คิมหันต์....
"คุณบอกว่าเราเป็นสามีภรรยากันใช่มั้ยคะ"
"ใช่ครับเราจดทะเบียนสมรสกันด้วยนะ" ผมตอบลิลเพราะกลัวเธอจะไม่เชื่อว่าเราเป็นอะไรกัน
"เรารักกันใช่มั้ยคะเราถึงแต่งงานกันคุณเล่าให้ฉันฟังหน่อยสิว่าเรารักกันได้ยังไงแล้วเราแต่งงานกันมานานแล้วหรือยัง" ผมไม่คิดว่าลิลจะถามคำถามแบบนี้ผมนิ่งไปพักนึงแล้วถอนหายใจ ที่ผมถอนหายใจไม่ใช่อะไรนะคือผมหนักใจกับคำตอบที่จะต้องตอบ ผมจะตอบยังไงดีล่ะจะตอบความจริงที่เราแต่งงานกันเพราะผมถูกย่าบังคับและผมก็ไม่ได้รักลิลหรือจะโกหกว่าเรารักกันมานานก็เลยแต่งงานกัน ผมชั่งใจอยู่ครู่นึงก่อนจะตอบ
"พี่ไม่อยากโกหกลิลหรอกนะว่าที่เราแต่งงานกันเพราะถูกบังคับพี่...ไม่เคยรักลิลเลย" พอผมตอบไปแบบนี้ลิลก็หันมาหน้าผม
"แต่หมายถึงตอนนั้นนะไม่ใช่ตอนนี้ เพราะตอนนี้พี่รักลิลมาก" ผมรีบพูดเพราะกลัวลิลจะเข้าใจผิด
"รักมากเลยเหรอคะแล้วทำไมฉันถึงความจำเสื่อมล่ะ"
"พี่ขอโทษถ้าวันนั้นพี่ยอมรับความจริงว่าพี่รู้สึกยังไงกับลิลลิลก็คงไม่เป็นแบบนี้ลูกของเราก็คงจะยังอยู่" ผมไม่อยากปิดบังความจริงเกี่ยวกับเรื่องลูก
"ลูกเหรอคะ"
"ครับ ตอนนั้นลิลท้องลิลไม่ยอมบอกพี่พี่มารู้ก็ตอนที่พาลิลส่งโรงพยาบาลเพราะ
