“อ้าว พี่เรย์มาได้ไงคะ” เฌอรีนถามเขา
ตอนนี่พี่เรย์จ้องหน้าฉันนิ่ง แววตาเสียใจไหววูบไปกับน้ำตาที่เริ่มคลอ
“เพราะแบบนี้สินะ ถึงไม่ยอมบอกพี่” พี่เรย์พูด สายตาเจ็บปวด
“ไม่ใช่นะ ไลลามะ...” ฉันพยายามอธิบาย
“พี่เข้าใจแล้วล่ะ” พี่เรย์กำลังจะเดินข้ามถนนหนีฉันไป
“ฉันท้องกับพี่แก ยัยเฌอบ้า” ฉันหันมาตะคอกเฌอรีน
ฉันรีบวิ่งตามข้ามถนนโดยไม่ทันระวังตัว
“ไลลา ระวัง” ฉันหันหน้ากลับมามองเฌอรีน เธอกำลังวิ่งตามฉันมา
ปริ๊นนนน โครม...
เฌอรีนผลักฉันให้พ้นทางแต่ฉันก็กอดเฌอรีนไว้ด้วย
เธอพลิกตัวเองไปทางรถยนต์ทำให้เฌอรีนโดนชนเต็มๆ
“เฌอรีน!!” ฉันร้องลั่นเมื่อเห็นเลือดจากหัวของเฌอรีน
“ละ..ลูก ฉัน” มือของเธอกุมท้องตัวเองไว้
“ไม่เป็นไรๆ ลูกยังโอเคร ไม่เป็นไรนะ” น้ำตาฉันไหลพราก สงสารเฌอรีน
“ฮ่าๆ ๆ ๆ ๆ ๆ แกสมควรตาย ฮ่าๆ ๆ ๆ ๆ” ฉันหันไปตามเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งนั้น แพทตี้หรอ
ยัยแพทตี้เป็นคนขับรถชนเฌอรีน
“ไลลา!” พี่เรย์วิ่งตาตั้งมาจากไหนก็ไม่รู้
“ช่วยพยุงเฌอรีนหน่อย” ฉันบอกให้พี่เรย์ พยุงเฌอรีนแทนฉัน
ฉันลุกขึ้นเดินตรงไปที่ยัยแพทตี้ ที่กำลังหัวเราะเหมือนคนบ้า
“ซะใจมากใช่ไหม มานี่” ฉันกระชากผมแพทตี้อย่างแรง
ตามด้วยฝ่าม
