-วันต่อมา-
“พี่แม็คคะตื่นได้แล้วค่ะ”
“พี่แม็คมันจะเย็นแล้วนะคะ” ฉันพยายามเขย่าตัวคนขี้เซาที่นอนหลับสนิทชนิดที่ว่าไม่แม้แต่จะขยับตัว เมื่อช่วงสายฉันตื่นขึ้นมาเห็นพี่แม็คนอนท่าไหนผ่านมาเกือบสี่ชั่วโมงเขาก็ยังคงนอนอยู่ท่าเดิม บอกตรง ๆ ว่าตอนแรกตอนฉันเดินเข้ามาเมื่อห้านาทีที่แล้วฉันขาสั่นมากเพราะคิดว่าพี่แม็คไหลตายไปแล้วสะอีกดีนะที่ยังหายใจ
“พี่แม็ค~” ฉันลองเรียกอีกรอบเพราเวลานี้เกือบจะ 4 โมงเย็นแล้ว คงปล่อยให้นอนต่อไปไม่ได้แล้วล่ะเพราะเขานอนนานเกินไปแล้ว
“อือ~ พี่ขอนอนก่อนครับ” เขางัวเงียขยับตัวดึงผ้าห่มปิดหน้าตัวเองแล้วตอบฉันเสียงอู้อี้ ทั้งที่ปกติพี่แม็คไม่เคยทำท่าทางแบบนี้ใส่ฉัน ไม่เคยเลยที่จะดึงผ้าห่มปิดหน้าหนี มีแต่เห็นฉันมาปลุกทีไรเขาจะต้องคว้าฉันเข้าไปซุกอกทุกครั้ง
“พี่แม็คนอนนานเกินไปแล้วค่ะ ตื่นได้แล้ว” ฉันลองเขย่าตัวเขาอีกครั้งแต่เขากลับนิ่ง อย่าว่าข้าวแกงเซ้าซี้กวนสามีที่กำลังหลับสบายเลยนะคะแต่เหมือนลูกจะคิดถึงคุณพ่อ ไม่ได้ยินเสียงคุณพ่อแล้วรู้สึกแปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้
“ฮ้าว~ พี่ได้นอนไปนิดเดียวเองที่รัก” พี่แม็คยอมดึงผ้าห่มออกแล้วบอกฉันทั้งที่ยังไม่ลืมตาฉันเลยเอามือไปลูบแก้มคนข
