คิมหันต์....
หลังจากไอ้อาร์ตกลับไปแล้วผมก็เรียกชมจันทร์มาคุยเรื่องในอดีตที่ผมกับไอ้อาร์ตเคยทำให้เธอรู้สึกไม่ดี
"ฉันขอโทษแทนตัวเองกับไอ้อาร์ตด้วยนะที่เมื่อก่อนฉันกับมันทำให้เธอรู้สึกแย่"
"ไม่เป็นไรเรื่องมันผ่านมานานจนเราก็ลืมไปแล้วแล้วนายก็ไม่ต้องกลัวว่าเราจะทำอะไรลิลเราแยกแยะได้ถึงเราจะเคยชอบนายมากก่อนก็เถอะแต่เราไม่เอาหน้าที่การงานของตัวเองมาแลกกับเรื่องไร้สาระพวกนี้หรอกที่เรามาเป็นพยาบาลก็เพราะเราอยากช่วยเหลือคน" ผมสัมผัสได้ถึงคำพูดที่จริงใจของชมจันทร์มันก็เลยทำให้ผมเบาใจขึ้นเยอะจากตอนแรกผมก็คิดมากเหมือนกันกับสิ่งที่ไอ้อาร์ตมันพูดที่ว่าชมจันทร์อาจจะมาแก้แค้นที่ผมเคยปฏิเสธความรักของเธอ
"ฉันขอบใจนะที่เธอช่วยดูแลลิลมาเป็นอย่างดีแม้จะมาช่วยได้ไม่นานแต่ฉันรู้สึกว่าลิลอาการดีขึ้น"
"เพราะลิลได้ความรักความเอาใจใส่จากนายยังไงล่ะเราขอให้นายดูแลลิลแบบนี้ไปตลอดนะถึงแม้ว่าตอนนี้ลิลจะยังจำอะไรไม่ได้แต่เรารับรู้ได้ถึงความรู้สึกของลิลว่าลิลเค้าขาดความรักเค้าต้องการความรักมากๆเลย"
"อื้มมมฉันสัญญาว่าจะดูแลลิลให้ดีมากกว่าที่ผ่านมา เออนี่ถ้าฉันอยากพาลิลไปเที่ยวมันจะได้ไหม" ที่ผมถามเพราะตอนนี้ชมจันทร์เธ
