Andrea’s POV
Halos lumipad ang kotse ko kagabi sa sobrang bilis ng pagmamaneho ko nang mabalitaan ko ang nangyari kay Nick. Nanginginig ang mga kamay ko sa manibela, at ramdam ko ang mabilis na tibok ng puso ko na parang sasabog anumang sandali. Takot na takot ako habang nasa daan. Hindi pwedeng mawala si Nick, hindi siya pwedeng mamatay. Hindi ko kakayanin.
Pagdating ko sa ospital, halos mabuwal ako sa kaba habang tumatakbo sa hallway papunta sa kwarto niya. Nanginginig ang tuhod ko habang binubuksan ang pinto ng kwarto niya. At sa sandaling makita ko na gising at buhay si Nick, para akong nakalunok ng hangin sa sobrang ginhawa. Napahawak ako sa dibdib ko, pilit na pinapakalma ang sarili ko. Buhay siya. Buhay si Nick.
Ngunit ang tunay na kagalakan ay dumaloy sa puso ko nang tawagin niya akong "Hon" at nung hinawakan niya ang aking kamay.
Diyos ko, iyon ang tawag niya sa akin noong nasa London pa kami. Matamis na kirot ang sumiksik sa puso ko. Sa wakas, naramdaman ko ulit ang pagmama
