Isang araw na lamang ang nalalabi bago kami umuwi sa tunay naming mundo at tahanan. Isang araw na aking hinihiling na mas humaba pa at maging isang linggo kung maaari, ngunit alam ko namang hindi mangyayari.
Sobra na ang kabang nararamdaman ko, hindi dahil sa nalalapit na ang araw na pagharap namin sa mga kalaban, kung hindi dahil dalawang araw mula ngayon ay haharapin ko na ang mga kasamahan namin, pati na si Heinrich.
Ang akala ko noong mga nakaraan ay maayos na ako dahil nabuo na sa aking isipan ang mga sasabihin sa kanya, ngunit nang ipaalala kanina ni Cyrus na malapit na kaming umuwi sa aming mundo ay para bang iyon ang nagbukas sa pinto ng pagkabahala ko at nabura sa isip ko ang mga paghingi ng tawad, at kung ano pa mang sasabihin ko kay Heinrich.
Siguro’y kaya ko ito nararamdaman ay dahil nagkaroon siya ng parte sa akin, at gano’n na rin ako sa kanya na hindi naman nauwi sa maayos dahil sa gulo ng mga nangyari.
Handa akong tuldukan ang kung ano
