"ไม่ใช่ม๊า ม๊าเลี้ยงผมมาดี ผมผิดเอง ที่ผมมันเลว ผมมันเลวจริงๆม๊า ผมล่วงเกินอลิน"ผมกอดม๊าไปพลางพูดสารภาพผิดกับม๊า ม๊าก็ผลักร่างผมออกจากม๊าอย่างแรง จนร่างของผมเซล้มไปบนโซฟา ม๊ากฺ็มองหน้าผมด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าท่านเสียใจกับเรื่องที่ผมทำมาก ผมผิดหรอที่ข่มขืนอลิน เพื่ออยากให้เธอมาเป็นของผม
"น้องไปแล้ว"ม๊าอลิซเอ่ยบอกผม ด้วยแววตาสั่นไหว น้อง อลินหรอ อลินไปไหน
"อลินไปไหน!"ผมถามม๊าขึ้นอย่างเสียงดังและยืนขึ้นเต็มความสูง ม๊าก็กระตุกยิ้มมองผม แล้วม๊าก็เอ่ยบอกผม
"น้องไปในที่ ที่ลูกไม่มีทางหาน้องเจอ"ม๊าบอกผมด้วยสีหน้าแห่งความส่ะใจ ผิดกับผมที่ข้างในผมมันร้อนรุ่มไปด้วยความกลัว ผมกลัวว่าผมจะไม่มีทางหาอลินเจอจริงๆ
"อลินหนีผมไปไม่ไกลหรอกม๊า ผมจะไปเอาตัวยัยนั้นกลับมา!"ในใจของผมกลัว แต่ปากเสือกอวดดี ไอ้เชี้ยกัส
"เหอะ แน่ใจหรอกัส กัสไม่มีทางหาอลินเจอ แล้วอลินก็ไม่มีทางกลับมาหาคนแบบลูก ออกัส!"ม๊าอลิซพูดแค่นั้น แล้วม๊าก็ผลักแด๊ดออกจากเธอแล้วเธอก็เดินออกจากห้องนั่งเล่นไป แด๊ดก็หันกลับมามองหน้าผม ผมก็มองหน้าแด๊ด
"อลินไปอยู่ไหนหรอแด๊ด?"ผมเอ่ยถามแด๊ดไป แล้วแด๊ดก็ส่ายหัวให้ผม ว่าเขากฺ็ไม่รู้
"ไปปลำ้น้องทำไมกั
