ฉือหว่านชะงัก แล้วรีบดิ้นทันที “ฮั่วซือหาน อย่านะ!”
ฮั่วซือหานดึงเธอมากอดไว้ กดเธอลงบนโซฟา แล้วก้มหน้าลงจูบริมฝีปากแดงของเธอ
เธอดิ้นสุดแรง ฮั่วซือหานทนไม่ไหว เผลอทำแจกันตกแตก หนังสือพิมพ์กับนิตยสารกระจัดกระจายเกลื่อนพื้น...
ไม่นานฉือหว่านก็ไม่ขยับอีก หน้าผากเธอกระแทกกับพนักโซฟา น้ำตาไหลซึมจากหางตา
ชายหนุ่มที่อยู่บนร่างเธอถึงกับชะงัก ดวงตาสีดำมืดเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ มองเธออย่างตกตะลึง “เธอยัง...ซิงเหรอ?”
เขาเคยคิดว่าเธอไม่ใช่ครั้งแรกแล้ว
เขาไม่กล้านึกเลยว่าเธอจะเป็นครั้งแรก
ฉือหว่านลุกขึ้นกัดไหล่เขาอย่างแรง
เธอกัดแน่น ราวกับจะกัดเอาเนื้อชิ้นหนึ่งจากไหล่เขาไปจริงๆ
กรามคมของฮั่วซือหานขบแน่นจนตึงไปหมด กล้ามเนื้อทั้งตัวเกร็ง เผลอครางออกมาเบาๆ อย่างเจ็บปวด
เธอแทบจะกัดเขาตายอยู่แล้ว
ฮั่วซือหานบีบแก้มเธอให้คลายปากออก
เขาใช้มือซ้าย ฉือหว่านเห็นรอยแผลยาวกลางฝ่ามือเขา แผลที่ได้จากตอนช่วยชีวิตเธอ
แต่แค่นั้น มันไม่พอจะลบล้างเรื่องเลวร้ายที่เขาทำไว้กับเธอ
น้ำตาเอ่อคลอในดวงตาฉือหว่าน เธอจ้องเขาทั้งน้ำตา
หัวใจของฮั่วซือหานเหมือนโดนบางอย่างกระแทกเข้าเต็มแรง เหมือนมีบางส่วนในใจเขาร่
