เช้าวันใหม่มนันย์ตื่นเช้าเหมือนเคย เขาดีใจได้เพียงไม่กี่อึดใจก็ได้ยินป้าสมจิตรวิ่งกระหืดกระหอบบอกให้เขาเตรียมตัวเก็บเสื้อผ้าเพราะท่านเจ้าสัวมีคำสั่งให้เขาไปเที่ยวทะเลด้วย มนันย์กลืนไม่ได้คายไม่ออกไม่รู้จะทำยังไงกับสถานการณ์ตรงหน้าตอนนี้เขาเองก็มานั่งอยู่ในรถตู้สำหรับพวกคนงานและคนใช้ มนันย์นั่งอยู่ท้ายสุดของที่นั่ง เขาไม่สนิทและสุงสิงกับใครมากนักยกเว้นป้าสมจิตร ไม่รู้เพราะอะไรท่านเจ้าสัวถึงอยากจะให้เขาอยู่ในสายตาตลอดเวลาเหมือนต้องการจะจับผิดกันยังไงยังงั้น มนันย์หัวเราะให้กับโชคชะตาของตัวเอง สายตามองออกไปข้างนอกทิวทัศน์ทั้งสองข้างทางอย่างใจลอย มนันย์ดีใจที่จะได้เห็นทะเลก็จริง แต่คงจะดีกว่านี้ถ้ามากับครอบครัวหรือคนที่ยอมรับในสิ่งที่เขาเป็น ไม่ใช่ในฐานะคนใช้หรือกาฝากแบบนี้
การไปเที่ยวทะเลกับครอบครัวนันธเดชภาคย์สำหรับมนันย์เหมือนมีคลื่นยักษ์ใต้น้ำที่รอวันสาดซัดเข้าสู่ฝั่งมากกว่า
คุณหญิงพรรำไพชักสีหน้าทันทีที่เห็นมนันย์แต่ก็ไม่พูดอะไรออกมาเพราะไม่อยากทำลายบรรยากาศอันดีงามอีกทั้งว่าที่ลูกสะใภ้ใหญ่อย่างแคทเทอลีนก็ร่วมเดินทางมาด้วยบุคลิกหญิงสาวที่ช่างพูดช่างจาและวางตัวดีตลอดทุกอิริยาบถทำเอามน
