น้ำหวานค่อยๆลืมตาขึ้นมาด้วยความเมื่อยล้าไปทั้งตัว แต่เพราะวันนี้เธอมีเรียนจึงไม่สามารถนอนต่อได้
"อ่ะ!"
แขนแกร่งกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นเมื่อรู้สึกตัวว่ากำลังจะโดนยกออกจากร่างบาง เสียงอุทานของน้ำหวานทำให้อาคินลืมตาตื่นขึ้นมาทันที สีหน้าเหยเกทำให้คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน
"เป็นอะไรครับ"
ความอุ่นจากแขนเรียวทำให้เขารีบยกมือขึ้นมาวัดอุณหภูมิที่หน้าผากและซอกคอของคนตัวเล็ก เธอตัวรุมๆเหมือนกำลังจะเป็นไข้ส่วนสาเหตุคงไม่ต้องถามถึง
"ไม่สบายนี่ ปวดหัวมั้ยครับ"
"ไม่ค่ะ แค่หนักๆหัวนิดหน่อย"
"เราน่ะหักโหมเกินไป"
"คะ?"
เดี๋ยวนะ!
เธอเหรอที่หักโหม!
แล้วไอ้คนที่ไม่ยอมปล่อยให้เธอนอน ขยันสูบพลังจากเธอจนถึงตีสามมันไม่ใช่เขาหรือไง ยังจะมาโบ้ยเธอหน้าระรื่นอีก
อาคินหลุดขำเมื่อเห็นน้ำหวานทำหน้ายู่ราวกับเด็กสามขวบ มือหนาลูบศีรษะของคนน้องอย่างแผ่วเบาด้วยความเอ็นดู
"วันนี้หยุดเรียนมั้ย จะได้พักผ่อน"
"ไม่ค่ะ หวานไม่อยากหยุดเรียน วิชาหลักด้วย"
จะให้เธอมาหยุดเรียนเพราะ...หนักเกินไป มีหวังถ้าป๊ากับม้ารู้เข้าเธอคงโดนตีและจับขังลืมอยู่ในบ้านสินธปกรณ์แน่ๆ
"ไหวเหรอ"
เสียงทุ้มเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง เขาไม่อยากให้เธอฝืนตัวเอง ถ้า
