"....."
"ว่าไง สรุปจะให้กูทำมึงหรือทำมันเลือกได้ยัง" เพลิงย้ำคำถามเสียงเรียบ เมื่อเห็นเธอเอาแต่มองหน้าเขาไม่ยอมพูดหรือแสดงอาการใดๆออกมาให้รับรู้
"....." ดวงตากลมโตยังคงจ้องมองอีกฝ่ายผ่านม่านน้ำตาพร่ามัวด้วยความรังเกียจและขยะแขยง ทำไมคนเลวๆอย่างเขาไม่ตายๆไปสักที
เนเน่ปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มลวกๆ แล้วค่อยๆพยุงร่างของตัวเองลุกขึ้นช้าๆอย่างทุลักทุเล หันไปมองฟีฟายที่นอนกองอยู่บนพื้นสภาพปากคิ้วแตกและหน้าตาบวมช้ำเต็มไปด้วยเลือดด้วยแววตาเศร้าอยากจะขอโทษ ก่อนเท้าเล็กก้าวเดินขึ้นไปบนเตียงนอน ใช้มือปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาทีละเม็ด
เธอจำเป็นต้องยอมทำเพราะไม่อยากให้ฟีฟายที่ไม่เกี่ยวอะไรด้วยต้องเจ็บตัวไปมากกว่านี้ แค่นั้นร่างกายของเขาก็บอบช้ำมากพอแล้ว การกระทำของเธอทำเอาเพลิงที่ยืนเท้าสะเอวมองยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ
"ไม่เน่! อย่าทำอย่างนั้นพี่ยอมโดนกระทืบ" น้ำเสียงแหบพร่าของคนที่นอนกองอยู่บนพื้นเอ่ยห้าม พลางส่ายหน้าเบาๆไม่ให้เธอทำอย่างนั้น เขายอมโดนกระทืบดีกว่าให้เธอยอมเสียศักดิ์ศรีตัวเองเพื่อช่วยให้เขารอด
เขายอมเป็นคนเจ็บปวด ถ้าเธอรอดจากเงื้อมมือคนเลวอย่างเพลิง
แต่แล้วเธอต้องแสร้งทำหูทวนลม ต่อให้ฟีฟายเอ
