ปัง!
“เชน! / ไอ้เชน!”
ฉันได้ยินเสียงปืนดังขึ้นอีกครั้งหลังจากที่นัดแรกคือนัดที่พี่เชนโดนยิงเข้าที่ข้อมือ พอมันดังขึ้นฉันก็เลยรีบกลับเข้าไปตรงจุดนั้นอีกครั้งเพราะความเป็นห่วงพี่แม็ค แต่เสียงตะโกนลั่นของหลายคนดังขึ้นจนฉันไม่รู้ว่าใครเป็นอะไรกันแน่
“...กรี๊ด!” พอฉันเข้าไปถึงที่ตรงนั้นภาพตรงหน้าก็ทำฉันช็อกจนนิ่งก่อนที่จะกรี๊ดออกมาจนสุดเสียงเพราะพี่เชนนอนอยู่ที่พื้นพร้อมกองเลือดที่กระจายและบางส่วนที่เริ่มไหลนองพื้น มือพี่เขาถือปืนเอาไว้พร้อมกับสายตาที่เบิกโพลง!
“ข้าวแกง!” พี่แม็ครีบวิ่งเข้ามาประคองฉันที่ทรุดลงไปที่พื้น ครั้งแรกกับการเห็นอะไรแบบนี้ต่อหน้าต่อตามันสยดสยองและที่มากไปกว่านั้นคนตรงหน้าคือคนที่ฉันรักเหมือนพี่ชายมาตั้งแต่เด็ก ๆ ถึงวันนี้พี่เชนจะทำเรื่องแย่ ๆ กับฉันแต่ความผูกพันมันไม่ได้ลบออกกันได้ง่าย ๆ
“พี่แม็ค...พี่เชน พี่เชนเป็นอะไรคะ” ฉันตัวสั่นถามพี่แม็ค สายตาก็ยังมองไปที่พี่เชนที่เลือดไหลออกมาจากปากและรอยแผลตรงใต้คางไม่หยุด มันทะลักออกมาเลยด้วยซ้ำ ฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่มีเรี่ยวแรงจนถึงขั้นที่พี่แม็คพยายามพยุงให้ลุกขึ้นแต่ฉันก็ไม่สามารถขยับขาได้เลย
“อย่ามองข้าวเดี๋ยวภาพติดตา พ
