Tumingala si Luna at tumingin siya kay Joshua. Ngumisi siya, “Ang galing mo naman. Natutulog na sila pagkatapos uminom ng gamot. Anong magagawa ng pagbalik mo doon? Gigisingin mo ba sila at papagalitan sila dahil sinabi niya ito sa akin? Totoo naman. Matagal mo nang sinabi kila Neil at Nellie na ‘wag akong tawagan. Ayaw mo na magparamdam ako sa kanila! Pero, sinabi mo rin na aalagaan mo sila. Ito ba ang paraan mo ng pag aalaga sa kanila?”
Ang bawat salita ay parang matalim na kutsilyo na sumaksak kay Joshua.
Kumunot ang noo niya at sinubukan niyang ipaliwanag ang sarili niya. “Wala akong alam tungkol dito! Nung nasa bahay na ako, sinabi nila sa akin na ayaw nila ng hapunan. Hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanila!” Ang sabi niya ng galit. “Hindi mo ako kailangan sisihin dahil lang galit ka sa akin!”
Yumuko siya at tumingin siya kay Luna habang sinusubukan niya maging kalmado. “Una sa lahat, hindi ko alam kung totoo ito o hindi; baka nagsisinungaling lang ang mga bata. Si Alice
