13:00น.
"อลิน หนูไม่สบายหรอคะ หนูถึงไม่ลงไปกินข้าว"น้าอลิซเธอเดินเข้ามาให้ห้องของฉัน เธอเอ่ยถามฉันในตอนที่เธอยืนอยู่ข้างเตียงที่ฉันนอนอยู่ ฉันจ้องมองเพดานฝ้าด้วยสายตาเหม่อลอย ฉันจะทำยังไงดี พี่กัสเขาถ่ายรูปฉัน ถ้าเขาปล่อยรูปฉันลงเน็ตฉันจะทำยังไงดี ฉันกลัวจัง
"หนูเป็นอะไรลูก อลิน อลิน"น้าอลิซเดินลงมานั่งบนเตียงนอนข้างๆฉัน
"ม๊า ฮืฮๆๆๆฮืฮๆๆ"ฉันเมื่อเห็นหน้าน้าอลิซ ฉันก็ผวาตัวเข้าไปสวมกอดน้าอลิซทันที
"หนูเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม โอ้ๆๆ ไม่ร้องคะ"น้าอลิซลูบผมลูบหลังฉันเพื่อปลอบฉันไม่ให้ฉันร้อง เธอช่างแสนดีกับฉันผิดกับลูกชายแท้ๆของเธอ ที่เขาเอาแต่ทำร้ายจริงใจของฉัน ฉันไม่อยากอยู่กับคนแบบออกัสแล้ว
"ฮืฮๆๆหนูรักม๊าน่ะ"ฉันร้องไห้กอดน้าอลิซแล้วบอกรักเธอ
"หนูรักม๊าเหมือนแม่แท้ๆของหนูเลยฮืฮๆๆ"ฉันยังคงร้องไห้กอดน้าอลิซ น้าอลิซเธอก็กอดฉันแน่นขึ้น
"จ๊ะ ม๊าก็รักหนูน่ะ รักหนูมากนะจ๊ะอลิน หนูจำไว้น่ะลูก หนูคือลูกสาวคนเล็กของม๊า เป็นลูกของแด๊ดเฮล เป็นน้องสาวของพี่กัส หนูจำไว้นะคะ"น้าอลิซเธอลูบผมฉัน แล้วเธอก็เอ่ยบอกฉัน
"หนูรอม๊าแปปหนึ่งน่ะ เดี๋ยวม๊าไปเอาข้าวต้มมาให้หนูทาน"น้าอลิซเธอเอ่ยบอกฉัน แล้วเธอก็ลูบแก้
