"จริงค่ะ คุณพ่อคุณแม่ แก้มใสเองก็ผิดแต่แก้มใสรักอาธันจริงๆนะคะ"ฉันเอ่ยบอกคุณพ่อคุณแม่ของฉันไปพลางยกมือไหว้ขอโทษพวกท่าน ท่านก็มองไปที่อาธัน
"พี่ไม่โกรธไม่เกลียดเราหรอกธัน ดีซะอีกจะได้มีคนปราบพยศแก้มใส เพราะทุกวันนี้ลูกสาวของพี่ดื้อมาก"คุณพ่อเอ่ยขึ้นด้วยนำ้เสียงและท่าทีสบายๆไม่ได้มีความรู้สึกโกรธหรือไม่พอใจอาธันเลยสักนิดเดียว ทำให้อาธันรีบเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับยิ้มกว้างมองไปที่คุณพ่อของฉันทันทีด้วยความดีใจ
"พี่พูดจริงเหรอครับ?"
"จริงสิ ฉันยกให้แกฟรีๆเลยอ่ะ เอาไปส่งเสียเลี้ยงดูต่อเองเน้อ"คุณพ่อของฉันพูดขึ้นพลางยิ้มหัวเราะอย่างคนมีความสุข ผิดกับคุณแม่ของฉันที่ท่านกำลังทำท่าเหมือนจะร้องไห้
"แต่ธันให้น้องกลับไปอยู่ที่กรุงเทพกับพี่ก่อนได้ไหม พี่คิดถึงลูก"คุณแม่ของฉันเอ่ยบอกอาธัน อาธันก็หันมาส่งยิ้มมาให้ฉันและหันกลับไปมองแม่ของฉัน
"ได้สิครับ ผมจะขอหมั้นแก้มใสไว้ก่อนนะครับแล้วพอเธอเรียนจบแล้วก็จะขอแต่งเลย ขอบคุณพี่ๆทั้งสองมากเลยนะครับที่ไม่โกรธผมเลย"อาธันเอ่ยบอกคุณแม่กับคุณพ่อของฉันไปพร้อมกับยกมือไหว้ขอบคุณพ่อกับแม่ของฉัน แล้วคุณพ่อกับคุณแม่ของฉันก็หันไปคุยกับคุณย่าเรื่องงานหมั้นของฉันกับ
