"THORIN, what's wrong with you?" tanong ng kanyang mommy na galit na galit bagaman napaka-elegante pa ring tingnan. "Nangako ka sa'kin na makikipag-blind date ka. But why did the Meyer Family's daughter say you didn't show up?"
Mula sa pagbabasa ng magazine ay nag-angat ng tingin si Thorin sa kanyang mommy. His mom seemed really angry because she called him by his name. "Mom, it's Ms. Meyer's fault because she was ten minutes late. Alam mong ayaw na ayaw ko ng taong walang sense of time," pagdadahilan naman ni Thorin sa kanyang mommy. "Siguro natagalan lang siya sa pag-aayos. Why don't you give him another chance? You two can make a good conversation," pagpupumilit pa ni Amelia sa kanyang anak. "No, I already got a marriage certificate," sagot ni Thorin sa kanyang mommy na ikinatigil nito. "What did you say? Ano'ng certificate na kinuha mo?" nanlalaki ang mga matang tanong ni Amelia. "With our family's current financial status, we don't have to follow an old-fashioned marriage, mom. Besides, ang Meyer family ang isa sa pinaka-lower class. Kung talagang gusto niyo s'ya ni daddy, ipakasal niyo na lang si Thyon," suhestiyon pa ni Thorin na ang tinutukoy ang ay bunsong kapatid. "You know son, that girl likes you." "But I don't like her, mom," ani Thorin. "Wala na tayo sa old era na kailangan ko kayong sundin kung sino ang babaeng pakakasalan ko." Nakagat naman ni Amelia ang labi dahil sa pangangatwiran ng kanyang anak. "Then at least, sabihin mo mananh sa amin ng daddy mo kung sino ang babaeng pinakasalan mo," saad naman ni Amelia na bahagyang lumambot ang tono ng boses. "I'll just introduce her to you when the time is right." --- Mabilis na nakabalik si Felicity sa bahay ng kanyang tiyahin sakay ng kanyang electric bike. Matapos bumaba sa sinasakyan, hindi mapigilang silipin ni Felicity ang marriage certificate na nasa loob ng kanyang bag. Ang lahat ng nangyari sa kan'ya ng araw na 'yon ay parang isang panaginip. Sa loob ng dalawang oras na umalis siya sa bahay, ay umuwi siyang kasal na sa lalaking hindi niya kilala. Bago umuwi ay bumili si Felicity ng orange na pasalubong sa kanyang pinsan na si Charlotte dahil mahilig ito sa maasim. At dahil luma na ang apartment building kung saan naninirahan ang kanyang tiyuhin kaya naman wala pa itong elevator. Hingal-kabayo si Felicity nang marating ang sixth floor sa pamamagitan ng hagdan. Pagpasok ni Felicity sa pinto, naabutan niyang nagsasampay ng mga nilabhang damit. As usual, tatalakan na naman siya nito dahil sa ginawa niyang pag-alis kanina. "Akala ko kanina noong umalis ka, nagdesisyon ka nang hindi babalik? Aba'y bakit nandito ka pa rin, aber?" anang Tiya Lucille niya na nakataas ang maninipis na kilay. Karaniwan, kapag pinagsasalitaan siya ng kanyang tiyahin ng masasakit na salita ay sumasama ang kanyang loob, pero iba ngayon. Hindi na rin naman siya magtatagal na maninirahan doon kaya naman titiisin na lang niya ang lahat ng maririnig mula sa matabil na bunganga ng kanyang tiyahin. "Tita," bati ni Felicity saka ipinatong sa mesa ang plastic ng orange na binili niya. Inilibot niya ang tingin sa sahig kung saan nagkalat ang mga laruan ng anak ng kanyang pinsan. Yumuko si Felicity upang isa-isang dinampot ang mga iyon. Mabilis ang kilos ng kanyang Tita Lucille habang isinasampay sa balcony ang mga damit. Mabuti na lang at naitabi niya ang kanyang unang at folding bed kanina, kundi hindi ay baka nabasa na iyon. "O bakit? Natatakot ka ba nang malaman mong wala kang mapupuntahan pag umalis ka sa bahay?" puno ng panunuya na turan ng tiyahin niya. Hindi sumagot si Felicity o kaya naman ay nagalit sa kanyang tiyahin dahil sa sinabi nito. Dapat pa nga siyang magpasalamat sapagkat kung hindi dahil sa koneksyon ng kanyang Tita Lucille sa kanilang mga kapit-bahay ay hindi niya makikilala ang lalaking ka-blind date niya kanina. May outstanding look si Mr. Sebastian at mukhang edukado tingnan-ibang-iba sa lahat ng mga naka-blind date na niya. At kahit gaano man kasama ang loob niya sa kanyang tiyahin, ito pa rin ang rason kung bakit nakilala niya ang lalaki. Ilang sandali pa'y lumangitngit ang lumang pinto sa kwarto ng kanyang pinsan, at lumabas doon si Charlotte. Karga-karga nito ang two-years old nitong anak na si Chase, na mahimbing na natutulog sa mga bisig nito. Madaling-araw pa ay iyak na ng iyak si Chase, kaya naman para makatulog siya ay nag-jogging muna siya ng ilang laps nang sa gayon ay mabilis siyang antukin dahil sa pagod. Samantala, alam naman ni Charlotte ang hirap na pinagdaanan ng kanyang pinsan na si Felicity dahil sa pang-aalipusta ng kanyang nanay. Alam niyang nahihirapan si Felicity dahil sa pinagsasabay nito ang pagtatrabaho at gawaing-bahay, pero nagi-guilty siya dahil hindi naman n'ya ito matulungan. Ayaw kasing sumama ng anak niya sa iba at gusto ay lagi lang na nakabuntot sa kan'ya. Nahihirapan din siya kapag sinusumpong at nagwawala si Chase dahil may asthma ito. Kaya naman ang tanging nagagawa lang ni Charlotte para sa pinsang si Felicity ay maki-simpatya. "Ma, 'wag ka namang ganyan magsalita kay Felicity. Nahihirapan din naman si Felicity dahil pinagsasabay niya ang pagtatrabaho saka pag-aasikaso rito sa bahay," pakli ni Charlotte sa kanyang nanay. "Anong ibig mong sabihing pag-aasikaso sa 'tin, bata ka?" naniningkit at nakapamaywang na tanong naman ni Lucille sa anak. "Kung hindi ako pumayag na tumira siya rito, baka nasa bahay-ampunan na siya, o kaya naman ay nasa kalye at palaboy-laboy," dagdag pa ng matandang babae. Inalis ng tiyahin niya ang dala niyang orange sa mesa habang sinasabing, "Hindi mo gusto ang ganito, 'di mo gusto ang ganyan. Masyado kang pihikan kapag may ipinakikilala ako sa'yo. Aba'y kung hindi mo lang nalaman na 'di sumipot ang lalaking ka-blind date mo, hindi ka uuwi." 'Ano? Hindi sumipot?' Nanigas ang likod ni Felicity nang marinig ang sinabing iyon ng kanyang tiyahin. Tumingin siya rito at at naguguluhang nagtanong. "A-Anong sabi mo, Tita Lucille? Hindi sumipot ang ka-blind date ko?" kinakabahang tanong niya. Nakataas ang kilay na lumingon sa gawi niya ang kanyang Tita Lucille. "Oo. Tumawag siya at sinabing siya makarating dahil busy siya sa trabaho," tugon ng kanyang tiyahin. "Anong busy sa trabaho? Nalaman lang siguro n'ya na hindi ka karapat-dapat na pag-aaksayahan ng oras kaya nag-back out siya. Magkano rin ang kape? Siguro nanghihinayang siyang gumastos para lang sa katulad mo," dagdag pa ni Lucille. Parang machine gun ang bunganga ni Lucille at hindi man lang napansin na natigilan ang kanyang pamangkin na para bang natuklaw ito ng ahas. Pakiramdam ni Felicity ang sumabog ang kanyang ulo sa narinig-hindi dahil sa pang-iinsulto ng kanyang Tita Lucille kundi dahil sa kaalamang hindi sumipot ang lalaking dapat ay kikitain niya. "T-Tita, ano po bang pangalan ng lalaking... ka-blind date ko?" tanong ni Felicity na halos mabingi sa lakas ng tibok ng kanyang puso. Kumunot ang noo ng matanda na parang nagtataka sa inaasal ng pamangkin. "Aba'y bakit ka ba tanong ng tanong?" inis nitong sagot sa pamangkin sabay irap. "Arjay Lopez. Arjay Lopez ang pangalan niya. Pamangkin siya ng kapitbahay nating si Rosalie." Tila isang bombang sumabog ang pangalan na narinig ni Felicity mula sa kanyang tiyahin. Ang bagay na hawak niya sa kanyang kamay ay nabitiwan niya dahil sa matinding gulat. Ang lalaki na naka-blind date niya kanina, nakipagkwentuhan ng halos isang oras, at pinakasalan niya ay Thorin Sebastian ang pangalan...
