Share
บทที่ 607
Related chapter
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 608
คำถามนี้ทำให้อวี่เหวินห่าวชะงักไปครู่หนึ่งเพราะตัวเขาเองก็ไม่เคยคิดมาก่อนเหมือนกันและแน่นอนว่าไม่จำเป็นต้องคิด ตั้งแต่เหล่าหยวนตั้งครรภ์ เขาก็รักจนไม่อาจเสแสร้งเป็นอื่นได้อีกตอนนี้อ๋องฉีถามขึ้นมา เขาก็นึกอึ้งไปชั่วขณะหนึ่ง รู้สึกว่ามันไม่มีเหตุผลอะไร? ปล่อยวางได้ก็คือปล่อยวางได้ “พี่ห้า” อ๋องฉีเห็นว่าเขาลังเลไม่พูดไม่จา จึงดันตัวเองลุกขึ้นมาเล็กน้อย และมองเขาด้วยความตกใจ “นี่อย่าบอกนะว่าท่านยังคงชอบนางอยู่?”อวี่เหวินห่าวเหลือบตามองไปทางเขา “อย่าได้พูดจาเหลวไหล พี่สะใภ้ห้าของเจ้ายิ่งขี้งอนอยู่”“แล้วท่านยังชอบอยู่หรือไม่?” อ๋องฉีเอ่ยถามอวี่เหวินห่าวส่ายหน้า “ไม่ได้ชอบ”“แล้วท่านทำอย่างไร? ถึงได้ลืมนางได้รวดเร็วเช่นนี้”อวี่เหวินห่าวคิดแล้วคิดอีก เขาทำอย่างไร? เขาไม่ได้ทำอะไรเลยผ่านไปสักพักเขาก็เงยหน้าขึ้น เหมือนนึกอะไรดี ๆ ออก “เพราะว่ามีพี่สะใภ้ห้าของเจ้าไงล่ะ”“จะบอกว่ามีคนอื่น ก็จะลืมอีกคนได้งั้นหรือ? ถ้าใช้วิธีนี้ก็ต้องหาผู้หญิงอื่นมาสักคนใช่ไหม?” ท่าทางอ๋องฉีเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่อวี่เหวินห่าวได้แต่บ่นพึมพำในใจ เขาเองก็ไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อนเหมือนกัน แต
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 609
สามีภรรยาบ้านอื่นจะหย่า แล้วมันมาเกี่ยวอะไรกับเจ้าห้ากัน? ลำเอียง เรียกเขาเข้าวังไปโบยกลางดึก นี่มันจะรังแกกันเกินไปแล้วจริง ๆซูยี่ประคองอวี่เหวินห่าวไปถึงเตียงนอน อวี่เหวินห่าวค่อย ๆ หย่อนตัวลงมากับเตียง ซูยี่เลิกเสื้อของท่านอ๋องขึ้นและถอดกางเกงออก อาซื่อและลวี่หยารีบหันหน้าหนี และออกไปอย่างรวดเร็วอวี่เหวินห่าวรู้สึกท่อนล่างมันเย็นโหว่งแปลก ๆ จึงหันกลับไปด้วยความตกใจและเจ็บแผล เขากัดฟันพูด “ซูยี่ ไสหัวไปให้พ้น”ซูยี่ตกใจจนชะงักไป “ไม่รักษาแผลหรือขอรับ?”หยวนชิงหลิงไม่รู้จะขำหรือร้องไห้ดี จึงโบยมือให้ซูยี่ “ซูยี่ เจ้าออกไปก่อน ไปยกน้ำร้อนมา”ซูยี่ขานรับคำสั่ง มองไปทางสีหน้าของท่านอ๋องที่อยากจะกินคนด้วยความสงสัย รู้สึกว่านับวันท่านอ๋องยิ่งรับใช้ยากขึ้นเรื่อย ๆ หลังจากซูยี่ออกไปแล้ว อวี่เหวินห่าวก็บ่นออกมาอย่างหงุดหงิดใจ “ซูยี่เก็บไว้ข้างกายข้าไม่ได้แล้ว”หยวนชิงหลิงมองรอยแดงช้ำเป็นวงบนขาของเขา แม้ว่าจะไม่ได้เหมือนครั้งก่อนที่ถูกโบยจนเนื้อแตก แต่ก็ถูกโบยจนเนื้อช้ำบวมเป็นสีดำเป็นวงกว้างขนาดนี้ ใต้ผิวหนังก็มีการช้ำเลือด แถมผิวที่ปริออกก็มีเลือดออกซิบออกมานางเปิดกล่องยา หยิบยาฆ่
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 610
ถังหยางกับหยวนชิงหลิงหันมามองทางเขา พร้อมกันอย่างตกใจกับสิ่งที่ได้ยินหยวนชิงหลิงรีบพูดว่า “ยังมีเหลืออีกยี่สิบไม้? เสด็จพ่อให้ท่านแก้ปัญหาอันใดอีก?”อวี่เหวินห่าวจึงเล่าต่อ “เสด็จพ่อบอกว่า ต้องรีบคิดแผนการให้เจ้าเจ็ดหย่ากับฉู่หมิงชุ่ยให้เรียบร้อย และไม่ทำร้ายหน้าของมหาเสนาบดีฉู่อีกด้วย”ถังหยางส่ายหน้า “เกรงว่าคงไม่อาจที่จะไม่ทำร้ายหน้าของมหาเสนาบดีฉู่ได้นี่สิขอรับ มีแม่หม้ายแบบนี้ จะเหลือหน้าอะไรได้อีก ใครจะไปสนว่าหย่าร้างหรือเลิกร้างกัน?”อวี่เหวินห่าวนอนเกยคางกับหมอน คิ้วได้รูปของเขาขมวดแน่นด้วยความเคร่งเครียด “มีหรือข้าจะไม่รู้? แต่เสด็จพ่อทรงมีพระบัญชาลงมาเช่นนี้”หยวนชิงหลิงรู้สึกกลัดกลุ้มใจขึ้นมา “เรื่องหย่าร้างเดิมทีก็ไม่เกี่ยวกับเรื่องหน้าตาชื่อเสียง แค่คนสองคนไม่อาจร่วมทางต่อไปด้วยกันได้ แม้ไปต่อไม่ได้ก็คงเกิดความขุ่นเคืองต่อกัน เรื่องความขุ่นเคืองใจนี่มันก็ส่งผลต่อชื่อเสียง จัดการไม่ง่ายเลยจริง ๆ”ถังหยางก็กล่าวเสริมว่า “ครั้งนี้ซวยแบบไม่รู้เรื่องรู้ราวเลย คู่สามีภรรยาอ๋องฉีหย่ากัน แต่ผู้คนในจวนอ๋องฉู่ต้องมาลำบากไปด้วยเช่นนี้”หยวนชิงหลิงเองก็รู้สึกไม่ยุติธรรมอย่างยิ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 611
“ข้าก็ยังปวดใจอยู่ดี” หยวนชิงหลิงที่ซบลงบนหน้าอกเขา พูดไปพลาง สะอื้นไปพลางพวกเขาอยู่ด้วยกันจนมาถึงตอนนี้ ก็ประมาณครึ่งปีได้แล้ว นับตั้งแต่ถูกลอบสังหารจนมาถึงตอนนี้ ถูกโบยได้รับบาดเจ็บมาไม่รู้กี่ครั้งกี่ครา?ตอนนี้สภาพร่างกายเขาก็ไม่เอื้ออำนวยสักเท่าไหร่นักอวี่เหวินห่าวที่ทำได้เพียงแค่ลูบผมปลอบโยนนาง “เจ้าพูดเช่นนี้ ข้าลำบากมากกว่านี้อีกสักหน่อย หรือโดนโบยมากกว่านี้ ก็ไม่รู้สึกเสียใจอะไรเลยสักนิด”เขายื่นมือไปประคองนางให้นอนลง “อย่าพิงแบบนี้เลย ระวังจะโดนท้องเอาได้”เขาวางมือลงบนท้องน้อยของนาง และกอดนางจากด้านข้าง จูบนางและพูดอย่างอ่อนโยนว่า “นอนเถอะ อย่าคิดอะไรเหลวไหลเลยนะ เรื่องใหญ่แค่ไหน ย่อมมีทางออกเสมอ”หยวนชิงหลิงมองหน้าเขา และคิดถึงสถานการณ์ของสองพี่น้องที่แตกต่างกัน ลึก ๆ ภายในใจนั้นยังรู้สึกเป็นห่วงและกังวล แต่อย่างไรเสีย ตอนนี้อ๋องฉีเองก็ช่างน่าสงสาร เรื่องนี้นั้นจะโทษอ๋องฉีก็ไม่ได้นางหวังว่าเรื่องหย่างร้างนี้จะเป็นไปอย่างราบรื่น ชีวิตในภาคหน้าอย่าได้ถูกคนผู้นี้ก่อกวนอีกวันรุ่งขึ้น หลังจากเจ้าห้าไปทำงานแล้ว นางก็ไปหานางข้าหลวงสี่ และพูดคุยกับนางเกี่ยวกับเรื่องนี้
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 612
อีกด้าน ทางด้านนางข้าหลวงสี่ได้ยินคนมารายงานว่ามหาเสนาบดีฉู่ได้มาถึงแล้ว จึงได้เตรียมน้ำชาด้วยตนเอง และยังสั่งให้หูหมิงบอกห้องครัวเตรียมอาหารอีกสองอย่างเป็นพิเศษ ส่วนใหญ่ตอนเขามาก็ไม่เคยกินข้าวที่นี่มหาเสนาบดีฉู่มาถึงแล้วก็นั่งดื่มชากับนางอยู่ครู่หนึ่ง อาหารก็ยกมาเสิร์ฟพอดีมหาเสนาบดีฉู่มาที่นี่หลายครั้ง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้อยู่กินอาหารที่นี่หูหมิงที่เข้ามารับใช้ เขาก็ได้ตบรางวัลให้หูหมิงเป็นเงินก้องหนึ่ง หูหมิงตกใจซะจนไม่กล้ายื่นมือออกมารับนางข้าหลวงสี่หัวเราะเล็กน้อย แล้วกล่าวว่า “ยังไม่ขอบคุณท่านใต้เท้าอีก?”หูหมิงรีบกล่าวขอบคุณ มหาเสนาบดีฉู่มองเขาออกไปแล้วก็นั่งยืดตัวตรงกินข้าวกับผู้หญิงที่ชอบครั้งแรก ต้องให้รางวัลให้มาก นี่มันเป็นหน้าตาของผู้ชาย ต้องให้ความสำคัญเสียหน่อยนางข้าหลวงสี่ยิ้ม และกล่าวว่า “อาหารพวกนี้ข้าไม่ได้ลงมือทำ ถ้ารู้ว่าท่านจะมาแล้วล่ะก็ ข้าคงเข้าครัวทำอาหารให้ท่านด้วยตัวเองสักสองอย่าง”“วันหลังยังมีโอกาสอีกมากนัก” มหาเสนาบดีฉู่มองนาง แม้ยิ้มไม่เก่งเหมือนในอดีต แต่แววตานั้นอ่อนโยนขึ้นมาก“ได้สิ!” นางข้าหลวงสี่ยิ้มและกล่าวว่า “เช่นนั้นมากินข้าวเถอ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 613
มหาเสนาบดีฉู่จึงกล่าวว่า “ข้าติดหนี้บุญคุณจวนอ๋องฉู่ถึงสองครั้ง ถ้าเรื่องนี้ข้าสามารถเป็นกำลังช่วยเหลือได้ ข้าก็ยินดี”นางข้าหลวงสี่ถอนหายใจออกมา และเอ่ยถาม “ท่านติดหนี้บุญคุณจวนอ๋องฉู่เรื่องอันใดถึงสองครั้ง ? ”มหาเสนาบดีฉู่กินข้าว และพูดอย่างคลุมเครือว่า “พระชายาฉู่ช่วยเจ้าไว้ตั้งสองครั้งมิใช่หรือ?”นางข้าหลวงสี่นิ่งอึ้งมองตรงไปยังเขา น้ำตาเอ่อล้นคลอเบ้าไปหมด นางยกมือเช็ดน้ำตา และพูดกลบเกลื่อน “กินข้าวกันเถอะ”มหาเสนาบดีฉู่ลอบมองนาง และไม่รู้ว่าไปหยิบผ้าเช็ดหน้าจากไหนมามอบให้นาง “เอาไว้เช็ดน้ำตาเถิด วันหลังอย่าได้ร้องไห้ง่ายดายเช่นนี้ เจ็บตาเสียเปล่า ต้องดูแลตัวเองให้ดี แม้แต่เส้นผมเส้นเดียวก็ไม่อาจละเลยได้ ชีวิตนี้ไม่รู้จะเหลืออีกนานเท่าไหร่แล้ว”นางรับผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตา “ผ้าเช็ดหน้าจากไหนกัน? ตาเฒ่าอย่างท่านทำไมถึงพกผ้าเช็ดหน้าปักลายงดงามเช่นนี้ได้?”“ข้าเอารองเท้าหัวเสือมามอบให้พระชายา และใช้ผ้านี่ห่อรองเท้าหัวเสือไว้” มหาเสนาบดีฉู่ตอบนางนางข้าหลวงสี่อดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้ “ท่านสั่งคนทำรองเท้าหัวเสือ? ท่านเพิ่งเคยมอบของขวัญให้พระชายาเป็นครั้งแรก”“ก็ต้องพกมาให้บ้าง คนเร
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 614
สถานการณ์ทางด้านจวนอ๋องฉีนั้นช่างเงียบสงบหยวนหยงอี้อยู่กับอ๋องฉี เดิมทีอยู่เพื่อปกป้องเขา ไม่ให้ฉู่หมิงชุ่ยมาก่อเรื่องสร้างความรำคาญแต่ฉู่หมิงชุ่ยกลับเงียบสงบอย่างน่าประหลาดใจวันนั้นมหาเสนาบดีฉู่ได้สั่งคนมาส่งจดหมายฉบับหนึ่ง หลังจากฉู่หมิงชุ่ยอ่านมันแล้วก็ออกจากบ้านไปในทันที ตกดึกนางเพิ่งจะกลับมาหลังจากกลับมาแล้ว ก็ตรงเข้าไปหาอ๋องฉีหยวนหยงอี้ระแวดระวังเป็นอย่างมาก จึงห้ามไม่ให้นางเข้าไปฉู่หมิงชุ่ยเหลือบมองหยวนหยงอี้ และกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “เจ้าวางใจได้ ข้าไม่ได้ต้องการจะทำร้ายเขา มีเจ้าอยู่ ข้าก็ทำอะไรไม่ได้หรอก ข้าแค่อยากกล่าวลากับเขาสักคำ”“อำลา?” หยวนหยงอี้ตกใจจนผงะไปในแววตาของฉู่หมิงชุ่ยมีความโศกเศร้าเจือปนอยู่เล็กน้อย นางถอนหายใจออกมาเบา ๆ และกล่าวว่า “ใช่แล้ว ท่านปู่สั่งให้คนมามอบจดหมายให้ข้า ยอมรับการตกลงเรื่องหย่า รอเรื่องนี้จัดการเรียบร้อยแล้ว ข้าก็จะไป เพียงแต่ ข้าทำร้ายเขา สุดท้ายก็เป็นข้ามิใช่หรือ ข้ามาเพื่อขอโทษเขา จะได้ไม่ติดค้างผู้ใดอีกในภายภาคหน้า”หยวนหยงอี้เชื่ออย่างสุดใจว่าคน ๆ หนึ่งไม่มีทางเปลี่ยนแปลงไปได้โดยไร้เหตุผล แต่ว่านางพูดเช่นนี้ และต
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 615
สีหน้าของฉู่หมิงชุ่ยเคลิบเคลิ้มราวกับตกอยู่ในความฝัน “ตั้งแต่ข้าอายุสิบเอ็ด ข้ามีความฝันว่าจะแต่งงานกับคนผู้หนึ่ง และเจ้าสาวก็คือข้า เจ้าบ่าวก็คือเขา หยวนชิงหลิงบอกว่านางตอนอายุสิบสามก็ตกหลุมรักเขา แต่ข้ารักเขาก่อนนางมาตั้งนานแล้ว หากไม่ใช่เพราะท่านเป็นโอรสของฝ่าบาท ถ้าไม่ใช่เพราะคำพูดของเสด็จแม่ท่าน ข้าคงไม่ยอมปล่อยเขาไป เขาไม่เคยบอกท่านสินะ? เมื่อหลายวันก่อนข้าไปหาเขาที่โรงเตี้ยมเยวี่ยเต๋อ ข้าคุยกับเขาอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง ข้าเพิ่งรู้ว่าในใจของเขายังมีข้าอยู่ เขาหวังว่าข้าจะหย่ากับท่าน เขาจะแต่งข้าเป็นชายารอง เฮ้อ เดิมทีข้าควรได้เป็นพระชายาของเขาแท้ ๆ”นางถอนหายใจออกมาเบา ๆ และก้มหน้าลง หางตานางเห็นใบหน้าซีดขาวของเขาอย่างชัดเจนหยวนหยงอี้คว้ามือนาง ฉุดนางลุกขึ้น และกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “พอได้แล้ว เจ้าหุบปาก และออกไปได้แล้ว”ฉู่หมิงชุ่ยมองหยวนหยงอี้ และกระซิบกับนางว่า "ชายารองหยวน เรื่องนี้เขาควรรู้เอาไว้ อย่างไรเสีย เจ้าเองก็รู้ว่า ข้ากับพี่ห้าพบกันเป็นการส่วนตัว ที่จริงเจ้าเองก็ควรบอกเขาด้วย”ทันใดนั้นอ๋องฉีก็เงยหน้าขึ้นมองหยวนหยงอี้ “เจ้ารู้ด้วยหรอกหรือ?”หยวนหยงอี้รีบเ
Latest chapter
