[Apol]
Kanina pa nagsimulang kumain si Gervin. Napansin niya na panay ang tingin nito sa kanya. Kung dati ay baka matuwa pa siya, ngayon ay nasusuklam siya.
Hindi siya masamang tao— Pero sa mga oras na ‘to ay wala siyang ibang gusto kundi ang patayin ito. Totoo pala talaga na nagbabago ang mga tao depende sa naranasan nila.
Lumipas na ang isang oras subalit hindi niya nakita ang nanay niya. Hindi na nga siya nito hinarap at kinausap no’ng nagkita sila. Maging dito ba naman ay ayaw siya nitong harapin?
Dumilim ang mukha niya ng makita ang lalaking hindi niya makakalimutan ang mukha. Sa sobrang galit niya ay binato niya ito ng baso, pero dahil may posas ang kamay niya at nahirapan siyang bumato ay tumama ang baso sa mukha ni Gervin.
“Púta!” Daíng ni Gervin.
Hindi niya ito pinansin dahil nakatuon lang ang atensyon niya sa lalaking kadarating lang.
Ito ang bumaril sa asawa niya!
“Walanghiya ka! Ikaw ang bumaril sa asawa ko! Papatayín kita!” Nagsimulang mangilid ang luha niya. Maghalong
