ลลิล...
ฉันหยิบสมุดบัญชีธนาคารออกมาจากลิ้นชักหัวเตียงแล้วเปิดดูยอมเงินที่มันมีอยู่แค่สามหมื่นห้าพันบาทถามว่าฉันเอาเงินมาจากไหน มันมันคือเงินเก็บทั้งหมดที่ฉันเก็บไว้ไม่ใช้ คือในทุกสิ้นเดือนฉันจะได้เงินรายเดือนจากคุณท่านซึ่งไม่ได้มีแค่ฉันที่ได้แต่เด็กทุกคนที่คุณท่านรับมาเลี้ยงดูอุปการะจะได้ทุกคนเท่าๆ กันยกเว้นแต่คนที่มีงานทำและออกไปอยู่ข้างนอกก็จะไม่ได้ ฉันนั่งมองดูยอดเงินที่วันนี้ฉันคงต้องไปถอนเพื่อนำไปให้แม่และคงต้องถอนทั้งหมดซึ่งมันก็ไม่พออยู่ดีแต่ฉันมีให้ท่านได้เท่านี้จริงๆ
ฉันนัดแม่มาที่ร้านกาแฟใกล้บ้านเพราะฉันไปหาแม่ไม่สะดวกพอแม่มาถึงแม่ก็รีบถามหาเงินทันทีฉันหยิบมันออกมาจากกระเป๋าสะพายแล้วยื่นให้กับแม่ พอแม่นับเงินเสร็จแม่ก็ตบโต๊ะเสียงดังด้วยความไม่พอใจ ซึ่งฉันรู้อยู่แล้วว่าแม่ต้องไม่พอใจแน่ๆ เนื่องจากเงินมันไม่ครบตามจำนวนที่แม่ต้องการแต่ฉันมีเท่านี้จริงๆ จะให้ไปขอคุณคิมหันต์ฉันก็ไม่กล้าเพราะสิ่งที่เขาพูดกับฉันมันก็ทำให้ฉันไม่อยากมองหน้าเขาเพราะมันมีแต่ความเจ็บปวด
"สามหมื่นห้า!!!มันจะไปพออะไรห๊ะฉันบอกแกว่าไงว่าฉันต้องการเงินห้าหมื่นไม่ใช่สามหมื่นห้า!!!" แม่ตะคอกใส่ฉันเสียงกดังจนคน
