“Izzy, ano ka ba naman… Sa loob ng halos mag ta-tatlong lingo, kulang isang dosena na ang nabasag mo. At aba… Alas otso pasado palang ngayon ah… May hanggang bukas ka pa.”
Bakas ang inis sa tinig na sabi ni Jane, isama pang halos mag dikit na rin ang mgkabilang kilay nito.
Hindi rin naman ito masisi ni Izzy. Hindi niya rin maaring itanggi ang sinabi nito.
Marahas siyang napa buntong-hininga saka napayuko bago nag salita.
“P-pasensya na…”
Halos pabulong niyang sabi, sapat upang marinig nito.
“Ayos lang naman sana, Izzy pero alam mo namang kung ano man ang nababasag at nasisira natin dito sa coffee shop na ‘to eh dapat nating palitan o ‘di kaya ay bayaran. Pareho tayong nanga-ngailangan… Sa halaga ng mga nasira at nabasag mo halos wala na sa kalahati ang nasu-sweldo natin araw-araw.”
Naiiling na sabi nito, hindi man siya nito pinag tataasan ng boses ay alam niyang galit ito, at naiintindihan niya iyon.
“Hindi ko alam kung ano man iyang nasa isip mo, o kung gaano man kabigat iyang proble
