เจียงยิ่งเสวี่ยมองไปที่ลี่มั่วเฉียน แล้วจู่ๆ ก็ยกมือขึ้นกอดคอเขาไว้ “ฉันไม่สบาย ประธานลี่... ปล่อยฉันไปเถอะนะ”
ลี่มั่วเฉียนก็รู้ว่าเธอเริ่มรุกก่อนแบบนี้ต้องไม่ใช่เรื่องดี เขาอยากจะจัดการเธอเดี๋ยวนั้นเลยจริงๆ แต่พอคิดถึงตอนที่เธอเกือบเป็นลมเมื่อก่อนหน้านี้ สภาพร่างกายของเธอยังอ่อนแออยู่ เขาก็ต้องอดทนไว้
“เจียงยิ่งเสวี่ย เธอจงใจใช่ไหม?”
เจียงยิ่งเสวี่ยกะพริบตาอย่างไร้เดียงสา “จงใจอะไรเหรอ ประธานลี่?”
จงใจยั่วเขา ล้อเล่นกับเขา
เจียงยิ่งเสวี่ยพยายามจะดึงมือกลับ แต่ลี่มั่วเฉียนกลับจับมือเธอไว้แล้วดึงลงไปข้างล่าง
เจียงยิ่งเสวี่ยดิ้นทันที “คุณจะทำอะไร!”
ลี่มั่วเฉียน “ช่วยฉันหน่อย”
เจียงยิ่งเสวี่ยปฏิเสธ “ไม่เอา!”
“ฉันให้สิทธิ์เธอปฏิเสธแล้วหรือยัง?” ลี่มั่วเฉียนประกบริมฝีปากจูบเธอ
...
ลี่เจียวเดินกระฟัดกระเฟียดกลับมาที่วิลล่า พอนึกถึงการถูกเมินเฉยจากเจียงยิ่งเสวี่ย เธอก็ยกมือปัดแจกันบนโต๊ะน้ำชาให้ร่วงลงพื้นทันที
เพล้ง!
แจกันแตกกระจาย
สาวใช้รีบวิ่งเข้ามา “คุณหนู เกิดอะไรขึ้นคะ?”
ลี่เจียวโกรธจัด “ออกไป! ฉันไม่อยากคุยกับใครทั้งนั้น!”
สาวใช้ตกใจจนกลั้นหายใจ
ตอนนั้นเองหวงเสี่ยวอวี้ก
