ฮั่วซือหานหันไปมองโหลวซินเยว่ข้างกายแวบหนึ่ง “ลงไป”
เขาไล่เธอลงจากรถ
เขาทิ้งเธอไว้กลางทาง
โหลวซินเยว่ลงจากรถ จากนั้นรถธุรกิจหรูคันนั้นก็แล่นออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งควันเสียไว้เต็มหน้าของเธอ
โหลวซินเยว่โกรธจนกระทืบเท้า
…
ฉือหว่านมาถึงคฤหาสน์ตระกูลฮั่วแล้ว เธอนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น พูดคุยกับคุณนายใหญ่ฮั่ว
ไม่นาน ประตูคฤหาสน์ก็เปิดออก ลมหนาวเย็นจากภายนอกพัดพาร่างสูงสง่างามของใครบางคนเข้ามา ฮั่วซือหานกลับมาแล้ว
สาวใช้กล่าวทักทายด้วยความเคารพ “คุณชาย”
ฮั่วซือหานเปลี่ยนรองเท้าที่หน้าประตู จากนั้นก้าวขายาวเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น เขาเห็นฉือหว่าน
หลังจากวันนั้นในห้องพยาบาลมหาวิทยาลัย พวกเขาก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย ฉือหว่านผอมลง ตัวบางลง ใบหน้าสวยจัดที่เล็กเท่าฝ่ามือดูเย็นชาและโดดเด่นยิ่งขึ้น
เธอรีบมาจากมหาวิทยาลัย ยังใส่ชุดนักศึกษาอยู่ เสื้อเชิ้ตขาวกระโปรงลายสก็อต ด้านนอกคลุมด้วยแจ็กเก็ต ผมดำสนิทถูกรวบเป็นหางม้าสูง กลิ่นอายความบริสุทธิ์ของนักศึกษาหญิงกระจายฟุ้งออกมา
ฮั่วซือหานมองเธอแวบหนึ่ง แต่ไม่ได้พูดอะไร
“ซือหาน กลับมาแล้วเหรอ มากินข้าวกันเถอะ”
ทั้งสามคนนั่งที่โต๊ะอาหาร คุณนาย
