“‘Di ba, nanligaw sa iyo si Dante noon, tapos binasted mo?” tanong ni Danica habang pinaglalaruan ng daliri ang keychain na nabili.
Tinapunan niya ng tingin ang kaibigan bago muling tumingin sa daan.
“Hindi ko siya binasted. Siya ang kusang lumayo.”
“Pero, ama mo ang dahilan, tama ba ‘ko?”
Tahimik pa rin siya habang nagmamaneho.
“Alam mong mabait siya at mapagkakatiwalaan..” muling saad nito.
“Ngunit hindi siya para sa ‘kin, Danica, may ibang nakalaan para sa kaniya and maybe iyon ang dahilan–”
“At hindi ikaw ‘yon. Pero tayo naman ang gumagawa ng sarili nating kapalaran hindi ba?”
Hindi niya pinansin ang sinasabi nito. “Kagaya nung babae kanina, mabait siya at bagay silang dalawa. At saka, Danica, pwede bang pigilan mo rin minsan iyang sarili mo? Kasi hindi maganda na ipinapaalam mo sa iba ang tungkol sa nangyayari sa akin nang walang permiso,” ulit niya.
Natahimik ito. Ilang sandali bago muling nagsalita.
“Pasensya ka na talaga, hindi na nga mauulit,” paghingi muli nito ng pauma
