Umalis si Zoe sa mansyon ni Elliot at umuwi sa mansyon ng mga Foster.
Maagang natutulog si Rosalie. Samantalang si Henry at asawa naman niyo ay madalas gabi na umuuwi, at si Cole naman ay umaga na umuuwi at kadalasan pa nakakulong lang sa kwarto nito kaya palaging tahimik ang mansyon ng mga Foster.
Pagkapasok ni Zoe sa kwarto niya, tinext niya si Cole na pumunta sa kwarto niya at wala pang ilang minuto ay dumating ito.
“Zoe, wala na ang anak natin. Anong kailangan mo sa akin?” Walang emosyong bungad ni Cole habang nakatayo sa may pintuan. Alam niya na sinadya ni Zoe na mamatay ang bata at hanggang ngayon ay hindi niya pa rin yun matanggap. Siguro mahal niya pa rin ang anak niya dahil kung hindi, hindi naman siya masasaktan diba?
“Sa tingin mo ba hindi ko mahal ang anak ko? Dugo’t laman ko yun! Pero hindi siya pwedeng maipanganak dahil kung nagkataon, siya rin mismo ang dahilan ng kamatayan natin!” Hinila ni Zoe si Cole at sinarado ang pintuan.
Medyo nakainom si Cole. “Eh bakit
