ร่างสูงสง่าของฮั่วซือหานกักตัวฉือหว่านเอาไว้ สถานการณ์แบบนี้ทำให้เธอรู้สึกประหลาด ในที่ลับตาคน เขาบอกว่าจะซื้อของให้เธอ นี่มันให้ความรู้สึกเหมือนเธอเป็นผู้หญิงที่เขาแอบเลี้ยงดูอยู่
แต่เธอเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขาต่างหาก
"ฉันไม่ต้องการเสื้อผ้า"
"แล้วไอศกรีมล่ะ เอาไหม?"
ฮั่วซือหานหยิบไอศกรีมออกมาชิ้นหนึ่ง
ฉือหว่านอึ้งไป เขามีไอศกรีมอยู่ในมือ เป็นรสสตรอว์เบอร์รี่ที่เธอชอบ
"คุณซื้อมันตั้งแต่เมื่อไหร่?"
"เมื่อกี้"
เมื่อครู่เขาเดินตามเธอมา เห็นเธอวิ่งตามคนขายไอศกรีมอย่างกระตือรือร้น
ขนตาของฉือหว่านกระพือเล็กน้อย เธอไม่คิดว่าฮั่วซือหานจะซื้อไอศกรีมให้เธอ
เขายื่นไอศกรีมไปที่ริมฝีปากเธอ "เธอกินคำหนึ่งสิ"
ฉือหว่านเงยหน้ามองเขา "ฉันไม่อยากกิน"
ทั้งที่เมื่อครู่ เธออยากกินมาก ดวงตาเธอเป็นประกายตอนเห็นไอศกรีมแท้ๆ
ฮั่วซือหานมองเธอ สายตาของเขาร้อนแรงขึ้น ริมฝีปากบางขยับเล็กน้อย แล้วพูดเสียงแหบต่ำ "งั้นเธออยากกินอะไร? อยากกินของฉัน…?"
รูม่านตาของฉือหว่านหดลงเล็กน้อยทันที เธอรีบยกมือขึ้นปิดปากเขา
เขาจะพูดอะไรออกมาอีก?!
ฝ่ามือนุ่มนิ่มของเธอวางลงบนร
