ลู่หนานเฉิงปกติดีทุกอย่าง
พยาบาลเดินออกไป
ขณะนั้นเอง เสียงของเลขาจ้าวก็ดังมาจากด้านนอกประตู “ท่านประธาน แผลที่มือของคุณปล่อยไว้อีกไม่ได้แล้ว ต้องรีบจัดการ ไม่อย่างนั้นมือข้างนี้อาจจะใช้งานไม่ได้”
ฉือหว่านเงยหน้าขึ้น มองเห็นร่างสูงสง่าของฮั่วซือหานยืนอยู่ที่หน้าประตู เขาอยู่ตรงนี้มาตลอด
เลขาจ้าวหันมามองฉือหว่าน อ้อนวอน “คุณผู้หญิง มือของท่านประธานยังคงมีเลือดไหลไม่หยุด คุณช่วยพูดอะไรหน่อยเถอะครับ”
ฉือหว่านมองเห็นเลือดที่หยดลงบนพื้น มือข้างนี้ของเขาเกรงว่าคงต้องเย็บหลายเข็ม
ฉือหว่านลุกขึ้น เดินไปที่หน้าประตู
ฮั่วซือหานเห็นเธอเดินมา ร่างสูงของเขาขยับเล็กน้อย แววตาสว่างวาบขึ้นมาทันที
เลขาจ้าวดีใจ “ผมว่าแล้วว่าคุณผู้หญิงยังห่วงท่านประธานอยู่ ท่านประธาน รีบจัดการแผล…”
แต่ในวินาทีถัดมา ฉือหว่านยกมือขึ้น ปิดประตูห้องพักฟื้นลงอย่างไม่ลังเล
ปัง
ฮั่วซือหานและเลขาจ้าวถูกลมที่เกิดจากการปิดประตูตวัดใส่หน้าเต็มๆ
เลขาจ้าว “……”
แสงในดวงตาของฮั่วซือหานมอดลงในทันที เขามองผ่านกระจกบานเล็กบนประตูเข้าไป เห็นฉือหว่านกลับไปนั่งที่ข้างเตียงของลู่หนานเฉิง เธอกุมมือของเขาไว้
