หน้าออกมาจากโพรงไม้ จึงหรีดเริ่มบรรบทเพลงระงมไพรด้วยเสียงหวานใส บ้างออกมารอกินน้ำค้างที่ตกต้องใบหญ้าเวลาดึก เสียงค้างคาวขยับปีกพรึ่บพรั่บโฉบผลกล้วยคาเครือบ หิ่งห้อยกระพริบแสงเรืองๆออกระเริงราตรีอีกครั้ง
ที่ประตูรั้วอัลลอยด์บานใหญ่และกว้าง แสงสีทองอร่ามของมันสะท้อนกับลำแสงจากไฟหน้ารถของเรนที่สาดวาบ พร้อมจังหวะวาดวงเลี้ยวเข้ามาในอาณาบริเวณของคฤหาสน์
เรนมาตามคำเชิญ ตรงตามเวลาตามที่ได้นัดหมายไว้กับไรอันโดยไม่ได้ระแคะระคายถึงแผนการใดๆที่จะได้เจอเลยแม้แต่น้อยนิด
“สวัสดีครับนมช้อย” เรนทักทาย นมช้อยที่ยืนรออยู่หน้าประตูทางเข้าคฤหาสน์ ภายหลังจากจดรถได้ไม่นาน
“สวัสดีค่ะคุณเรน…เชิญที่ด้านหลังคฤหาสน์เลยค่ะ คุณไรอันตั้งโต๊ะรอไว้แล้ว” นมช้อยกล่าว ยิ้มที่มุมปากอย่างมีเลศนัยต้อนรับแขกผู้มาเยือนด้วยใบหน้าอันแช่มช้อย
นมช้อยรู้สึกหนักอกหนักใจอยู่บ้างที่ต้องโกหกออกไปแบบนั้น หากก็เต็มใจทำ เพื่อให้ความจริงกระจ่าง ก่อนจะเดินนำหน้าเรนออกมาช้าๆ เพื่อพาเรนไปยังจุดนัดหมายที่ไรอันเป็นคนนัดแนะเอาไว้
เรนเดินตามไปอย่างว่าง่าย ไม่มีความสงสัยใดๆเลยแม้แต่น้อย
แม้เส้นทางด้านหลังคฤหาสน์ที่นมช้อยกำลังเดินนำหน้าไปนั้น แส
