"ตาพันษา แม่ไม่สนุกด้วยนะ นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ แล้วเราเอาคู่หมั้นอย่างหนูโรสไปไว้ที่ไหน !"
"ก็ไว้ที่เดิมนั่นล่ะครับ คุณแม่ก็รู้ ผมไม่ได้รักเธอมาตั้งแต่ต้นแล้ว นี่มันเป็นการจับคลุมถุงชนชัดๆ"
ต่างคนต่างไม่มีใครยอมใคร เสียงของแม่ดังแค่ไหน เสียงของลูกชายก็แทบจะดังไม่ต่างกันสักเท่าไหร่นักหรอก !
"อ๋อ เหรอ งั้นกับแม่สาวคนนี้ แน่ใจเหรอว่าเพราะรัก ไม่ใช่เพราะเผลอตัวเผลอใจ สนุก สนานกันจนลืมป้องกัน ให้เด็กมันกระโดดเข้าท้องมาจับแกง่ายๆ น่ะตาพันษา"
"รักหรือไม่รัก ไม่สำคัญหรอกครับเวลานี้ มันสำคัญที่ว่า เด็กในท้องนั่นเป็นหลานคุณแม่และเป็นลูกของผมต่างหาก ผมมาเพื่อกราบเรียนให้คุณแม่ทราบไว้ ผมคงไม่รบกวนอยู่ที่นี่เป็นภาระคุณแม่หรอกครับ"
"นี่แกไม่ต้องมาปากดีเลยนะ แค่แม่ต้องแบกหน้าไปถอนหมั้นเขา ก็นับว่าเป็นภาระหนักอึ้งมากพออยู่แล้ว แม่นี่ก็เหมือนกัน ลูกเต้าเหล่าใครกันยะ อยู่ ๆ มาชุบมือเปิบแบบนี้"
"ลูกใครคงไม่สำคัญเหมือนกันค่ะคุณแม่ เพราะพ่อกับแม่ของหนูเสียชีวิตไปหมดแล้ว"
เพราะนางขึ้นมาพาดพิงถึงบุพการีของมาตาแท้ๆ ทีเดียว หลังจากนิ่งฟังสองคนแม่ลูกถกเถียงกันไปมาอยู่นาน เธอจึงอดรนทนไม่ได้ที่จะเป็นฝ่ายพูดโพล่งขึ้นมาบ้าง
"ฮึ ที่แท้ก็ลูกกำพร้า หาหัวนอนปลายเท้าไม่ได้นั่นเอง นี่คงหวังจะมาปลอกลอกลูกชายฉันสินะ”
"คงไม่รู้จะปลอกลอกไปทำไมนะคะ เพราะก่อนจากไป พ่อกับแม่ท่านทิ้งไว้ให้นิดหน่อยค่ะ เป็นมรดกพันล้านที่ใช้ไปทั้งชาติก็ไม่หมด กับที่ดินอีกหลายร้อยไร่ที่บ้านสวน ก็เท่านั้นเองเพราะฉะนั้นอย่ามาคิดว่าหนูจะหวังทรัพย์มรดกอะไรของลูกชายของคุณแม่เด็ดขาด เพราะมันไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอน เรียบร้อยแล้วใช่มั้ยคะพันษา ฉันอยากกลับคฤหาสน์แล้วล่ะ !"
พันษา มองหน้าแม่สลับหน้าเมียตามนิตินัย ด้วยความคาดไม่ถึง เขาไม่รู้หรอกว่า คำพูดของมาตา เชื่อถือได้แค่ไหน จริงหรือแค่หลอกให้แม่เขาตาโต แต่ก็นั่นล่ะ มันทำให้เขาตามเธอแทบไม่ทันจริงๆ
"เอ้อ ครับๆ ไปครับ"
พันษา ถึงกับออกอาการเหวอไปเหมือนกันกับถ้อยคำบอกกล่าวของหญิงสาว จะไม่เชื่อก็คงไม่ได้ เพราะดูจากรถที่หญิงสาวขับ ก็ไม่ธรรมดาหรอกนะ ยิ่งคิดก็ยิ่งคับข้องใจ ตกลงใครกำลังหลอกใครกันอยู่แน่ ไม่รู้แล้วในเวลานี้ !
"เรื่องจริงเหรอมาตา ที่คุณเล่าให้คุณแม่ฟังเมื่อกี้ !"
เพียงกลับเข้ามาอยู่กันเพียงลำพังบนรถหรูอีกคันที่ให้คนขับรถเตรียมไว้ให้เท่านั้น พันษาก็แทบจะเอ่ยปากถามด้วยความคับข้องใจ ทั้งที่สองมือยังคงกำพวงมาลัยรถที่บังคับทิศทางไปตามสมองของเขานั่นแนบแน่น
"คุณคงโกหกจนเคยตัวมั้งคะ ถึงคิดว่าคนอื่นจะสร้างเรื่องขึ้นมาได้มากมายเหมือนคุณ"
ถามดี ๆ แล้วนะ แต่หญิงสาวก็แทบจะเปิดฉากถกเถียงกันได้อีก
"ถ้างั้นผมก็เสียใจด้วยนะ กับเรื่องคุณพ่อคุณแม่ของคุณ”
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันไม่ชอบให้ใครมาสงสารฉัน ฉันอยู่คนเดียวมาจนชินแล้ว มีแค่เพื่อนฝูงรายรอบตัว ฉันก็มีความสุขดี"
"ผมเชื่อ...คุณดูสดใสกว่าที่ผมคิดไว้เสียอีก โอ.เค. งั้นผมจะพาคุณไปเก็บเสื้อผ้าที่บ้านคุณก่อน โอ.เค.มั้ย"
ประโยคสรุปนั่นทำให้หญิงสาวถอนใจออกมาเบาๆ
"ตกลง ฉันต้องย้ายไปอยู่กับคุณที่คอนโดจริงๆ หรือคุณพันษา"
"ก็งั้นสิ เราจดทะเบียนกันแล้วนะ ถ้าวันดีคืนดี เกิดพ่อแม่ผมโผล่มาดูที่คอนโด ไม่เจอคุณ จะทำยังไง"
"ก็คุณมันหาเรื่องใส่ตัวชัด ๆ"
"เอาน่า ไหน ๆ เราลงเรือลำเดียวกันแล้ว อย่าบ่นไปเลย เดี๋ยวผมเลี้ยงข้าวเป็นสองเท่าเลยแล้วกัน ดีมั้ย"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันหากินเองได้"
"คุณนี่ พูดจาน่าเกลียดจัง หากินอะไร อีกอย่างนะ ตอนนี้เราก็เปรียบเสมือนคนๆ เดียวกันแล้วนะ ให้ผมได้ดูแลคุณบ้างเถอะ ดูสิผอมซะขนาดนี้ แล้วแม่ผมจะเชื่อได้ไงว่าคุณ กำลังจะมีหลานให้ท่านจริงๆ"
"ไม่เชื่อก็อย่าเชื่อสิคะ ยังไงซะ ท่านก็บอกแล้วว่าจะไปถอนหมั้นให้คุณ ถึงเวลานั้น เรื่องระทว่างเราก็จบได้แล้ว”
"คุณคิดอย่างนั้นเหรอ"
เขาย้อนถาม ท่าทางกวนประสาทซะจนเธอจะบ้าเสียให้ได้ ผ่านวันเกิดมาได้หนึ่งวัน ราวกับเธอผ่านเรื่องราวมาเป็นแรมปีเชียวนะ
"ก็งั้นสิ นั่นคือข้อตกลงระหว่างเราอยู่แล้วนี่"
"โอ.เค.ๆ ผมไม่เถียงคุณละ พอพูดเรื่องกินก็ชักหิวขึ้นมาตะหงิด ๆ แล้ว เราแวะไปหาอะไรกินเอาแรงก่อนทะเลาะกันต่อดีกว่านะ"
เขาพูดเองเออเอง สรุปเองเกินกว่าเธอจะทัดทานใดๆ ให้ฝ่ายนั้นเลี้ยวรถเข้าไปในสวนอาหารริมทางนั่น แล้วจูงมือเล็กๆ ของเธอให้ก้าวตามลงไปด้วย เพียงเท่านั้นความอบอุ่นเล็กๆ ก็แล่นวาบผ่านเข้ามา
นานแค่ไหนแล้วนะ ที่มาตาตาไม่เคยรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นใจแบบนี้กับใคร !
"คุณนั่งก่อนนะ อยากกินอะไร สั่งได้เลย"
เขายื่นเมนูตรงหน้าให้ แล้วนั่งมองแน่วนิ่ง เหมือนพี่ชายช่างเอาใจที่กำลังตั้งอกตั้งใจดูแลน้องสาวสุดฤทธิ์เช่นนั้น!
"คุณอยากทานอะไรล่ะคะ"
"อะไรก็ได้ คุณสั่งมาเถอะ ผมทานได้ทั้งนั้นแหละ"
"คุณสั่งเองเถอะค่ะ ฉันบอกแล้วว่าทานอะไรไม่มากนักหรอก อีกอย่างฉันกลัวสั่งมาก็ไม่ถูกใจคุณอีก"
"ถูกใจสิคุณ ผมเป็นคนชอบตามใจเมียน่ะ"
"เอ๊ะ คุณ..."
"ผมล้อเล่น เอาเถอะ ช่วยๆ กันสั่งก็ได้ คุณสั่งก่อน เดี๋ยวผมอยากทานอะไร ผมสั่งตามไปเอง นะครับ"
หลังประโยคนั้นเหมือนเสียงสัญญาณโทรศัพท์มือถือของเขาจะดังขึ้นก่อน ให้เขาก้มลงมองชื่อที่โชว์หราอยู่หน้าจอโทรศัพท์นั่น ให้เขาแทบถอนใจหนัก สีหน้าบ่งบอกถึงอารมณ์เบื่อหน่ายขึ้นมาในทันทีทันใด
เออนะ ! ใครโทร.มาอีกล่ะ
"อ่ะ คุณ รบกวนทำหน้าที่ศรีภรรยาที่ดีให้ผมหน่อย ผมเบื่อจะฟังน่ะ"
"โห คุณเบื่อคนเดียวรึไง ทำไมต้องให้ฉันรับหน้าบรรดาสาวๆ ของคุณด้วย ไม่เอาล่ะค่ะ รับเองเถอะ"
หญิงสาวรีบปฏิเสธ ขณะที่ชายหนุ่มยืนกระต่ายขาเดียว กลายเป็นเด็กเอาแต่ใจไปซะแล้ว
"ไม่รู้ล่ะ คุณต้องรับแทน ไม่งั้น..."
"ก็ได้ๆ ค่ะ ขู่จังเลยนะ ถือไพ่เหนือกว่าตลอดได้ ก็ให้รู้ไปเถอะ !"
หญิงสาวบ่น ขัดใจ แต่ก็จำใจต้องรับโทรศัพท์จากมือเขามาแนบหู ยังไม่ทันตอบรับอะไร เสียงทางปลายสายก็แทบจะใส่มาเป็นชุด ชนิดไม่เว้นช่องไฟกันเลยทีเดียว
เอิ่มมมม...ใจเย็นหน่อยนะ ฟังไม่ทันจริงให้ตาย !
