พี่หลงรู้สึกหวาดกลัวอย่างแท้จริง ใครเห็นสถานการณ์ตรงหน้านี้ก็คงจะหวาดกลัวกันทั้งนั้น
มือที่หวดโค้งเข้าใส่หลี่โม่อย่างไม่หยุดยั้งนั้น ถึงขนาดที่พี่หลงก็ยังลังเลว่าจะคุกเข่าไปเลยดีหรือไม่
ถึงอย่างไรเบื้องหน้าก็เป็นยอดฝีมือ ทั้งยังยอดฝีมือที่เก่งจนไม่มีใครเทียบได้อีก หากจะคุกเข่าให้ยอดฝีมือแบบนั้นก็ไม่ได้น่าอับอายเลย
พี่หลงคิดหาข้ออ้างให้ตัวเองอยู่ในใจ
เมื่อเห็นหลี่โม่เดินเข้ามาทีละก้าว เห็นใบหน้าสงบนิ่งไร้อารมณ์แม้แต่น้อย พี่หลงก็รู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นมาในใจ
ตึกตัก
พี่หลงเข่าทั้งสองข้างอ่อนยวบลงไปทันที เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงโศกเศร้า “ไว้ชีวิตด้วยครับลูกพี่ ผมจะไสหัวไปให้พ้นเดี๋ยวนี้เลย ขอแค่ไว้ชีวิตผมด้วยเถอะนะครับ”
“นายจะไม่จัดการลูกน้องของนายให้เรียบร้อยหน่อยเหรอ? แบบนั้นมันคงจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ” หลี่โม่พูดติดตลก
เมื่อเห็นสภาพอันน่าเวทนาของพวกลูกน้องแล้ว พี่หลงก็เริ่มรู้สึกอยากจะร้องไห้ เกรงว่าแต่ละคนคงต้องนอนโรงพยาบาลสักสองสามเดือน ซึ่งพี่หลงไม่ต้องการจะมีวันคืนแบบนั้นด้วย
“พวกเขาล้วนต้องไปพักรักษาตัวที่โรงพยาบาล ถึงยังไงก็ต้องมีคนดูแลพวกเขาอยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับ ผมกำล
