนรับใช้ ย้ายมันมาเองแหละ"จี ยินเฟง และ กู โรลโรล มองไปตามทิศทางของเสียง พวกเขาเห็นนายหญิงของตระกูลจี ชิน ซูเหลียน เดินลงบันไดอย่างช้า ๆ และหยุดอยู่ตรงหน้าพวกเขา“คุณป้า คุณหมายถึงอะไรคะ?” กู โรลโรล ชี้ไปที่กองและถาม“ฉันหมายความว่ายังไงงั้นเหรอ?” ชิน ซูเหลียน มองไปที่เธออย่างเย็นชาและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "ตระกูลจีของเราเล็กเกินไปสำหรับเธอ เราไม่สามารถให้เธออยู่ที่นี่ได้"ชิน ซูเหลียน สูญเสียความอ่อนโยนและความรักที่เธอมีเมื่อสองวันก่อนไปแล้ว ตอนนี้เธอกลายเป็นคนเย็นชาและแข็งกร้าวกู โรลโรล ไม่ใช่คนโง่ ชั่วครู่เธอก็เข้าใจว่าเหตุใดนิสัยของเธอจึงเปลี่ยนไปแต่เธอไม่ใช่พรมเช็ดเท้าเธอเอนตัวไปใกล้ยินเฟงและจับมือของเขาก่อนที่จะเขย่ามัน เธอพูดด้วยน้ำเส
กู โรลโรล ถูกขับไล่ออกจากคฤหาสน์ตระกูลจีชิน ซูเหลียน สั่งให้คนรับใช้โยนของทั้งหมดของ กู โรลโรล รวมทั้งโยน กู โรลโรล ออกจากคฤหาสน์อีกด้วย"กู โรลโรล ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เธอไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับตระกูลจี และ จี ยินเฟง อีกต่อไป ดังนั้นอย่ามาให้พวกเราเห็นหน้าอีกเป็นอันขาด"ประตูอัตโนมัติสีทองแดงของคฤหาสน์ปิดลงช้า ๆ พร้อมกับเสียงอันเยือกเย็นของ ชิน ซูเหลียนกู โรลโรล นอนอยู่บนพื้น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความผิดหวัง เมื่อเธอหันมองไปที่ร่างสูงที่อยู่ด้านหลังประตู ตั้งแต่กลับมาถึงบ้าน เขาไม่ช่วยเธอพูดอะไรลย เขาเอาแต่มองเธออย่างเย็นชา ในตอนที่ ชิน ซูเหลียน กำลังไล่เธอ แม้ว่าเธอจะร้องไห้และตะโกนว่า "ยินเฟง ฉันไม่อยากไป ฉันรักคุณ" เขาก็ไม่แม้แต่จะหวั่นไหวผู้ชายคนนี้แน่มาก เขาช่างโหดร้ายเธอหัวเราะเยาะเย้ยตัวเอง น้ำตาของเธอไหลราวกับเผาเต่าภายในเวลา 24 ชั่วโมงนี้ ชีวิตเธอผลิกหน้ามือเป็นหลังมือเลยทีเดียวเธอคิดว่าเธอจะได้สืบทอด ทัง กรุ๊ป แต่งงานกับตระกูลจีและกลายเป็นภรรยาของยินเฟง ตามแผนที่วางเอาไว้แต่มันก็เป็นเพียงแค่ความฝัน ตอนนี้มันถึงเลาที่เธอต้องตื่นแล้ว!เธอเกลียดพวกเขา!เธอเกลี
"ครับ" ชายคนนั้นรับคำสั่งและเดินจากไปทั้งห้องเงียบสงบอีกครั้งเนื่องจากไม่มีอาการร้ายแรงอะไร ทัง โรลชูว จึงขอให้ ลู ชินจิน พาเธอไปที่โรงพยาบาลที่พ่อของเธอรักษาตัวอยู่“พ่อคะ หนูสามารถช่วย ทัง กรุ๊ป ไว้ได้แล้ว” ทัง โรลชูว ยิ้มเล็กน้อย ขณะที่เธอจ้องมองใบหน้าของพ่อที่ยังไม่ได้สติ"พ่อคะ ลุงเฉินบอกว่าตอนนี้พ่อน่าจะภูมิใจในตัวหนูมากเลยนะ พ่อคิดอย่างนั้นไหมคะ?"เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ทัง โรลชูว ก็หัวเราะเบา ๆ สองสามครั้ง "หนูรู้ว่าพ่อคงยังไม่ภูมิใจหรอก พ่อน่าจะมองว่าหนูเป็นแค่เด็กดื้ออยู่เหมือนเดิม"เธอมองเขาอย่างเงียบ ๆ รอยยิ้มบนริมฝีปากของเธอค่อย ๆ จางลง ดวงตาของเธอฉายแววความโศกเศร้าออกมา เธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่าพ่อของเธอจะลุกขึ้นมาชี้ที่เธอ และบอกว่าเธอยังเป็นแค่เด็กดื้อ เป็นแค่เด็กที่ไม่รู้จักโตแต่พ่อของเธอก็ยังคงไม่ได้สติอยู่เหมือนเดิม เขานอนนิ่งสงบ จนเธอรู้สึกเจ็บปวดเมื่อมองเขาเธอหายใจเข้าลึก ๆ และยิ้มเล็กน้อย "พ่อคะ อีกไม่กี่วันพ่อจะได้ไปอเมริกาแล้ว หนูรู้ว่าพ่อคงจะว่าหนูที่ส่งพ่อไปยังที่ที่ไม่คุ้นเคย แต่ถ้าพ่อฟื้นขึ้นมา มันก็คุ้มที่พ่อจะต่อว่าหนู"จากนั้นเธอก็เริ่มหัวเราะทั้