Napailing ako. Sa tulad naming mga illegal ang negosyo ay hindi mo masasabi ang tunay na dahilan kung bakit namatay. Kalokohan kung heart attack nga ang ikinamatay ni Mr. Agaton.
“Hindi ba nila kilala ang Sarte Organization? Kung kilala nila, alam kong hindi sila magdadalawang-isip na ibaba ang presyo nila. Mukhang baguhan lang naman ang Catamora na yan sa negosyo at kaibigan pa kamo ni Agaton. Nakakapagtaka lang.”
“Naisip ko rin yan, Don, pero wala naman na tayong pakialam sa mga ganyan. “
“You're right, but if we can get Catamora's lab, everything will be easier. We'll have the largest drug supply in the Philippines. Sa tingin ko naman ay kilala nila ang mga Sarte.”
“Sino ba naman ang hindi makakakilala sa Sarte? Kilala tayo dito sa Pilipinas, at walang pwedeng gumalaw sa atin. Walang pwedeng kumalaban.”
“Yun nga, Larry. Walang pwedeng kumalaban sa atin. Pero ano’ng nangyari? Nasalisihan nila tayo. Mahina tayo dahil hindi natin iyon napaghandaan. Binalian nila ako ng pakpak kaya lahat ay kukunin ko rin sa kanila at wala akong ititira. Wala na akong pakialam pa. "They want war? They'll get more war than they can handle."
“Naiintindihan kita, Don. Hayaan mo, malalaman din natin kung sino ang traydor sa organisasyon natin at sa mga kaaway natin. Lahat sila ay babalikan natin. Wala tayong ititira.”
Wala akong sinagot sa sinabi ni Larry. Buo na ang pasya ko---ang sakupan ang mga illegal na droga na humaharang sa mga negosyo namin.
GABI na akong nakauwi ng bahay. Ilang beses na akong umuuwi ng ganitong oras dahil sa trabaho, at napapabayaan ko na naman ang aking anak na si Sarah.
Bago ako tumuloy sa aking kwarto ay dumaan muna ako sa silid ni Sarah upang mag-good night. Pagdating ko roon ay naabutan ko ang clown na bantay ng aking anak at nagkatitigan kaming dalawa. Mabuti na lamang at naka-aircon ang kwarto ni Sarah, kaya hindi naiinitan ang clown, pero ako pakiramdam ko ay ako ang naiinitan sa tuwing tinitingnan ko ito.
“Bakit gising ka pa?” tanong ko. “Anong oras na. Matulog ka na, dahil tulog naman na ang alaga mo.”
“Umiiyak po kasi siya kanina at hinahanap ang mommy niya,” sagot ng clown. Natigilan ako at napatingin kay Sarah, na mahimbing nang natutulog. Alam kong naaamoy niya ang unan ng kanyang ina, kaya hindi ko mapigilang makaramdam ng awa para sa aking anak. Nangungulila ito sa ina na namatay.
“Sa umaga ba, malungkot din siya? Hinahanap niya rin ba ang mommy niya?” tanong ko ulit.
“Hindi naman po, pero minsan napapansin kong nalulungkot siya. Sinasabi niya pong nami-miss niya ang mama niyang si Silvia.”
Tumango ako nang bahagya sa sagot ng clown. “Sige na, magpahinga ka na rin. Ako ang naiinitan sa suot mo,” wika ko rito.
“Kanina ko pa po pala kayo hinihintay, Sir,” sagot niya.
Napakunot ang noo ko. “Bakit?”
“Hanggang ngayon po kasi, hindi niyo pa ako sinasahuran. Araw ng sahod ko ngayon, Sir. Inaabangan ko po kasi dahil magbibigay ako ng allowance sa mga kapatid ko.”
Natigilan ako sa sinabi niya. Isang buwan na pala siyang nagtatrabaho sa amin, at hindi ko man lang napansin.
“Sandali lang, kukuha ako ng pera. Pasensya ka na, masyado akong busy nitong mga nakaraang araw,” sabi ko sabay talikod papunta sa aking kwarto.
Habang kinukuha ko ang pera ay napailing ako. Napahiya ako dahil nakalimutan kong pasahurin siya. Mabuti na lamang at hindi siya nag-alsa balutan. Pagbalik ko sa silid ni Sarah ay naghihintay pa rin sa akin ang clown. Iniabot ko sa kanya ang ₱50,000.
Napansin kong napangiti siya at nakita ko ang pantay-pantay at mapuputi niyang ngipin. Bigla akong na-curious kung ano ang hitsura niya kapag walang clown makeup.
“Kailangan mo bang laging suot ang clown costume mo? Hindi ka ba naiinitan?” tanong ko.
“Paminsan-minsan po, inaalis ko rin, pero kapag gusto ni Sarah na mag-magic ako, kailangan naka-costume ako. Gusto ko kasing isipin niya na masaya lang ang pagiging bata,” paliwanag niya.
“Sige, matulog ka na at magpahinga,” sagot ko.
“Sir,” wika niya, kaya napatingin ako sa kanya. “Gusto niyo po ba ng kape? Ipagtitimpla ko kayo.”
Napakunot ang noo ko. “Marunong ka bang magtimpla ng kape?”
“Simple lang naman po iyon, Sir. Nagtrabaho po ako sa coffee shop dati, kaya marunong ako,” sagot niya.
Napakibit-balikat ako. “Sige, dalhin mo na lang sa opisina ko.”
“Sige po,” sagot niya.
Kinumutan ko si Sarah at bumalik ako sa opisina ko upang hintayin ang kape. Nakalimutan ko na namang tanungin ang pangalan ng clown… Habang abala ako sa mga papeles, maya-maya ay may kumatok. Pagbukas ng pinto, nakita ko ang clown na may dalang tasa ng kape. Wala na ang pulang wig nito at ang natural niyang buhok na nakalugay ang aking nakita.
“Ito na po ang kape ninyo, Sir,” sabi niya.
Napatitig ako. “Sigurado ka bang hindi mo ako nilalason o ginagayuma?” pabiro kong tanong.
Napatawa ito. “Sa panahon ngayon, naniniwala pa po kayo sa gayuma? Wala pa po akong plano sa mga bagay na iyan. Isa pa, 25 years old lamang ako, at may mga kapatid akong pinag-aaral.”
“Ganyan ka ba talaga?” tanong ko.
“Anong ibig niyo pong sabihin?”
“Isang tanong ko, napakarami mong sagot. Natural na magtatanong ako; baka kung ano ang nilagay mo sa kape ko lalo na at bigla-bigla mo akong aalukin ng kape.”
Napangiwi ang payasong kaharap ko.
“By the way, ano nga pala ang pangalan mo? Isang buwan ka na rito ay hindi ko pa alam ang pangalan mo.”
“Allegra de Luca po ang pangalan ko, Sir,” sagot sa kanya ng babae.
“Allegra,” ulit ko. “Sa tingin ko, hindi bagay sa iyo ang pangalang Allegra.”
“Bakit naman po, Sir? Dahil pang-sosyal ang pangalan kong Allegra, samantalang isa lang akong clown?” tanong niya.
“Hindi naman sa gano’n. Hindi ko lang na-anticipate na ganyan ang pangalan mo.”
“Are you anticipating my name? Bakit? Interesado ba kayo sa akin?” prangkang tanong ni Allegra sa akin kung kaya muntik ko nang maibuga ang kape.
“Pwede bang iwan mo na lang ako? Kung anu-ano ang sinasabi mo,” sagot ko.
“Sorry po. Goodnight, Sir,” ani ni Allegra bago lumabas ng opisina.
